Sandra van Bommel schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:01:


Nee, dat weet ik gelukkig inderdaad niet.
En goed mogelijk dat ik dan ook van een flatgebouw spring.
Maar dat is dan mijn beslissing.
Kom mij van dat flatgebouw duwen, en dan ben jij een moordenaar.

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:06:


Voor mij ook eigenlijk Ans, ook al is het nu bijna 2j geleden. Het lijkt nog gisteren dat ik één van mijn dierbaarste mensen heb moeten laten gaan.

Ik wens je veel sterkte.

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 9:43:

Dat zou dan een keuze zijn voor jouw praktische gemak en dat is naar mijn mening geen criterium. Een dier onnodig laten lijden omdat het jou geen extra moeite kost in tijd en aanpassingen, vind ik weinig fijn gevoelig. Als je dan teveel tijd of aanpassingen gaat kosten, dan is de geleden pijn ondergeschikt en dan is jouw te nemen moeite het criterium om het dier alsnog in te laten slapen. Dat zijn in mijn ogen niet de juiste argumenten en niet de basis waarop je zou mogen beslissen. Maar dat is mijn mening.
Ik ben van al mijn paarden stapelgek op Jeen, de rest ligt mij ook na aan het hart, maar Jeen staat met stip genoteerd op nummer één. Ik heb hem nu bijna 3 jaar en kan aardig zien wanneer hij in zijn element is ... als Jeen iets zou overkomen waardoor hij een slap aftreksel zou worden van wat hij is, is dat het moment waarop ik hem zou laten gaan. Dat geldt ook voor mezelf, mijn man weet dat ... kom ik ooit in een situatie waarin ik tot in mijn wezen wordt beschadigd ... niet ingrijpen, niets oplappen ... laat mij vertrekken. Mens en dier hoeven niet onnodig te lijden. Voor wie? Het leven is geen wedstrijd. Gezonde mensen zijn bang voor de dood, dat is logisch. Mensen die ernstig ziek zijn vaak niet ... die weten dat het eind nabij is en worden soms wanhopig van de pijn. Niet te vergelijken met een keer niet lekker je bed uitkomen ... 24/7 helse pijnen is voor de persoon in kwestie geen feest en er wordt helemaal niets bewezen en het heeft, in mijn ogen, zeker geen hoger doel. Door medicatie en aansluiten op apparatuur verleng je de weg ... dus ja, vaak door medisch ingrijpen kun je levens kwalitatief verbeteren en verlengen, maar het woord "kwaliteit" moet voorop staan en het moet zeker geen show worden van hoe knap de heren/dames doktoren wel niet zijn!

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:06:


Sterkte!

Cindy Helms schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:08:


Ga wel goed komen, jou een beetje kennende. Succes in ieder geval!

Cindy Helms schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:22:


Ach, zo goed kende ik hem ook niet.
Hij was een vriend van mijn broer, niet van mij.
Maar wat hij zei en hoe hij tegen dingen aankeek, zet me wel aan het denken.

Je weet natuurlijk niet hoe je reageert tot de moment dat je het effectief meemaakt.
Ik denk niet dat ik even positief en sterk zou blijven als die jongen.
En zelf al veel eerder vanboven op dat flatgebouw zou staan.

Veel sterkte voor jou...

Ik herken je probleem heel erg. Mijn eigen paard ging "opeens" ook stijgeren, staken enz.
Ik kreeg ook het "advies" dat hij aan het puberen was, me uitteste enz.
Maar ik had steeds het gevoel dat er "iets" niet klopte.
Eerst heb ik hem een tijd rust gegeven en daarna grondwerk op gepakt. Ik dacht dat ik hem overvraagd had. Na een tijdje terug rijden en na een paar keer weer zijn oude problemen.

Uiteindelijk heb ik contact gehad met een instructrice volgens de academische rijkunst. (opgeleid door Marijke de Jong). En haar de situatie voorgelegd.
Ze kwam en zag eigenlijk al gelijk dat Kyliam dus wel pijn aan zijn rug had als ik erop zat. Omdat hij scheef was, en zijn rug,buik en beenspieren niet voldoende soepel en sterk waren.
Ik ben mijn paard gaan trainen met grondwerk van de academische rijkunst. Ik heb dus niet meer op mijn paard gezeten. Maar ik zie nu zelf heel goed waar de problemen vandaan kwamen. En ik geloof ook heel erg dat als ik verder blijf trainen op deze manier (oke even niet vanwege de sneeuw) hij straks onder het zadel ook beter te rijden zal zijn.

Er zijn veel wegen die naar rome gaan. Maar primair is kijken of het zadel goed is voor hem. Ik heb mijn zadel ook verkocht omdat het gewoon niet goed voor hem was. Heb nu een boomloos in de hoop dat dit beter zal zijn.
En daarnaast kijken naar scheefheid en soepel/sterk zijn van de verschillende spiergroepen.

Ik geloof nu niet meer zo in uittesten. Een paard wil je iets vertellen met zijn gedrag, kwestie van het te begrijpen...

Danielle

Ik ben het oneens met het idee dat je euthanasie van een dier doet voor jezelf en niet voor het dier. Ik denk dat dieren wel heel goed aangeven wanneer het genoeg is. En zo niet, denk ik dat een goede baas zijn of haar dier wel goed kan aanvoelen. Ik denk ook dat als 1 van mijn dieren zo ziek is dat ik zou voelen dat het echt afziet, ik het zou laten gaan. Niet voor mezelf, want ik wil niets liever dan oud worden met al mijn beestenboel. Maar puur om het dier.

Zelf denk ik ook dat ik hetzelfde beslist zou hebben als Anja. Leven in angst, omdat een prooidier blind is en alles wantrouwd, is geen leven.

Ik ken verschillende mensen die zelfmoord gepleegd hebben. Voor hun was het leven ook zwart en angst en lijden. Ik kan het begrijpen en er vrede mee hebben. Moet je als arts dan kost wat kost met IBS/collecatie enz zo iemand in leven houden?? Ik denk het niet.

Twee jaar geleden heeft mijn moeder een zware vorm van leukemie gekregen. Ze heeft het overleefd. Maar van begin af aan zei ze heel duidelijk tot waar ze wilde gaan. Dat was hard voor de omgeving. Als kind wil je je ouder niet verliezen. Maar ik kon me er heel goed in verplaatsen.
Dieren kunnen dit niet aangeven. Maar hun baasjes zijn er om dat wel aan te geven. In de hoop dat hun band diep genoeg is om dit aan te voelen. Maar mijn ervaring is dat dit wel zo is.

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:27:

En voor wie doe je dat dan?
Zoals ik al zei, altruïsme bestaat niet.
Die idee van trots en waarde is iets wat bestaat in jouw hoofd. Hoe weet jij nou dat het betreffende dier die zelfde ideeën erop na houdt?
De kans is bijzonder klein.


En dan heb je het over 'pijn' en iemand die reeds stervende is.
Hele andere situatie.
Ik ben heus geen sadist.
(Alhoewel ik denk dat mensen meer angst hebben van lijden dan van dood.)
Hoeveel dieren die afgemaakt worden, hebben zulke ondraaglijke pijn?
Niet al te veel, vermoed ik? Zo ver laat men het bijlange niet komen.
Waar trek je dan de grens?

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:31:

Bedankt

Anja Seijn schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:27:


Nou, lees dan je eigen berichten eens na over jouw paard en tel de 'praktische' argumenten die jij gebruikt om je beslissing te rechtvaardigen.
En niet foefelen hé!
Ik denk dat je schrikt van jezelf.
Ik heb je berichten namelijk wel kritisch gelezen en kan je vertellen dat je maar 2 soorten argumenten gebruikt.
Enerzijds de praktische en anderzijds dingen die te maken hebben met jouw eigen gevoel voor trots dat jij projecteert op dat paard.

Jouw motieven zijn heus niet anders dan degene die ik op schreef.
Het klinkt alleen wat minder mooi.

Dat kan ik ook doen hoor, als ik dat wil.
Niemand die mij gaat tegenspreken als ik zou schrijven dat een pony die niet meer zelfstandig recht kan komen geen paardwaardig bestaan heeft, toch?
Maar feit is dat dat eigenlijk niet uitmaakt.
Het is niet omdat ze niet recht zou kunnen dat ze meer pijn heeft dan ze nu heeft.
'Haar trots' is sowieso een menselijke emotie en niet echt relevant.
Blijft over: mijn praktisch gemak.
Ik krijg een pony van 350 kilo niet in mijn eentje recht en kan niet 24/7 naast haar gaan staan om haar in de benen te helpen.
En ik zou daar inderdaad een mouw aan kunnen passen, maar dat is dan voor mij een brug te ver.