Ik zou er stap voor stap mee aan de gang gaan. Wat is de leeftijd? Hoe was het paard bij de vorige eigenaar, weet je dat? Hoe is het paard in handen? Is het paard gespannen? Hoe gaat het opstappen?
Hoe is het paard als je longeert, erachter of ernaast loopt?
Het ene paard is het andere niet, nieuwe omgeving nieuw persoon. Paard heeft wel stuur/duidelijkheid nodig, juist in de nieuwe periode. Als je zelf wilt rijden moet je wel consequent kunnen zijn en weten wat je doet. Niet eentonig rijden en variatie in training.
Als je twijfels hebt zou ik er een ander op laten rijden. Door je twijfelachtigheid kom je niet resoluut over.
Als het paard ontspannen is en mooi de hand mee wil nemen in het begin, is dat natuurlijk super. Is dat niet het geval, kan dat een reden zijn dat het paard het niet ziet zitten, en staken als gevolg kan zijn. Je weet zelf waarschijnlijk wel hoe je erop zit, ben je gespannen rijdt je afwachtend, ben je resoluut en handig, heb je balans etc.
Anders echt even een ander er naar laten kijken en niet vanaf de kant naar de stuurlui luisteren maar serieus samen met iemand.

Ans... dat is het punt met mensen.
Die ene jongen maakte die keuze. Veel andere mensen maken een andere keuze.

De mensen die de keuze maken om door te gaan, zullen dat uitstralen. Mensen die opgeven ook,Dat heb ik helaas te vaak gezien.

Mensen zullen dan de keuze maken, als ze die kans tenminste krijgen (vaak niet)
Jij kan de keuze maken om door te gaan of van een gebouw af te springen.
Een dier kan dat niet.
Maar een dier kan wel aangeven wanneer het genoeg is geweest
En als je door gaat tot op een punt waarop een dier altijd pijn heeft en alle levenslust uit zijn ogen is verdwenen, (en dat zie je echt wel, als je bereid bent je ogen open te doen) ga je m.i,. na een brug te ver.

Ik heb allang begrepen dat jij daar anders over denkt en dat mag ook. Maar zo zie ik het dus.

Concreet voorbeeld is bijvoorbeeld Amber. Toen ze hier kwam, was ze volledig afgesloten van de wereld. Ik heb haar dat stukje trots terug kunnen geven, maar april dit jaar verdween het weer net zo hard. Het paard wist niet meer hoe het moest gaan staan, had duidelijk pijn en werd volledig paranoide. Toen heb ik de beslissing genomen dat dit voor haar geen leven was, maar ook niet voor silja, die volledig werd meegezogen in dat paranoide gedrag van amber.
Ik heb rond die tijd het aanbod gehad om amber bij een ander onder te brengen als gezelschapspaard (in de buurt en dus vertrouwd) maar heb dat niet gedaan. Voor mij was het de makkelijkste oplossing geweest. Ik had het probleem dan niet verholpen, maar ik had er niet meer tegenaan hoeven te kijken.
Maar ik vond (en vind nog steeds) dat ik dan gewoon een ander met mijn probleem had opgescheept en Amber daarmee niet had geholpen. (paard stond de hele dag door stijf van de stress, raakte in paniek van alles,-bv iemand die gewoon langsliep- en deed er soms twintig minuten over -incl poging tot en weer vluchten- voordat ze water durfde te drinken ) Ik heb de man die haar als gezelschappaard wilde uitgelegd en hij vond het prettig dat ik die beslissing had genomen. Bij nader inzien had het voor hem ook teveel problemen opgeleverd en hij kent mij goed genoeg om te weten dat ik eerlijk ben.
Ik heb amber dus dood gemaakt. Niet persoonlijk, maar de beslissing genomen. En misschien zelfs te lang gewacht daarmee. Maar goed... je moet er zelf aan toe zijn.

Nu heb ik Rappa en ook zij schijnt lichamelijk niet ok te zijn. Onderzoek volgt 29 dec. Als nu zou blijken dat ze volledig kapot is van binnen, zou ik haar evengoed niet laten dood maken. Omdat Rappa nog levenslustig uit haar ogen kijkt, lol heeft in de dingen, ondeugend is en vol interesse in de omgeving. We hebben voldoende wei dus zou ze gewoon mogen blijven rondhobbelen. Zou die levenslust verdwijnen, zou ze een mat paard worden, een schim of zou ze zichtbaar pijn hebben of misschien iets erbij krijgen, dan hak ik de knoop door. Zonder aarzeling.
Dat zal pijn doen, maar ik wil geen paard de leidensweg aandoen waarbij een mens in eenzelfde situatie vaak de keuze maakt om ermee te stoppen.

Ik kan je ook nog eens zeggen dat ik in beide situaties hier niet bewust voor heb gekozen. Beiden keren was ik op zoek naar een gezond paard en zeker de laatste keer zou ik Rappa niet hebben gekocht als ik had geweten dat ze zoveel problemen had. Daar ben ik eerlijk in. Het was mij er nooit om te doen om weer een paard te redden.
Die drang heb ik soms wel diep van binnen, maar daar steekt mijn nuchter verstand een stokje voor.
Maar ja... ik heb haar gekocht en daarmee is ze nu ook mijn verantwoordelijkheid. Ik denk er dan ook nog niet aan om haar te verkopen als het zoveelste beschadigde paard en haar daarmee dezelfde weg te laten gaan die amber heeft gevolgd.

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 11:05:

Het praktische speelde geen rol ... praktisch in de zin van extra werk of aanpassingen die ik zelf moest doen hé ... accommodatie was prima en er waren rondom het terrein nog extra voorzorgsmaatregelen, waaronder extra hekken naar de openbare weg, getroffen. De extra voorzieningen, de extra voorzorgsmaatregelen, de andere manier van omgang ... dat was het punt helemaal niet.
Het was de dagelijkse praktijk voor het paard zelf ... en de onmogelijkheden van het dier zelf waar hij dagelijks geconfronteerd mee werd en de manier waarop hij dat uitte. Dat ik daar menselijke etiketjes aanplak "trots" is alleen om het onder mensen uit te leggen, te duiden. Iedereen kent wel een voorbeeld van een gezond paard wat "verkeerd" werd gehouden en nadat het paard weer paard mocht zijn er een ander paard voor je staat ... dat bedoel ik, om dat uit te leggen aan mensen ontkom ik er niet aan om menselijk taalgebruik te hanteren.

Ans Jondral schreef op vrijdag 17 december 2010, 10:47:


Precies. En dáár gaat het toch ook om; dat je het dier op dat moment verder lijden bespaart.

Groet, Dani

Heeft de pony geen Cushing? Krulvacht is een van de symptomen en hoefbevangenheid ook.

Samantha65 schreef op vrijdag 17 december 2010, 11:35:


Anja, Heb je nu 3 accounts?
Zou je dan minstens je naam eronder willen zetten? Want zo kan ik ook niet meer volgen hoor.

Je bent een intelligente vrouw die weet hoe ze moet schrijven en argumenteren.
Je bent goed met woorden, beter dan ik en vele anderen. En je weet dat je daar mensen mee kan inpakken.
Maar strip je teksten van die mooie woorden en de essentie blijft net dezelfde als wat ik al schreef.

Wat ik praktisch noem gaat ook verder dan die hekken waar jij nu op doelt.
Het gaat om jou eigen incompetentie om met dat paard om te gaan.
Jouw kudde die niet geschikt bleek om hem in onder te brengen.
Tot op zekere hoogte ook onwil om daar keuzes in te maken. Zo heb je het welzijn van je andere paarden boven dat van hem verkozen zonder voor hem daarin een alternatief te willen voorzien.

Maar dat verwijt ik je ook helemaal niet.
Wat ik wel jammer vind is dat je dat niet erkent en dat je de reden van je beslissing bij hem neerlegt. Alsof hij het zelf gewild heeft, terwijl dat alleen projecties zijn van jouw eigen emoties.
Ja, ik vind hem een slachtoffer van jouw emoties en van een door jouw gecreëerde situatie.

Dani62 schreef op vrijdag 17 december 2010, 11:43:


Euthanasie als preventie?

Wie weet loop ik morgen wel onder een bus.
Dat lijkt mij ook behoorlijk pijnlijk?
Misschien moet ik dat ook maar proberen te vermijden dan?

hoi ik lees net dat je kort geleden een wormenkuur hebt gegeven, dit kan ook bijdragen aan de plotselinge verergering!welke/hoeveel heb je gegeven? mijn chronische hb shet verslechterde toen destijds enorm na equimax tabs,dit heeft drie maanden geduurd. (toen nog niet op de hoogte van het feit dat wormenkuren dit kunen uitlokken)gelukkig nu al 1,5 jaar geen kuur meer nodig gehad volgens mestonderzoek.

je kan ook styrofoam (bouwmarkt)op maat knippen en onder de hoeven plakken met ducktape als noodoplossing om evt verdere kneuzing van de zolen te voorkomen,evt met zelfklevend verband.dit werkte bij mijn shet goed,de smitschoentjes kon ik niet 24 uur aanlaten nameljk en hij heeft enorm veel pijn bij het moeten lopen over bevroren grond.
succes!

"Het was vooral een opluchting voor de mensen die erbij betrokken waren om haar niet meer te moeten zien in de staat waarin ze was."

Alles wat een mens doet in zijn leven is idd uit een zeker egoisme. Dat is niet anders mogelijk. Je binden in een relatie, een kind nemen, een dier nemen noem maar op. Dat kan niet anders maar gaan bepalen voor een ander of zijn egoisme te groot was bij een bepaalde beslissing is nog iets anders. Beschuldigingen vind je makkelijk voor iedereen. Hebben we daar dan wel recht toe?
grtjes
Myr

negen van de tien keer heeft het vertonen van vreemd gedrag een lich. oorzaak,ik zou eens thermografisch onderzoek laten doen,zie www.thermografischonderzoekpaard.nl kan gewoon op stal,en kan je een hoop info verstrekken!

heel herkenbaar ik ken er ook al 1 die rond die leeftijd al van eigenaar naar eigenaar ging,wel goed willende eigenaars maar alle goedbedoelde aandacht en trainingsstallen mochten niet baten....niet aan beginnen

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 17 december 2010, 11:29:


Maar wat is jouw interpretatie en wat is echt?

Pien vroeg gisteren naar Tempête.
Wel, als die zogenaamde 'trots' en flair van een paard een criterium is, dan had ik haar al 8 jaar geleden moeten laten dood maken.
Ik heb haar nu 10 jaar waarvan ze ongeveer 8 jaar echt van mij is.
Pête is niet hetzelfde paard dat ze was als 4-jarige.
Ze had iets, iets heftig in haar ogen, iets speels, iets puur, een bepaalde flair of aura die rond haar hing. Moeilijk te omschrijven maar het zal wel ongeveer datgene zijn wat Anja probeert te omschrijven.
Jamaica had dat ook. Hij had het zelfs nog tot ze hem zijn gaan sederen in die kliniek, terwijl hij wanhopig was van de pijn. En toch had hij dat nog.
Maar Pête is dat verloren, al heel lang geleden. Ze is geopereerd op haar 5de en heeft daarna 6 maanden op stal gestaan. Sindsdien is ze 'het' kwijt.
Komt nooit meer terug. Ze heeft een zekere gelatenheid en afwezigheid wat ze vroeger niet had.
Wat je meemaakt draag je nu eenmaal mee. Maar maakt dat dat haar leven niks waard zou zijn?
Het lijkt mij een moeilijk criterium om je beslissingen op te gaan baseren? Wat ik zie, ziet iemand anders daarom niet.

Als ik het heb over een schrikband bedoel ik natuurlijk niet het zeer verwerpelijke "duw maar op een knoppie en je hond krijgt een opdonder, dan leert ie wel af wat ie op dat moment doet."
Pas nog een voorbeeld in real life van gezien. Niet gezellig.
Ik bedoel een schrikband in een ander verband, n.l.als een dier in de buurt komt van terrein waar hij niet mag komen hoort hij eerst een waarschuwingsgeluid en daarna krijgt hij een elecktrische tik.
Ik vraag me serieus af, wat is het verschil met tegen gewoon schrikdraad lopen?
Hebben we niet allemaal schrikdraad?
Paard heeft meestal wel in één keer geleerd dat het lekkerder is daar uit de buurt te blijven.
En niemand vindt dat een probleem.
In het geval van de schrikband krijgt hij een signaal t horen, wat je zelfs nog op een grotere afstand kan instellen.
Kan iemand me nu eens rationeel uitleggen wat dat blijkbaar heel veel erger maakt dan gewon schrikdraad?

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Ja ik volgde zijn "weg" Een krachtig positief en sterk iemand. Hij heeft gevochten tegen de dood maar kon zijn tijd opvullen met mooie dingen omdat hij daar toevallig de mogelijkheden toe had. Hij was tegen eutanasie maar heeft uiteindelijk gekozen niet bewust zijn leven te beeindigen. Ik heb veel respect voor zijn mening en overtuigingvoor maar mij is er niet echt een verschil want ook hij koos om niet nog verder te lijden. Misschien toch een te gevoelig iets om mee in deze discussie te betrekken.
Grtjes
Myr