Sandra van Bommel schreef op vrijdag 17 december 2010, 12:52:
> Dit lezend denk ik; arm paard.
> Mijn keuze zou het niet zijn om dit paard door te laten sukkelen.
> Als het een mens was geweest, was het wellicht allang van het flatgebouw

> dierenmishandeling omdat je een dier onnodig laat leiden. Jouw
> verantwoordelijkheid, jouw beslissing. En ik ga ervan uit dat het met de
> beste bedoelingen gebeurt en dien dat te respecteren.
> Zo simpel is het.
Euh, natuurlijk voor jezelf.
Waarom heb je anders een paard?
T'is nou niet dat de wereld een betere plek wordt omdat ik toevallig dat paard heb.
En er zullen inderdaad wel mensen zijn die beter voor haar kunnen zorgen dan ik.
Ik heb ooit serieus overwogen om haar af te laten maken.
Maar dat had inderdaad ook meer met mezelf te maken dan met haar.
Ik kon haar niet meer zien zonder misselijk te worden door het idee dat ze 'stuk' was.
Ze was toen kreupel en heel stijf en elke keer als ik haar zag rond 'schuifelen', draaide mijn maag zich om.
Ik heb haar dan ook maanden genegeerd. Dan reed ik naar de wei en keek vanuit de auto of ze er nog stond. Ik stapte zelfs niet uit. En als ik toch op de wei iets moest doen of nakijken, liep ik langs haar heen. Zij kwam trouwens zelf ook niet. Paarden voelen dat wel aan, geloof ik.
Haar wegdoen naar iemand heb ik ook nog overwogen.
Maar dat kan ik ook niet. Egoïstisch waarschijnlijk maar ik ben zelf te hard vergroeid met haar. Jammer voor haar of niet? Tja, wie gaat het zeggen?
Ik geloof niet dat ze nu zielig is.
Ze is niet wie ze was.
Maar zielig, nou ook weer niet.
Moest ik mijn
DA vragen om haar nu af te maken, ik denk trouwens dat die dat zou weigeren.