Lenneke keijzer schreef op dinsdag 28 december 2010, 12:28:


Mijn vorige paard had vaak veel moeite met lopen over ongelijke ondergrond ivm schouderblessure, ataxie en niet al te geweldige hoeven. Ik heb altijd de ergste gaten opgevuld met mest en stro, zodat ze er toch over kon lopen. Geen fraaie oplossing als het dooit, is dan een ongeloofelijke zooi, maar dat was het waard. Verder voordat het vriest de boel platstampen en zo lang afgezet laten tot het bevroren is.

Nu gelukkig geen last meer van, Lily haar grote voeten stampen sowieso alles plat.

Monique

Filmpje is verwijderd, Sierd.

• Wie de lat hoog legt, leert nooit limbodansen •

Ik heb met Koen overlegd of foto's iets toevoegen anders dan dat ik weet hoe Cody er aan toe is.
Maar hij zij dat er zelfs paarden waren waarbij het hoefbeen al necrotische was die nog een pijnloos leven konden lijden en dat de behandeling die ik nu doe de enige is die ik kan doen.
Ik heb ook gevraagd of hij vond dat ik Cody zou moeten laten inslapen om haar verder lijden te besparen, ook dit vond hij nu nog te ver gaan.
Ik ben iemand die ook eerlijk is naar mijn dieren toe en ze niet kost wat kost wil laten leven alleen omdat ik het "nog "niet aan kan ze te laten inslapen. Een dier zal niet alleen voor mij moeten lijden. Maar zeker omdat Cody deze zomer zo vrolijk was en het haar zo goed ging denk ik dat ze een kans verdiend.
Mocht het zijn dat het bekappen en de hoefschoentjes haar niet helpen zal ik wellicht andere keuzes maken. Maar nu denk ik dat een RX niets toe voegd aan mijn behandeling of keuzes.

Als een paard een keer bevangen is heb ik ook geen behoefte aan rfoto's, inderdaad omdat het aan de situatie niets verbeterd
Als het hoefbeen echter zover is weggeperst en door jarenlange chronische bevangenheid er een boog in is ontstaan dan is het volgen via rontgen een prima idee om te zien of gedurende de behandeling de toestand opknapt en het dubbeltje goed valt en dus de pijnlijke weg naar genezing zin heeft. Als je echter door rontgen kunt zien dat er te weinig hechtingsmogelijkheid met de hoefwand in de teen blijkt overgebleven te zijn,
dan houd je dus een pony over die altijd min of meer bevangen zal zijn en miz moet je de behandeling misschien maar beter stoppen. Want genezing is er dan niet.
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Natasja Meersman schreef op dinsdag 28 december 2010, 16:12:


Ik denk dat je prima bezig bent, zeker nu ook Koen je helpt. Hopelijk gaan de hoefschoenen snel lukken. Ik weet dat Gerrit Smit je in deze situatie extra snel kan helpen om hoefschoenen te maken, mocht het lang gaan duren met de andere schoenen die je op het oog hebt.

muriel schreef op dinsdag 28 december 2010, 10:48:

Soms is er écht geen oplossing meer Muriel. Ik heb er net een stukkie over geschreven in "commentaar"
En de vraag is toont een paard vechtlust terwijl hij beter wordt, of terwijl zijn situatie onveranderd blijft, dus eigenlijk ongeneeslijk is. Dan kun je dat beter maar zo vlug mogelijk weten.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

wij hebben een nieuwe 'track' van de winterweide naar de schuilstal, toch wel een redelijk stukje. helemaal 'maanlandschap' met kraters, bulten en scherp uitziende randen.
onze paardjes (ook de arab met haar stekkebeentjes) stappen behoedzaam maar verder zonder probleem meermaals per dag over en weer.
Mijn Fjord, Jeanneke, die staat apart bij onze shet om hem gezelschap te houden en ze mag geregeld bij de rest gaan 'socialisen'... vorige zaterdag laat ik haar bij de rest, dendert ze in volle galop heel dat paadje af naar de stal en weer terug.
het is een echte buldozer, denken wij dan. Blij dat ze er niets aan overhoud....

Piet schreef op dinsdag 28 december 2010, 16:29:


Zou graag ook even wat over foto's zeggen. Toen Indy ataxie klachten kreeg, had ik graag de mogelijkheid gehad te zien hoe groot de schade was. Ik kon echter geen foto's laten maken omdat deze in rugligging gemaakt moesten worden, onder volnarcose. Geen optie bij een paard wat moeilijk vervoerd kon worden ivm schouderproblemen en ataxie. Haar schouder zou vallen/opstaan door de narcose zeer waarschijnlijk niet hebben uitgehouden. Bij Indy bleef het toch steeds gissen wat het nu was, hoe groot de schade was. En steeds weer therapeuten erbij, omdat de hoop er tot het laatst is.

Met foto's weet je waarschijnlijk wel waar je aan toe bent, misschien schrik je ook vreselijk van datgenen wat er te zien is en ben je bang voor de uitkomst. Misschien heb ik Indy alleen maar geplaagd met al die therapeuten, was ze beter af geweest zonder dat gefrutsel en gefrunnik en niet altijd even leuke behandelingen. Indy was zo fragiel, maar tegelijkertijd zo ontzettend sterk, ze wilde zo graag, maar het moet ook kunnen. Maar dat is achteraf gepraat.

Zoals ik er nu over denk, als ik de mogelijkheid zou hebben, ik zou wel foto's laten maken. Maar dat is mijn mening, moet ieder voor zichzelf uitmaken.

Monique