de kip of het ei.

Racepaarden laten racen en daarna opvangen
http://www.thehorse.com/ViewArticle.aspx?ID=17497

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 20:54:


Daar ben ik het niet helemaal mee eens Cindy.
Als ik bijvoorbeeld zelf aan mijn Puzzle denk.
Ik was echt wel gek op die pony. Stapelverliefd geworden op een foto.
Nog verliefder als ik hem in levende lijve zag.
En elke dag opnieuw als ik hem op mijn weide zag staan, all over again.
Van karakter eigenlijk leuker dan Tempête, fijner om te trainen, meer respons, mooier ook en expressiever,...
Zeker toen hij jonger was, heb ik er echt wel met momenten van genoten om hem dingen te leren. Instant resultaat en soms echt wel kicken om te merken dat je hem op 10 minuten van angst naar totaal vertrouwen kon krijgen. Opleren ook, opstappen en wegrijden.
En het was nog wederzijds ook. Hij liet zich alleen vangen en aanraken door mij en mijn zusje. Naar iedereen die hij niet kent of die hij niet leuk vindt wantrouwig. En als hij ons zag: oortjes omhoog en hinnik "Baasje!!!!!"
Behoorlijk onpraktisch zo'n eenkennige pony, maar stiekem ook héél leuk.
En toch, geen pony voor mij.
En na bijna 4 jaar heeft hij nu een nieuw baasje.

Tempête daarentegen, heb ik 2 jaar oorlog mee gehad.
Ik kon haar achter het behang plakken, meer dan 1 keer per week.
Ik ben bont en blauw geweest door dat paard, met krukken mogen rond huppelen, als voetmat gebruikt (letterlijk), 6 maanden achter een touwtje gesleept toen mevrouw boxrust had en moest stappen, meer dan eens de grond van dichtbij mogen bekijken, etc... Je kreeg daar niks van terug. Niet bijzonder aanhankelijk, ook niet mooi ofzo.
En ik vind haar nog steeds niet het meeste aimabele paard.
Hey, maar wel mijn paard!
En ik ben voor haar ook wel haar baasje, geloof ik. Ik denk toch, dat ze wel weet dat ze bij mij hoort. Maar t'is nou niet dat ze dat laat merken zoals Puzzle.

Met de rest van je post ben ik het trouwens wel eens.
Puzzle lag niet echt in mijn bovenste schuif. Hij moest het afleggen tegen Pête en dat vond ik hoe langer hoe zieliger voor hem.

Hoe bedoel je regel?
Is hoe ik het doe, ik durf Cody niet langer op de wei te laten dan dat.
Ik zou zeker in de winter je shet niet opeens zonder graaskorf de wei op doen. lieve wat korter met dan lijkt me?

O ja zo heet het , dat verklaard waarom ik het juiste plaatje niet kon vinden . Ik weet wel hoe het er uit ziet maar in gedroogde staat zou ik het niet herkennen denk ik. Nu zat er in mijn vorige hooi een plant die ik niet herkenden en twijfelde ik . Dus ik zoeken , maar ik kon het plaatje wat ik in mijn hoofd heb van JKK en die ik ook uitroei in de vorige wei die ik gebruikte niet op internet vinden.

Hoe lang duurt het voor paarden wennen aan ander hooi, ik vroeg het al eerder hoor maar wsl is er geen vast antwoord op.
Laufeya eet nu weer beter voordroog en het grove hooi weer minder.Nu had hij ook wat fijner mee gegeven dus ik meng maar wat zodat ze kan kijken wat ze wil, heb alleen niet veel zin in telkens weer hooi weg gooien omdat madam er mee knoeit.

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:25:


Nou, dan ben jij het stiekem wel met me eens, Ans, alleen dringt het nog niet helemaal tot je door, denk ik

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:43:


Nee, toch niet hoor.
Ik geloof dat ik meer 'een klik' had met Puzzle dan met Pête.
Ik vraag me soms zelfs nog af of ik er überhaupt een klik mee heb.
Maar die schuifjes staan daar blijkbaar los van?

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:48:

Cindy Helms schreef op donderdag 6 januari 2011, 21:55:


Zit je me nou uit te lachen?

Soit, ik zal wel iets heel doms zeggen?
Maar ik blijf er toch bij hoor.
Moest Pête mijn verzorgpaard niet geweest zijn, ik had haar nooit gekocht.
Enige reden waarom ik dat toen wel gedaan heb, was omdat ik het beu was dat mijn verzorgpaarden steeds verkocht werden. En ik had toen toevallig het geld.
Puzzle daarentegen, dat was de pony waarvan ik al droomde sinds ik 6 jaar was.

Ans Jondral schreef op donderdag 6 januari 2011, 22:04:


Ik zou niet durven, dat weet je toch


Dromen blijken meestal een ontnuchtering als je wakker wordt ... Komen we allemaal wel eens tegen.

Jij hébt een klik met je nukkige merrie ... heb ik al gezien van de eerste moment. Alleen zal geen één van jullie twee dat inzien noch toegeven

Niet dat ik niet begrijp wat je wilt zeggen hoor Ans... maar ik bekijk het weer eens een tikkeltje anders. Maar dat wist je al wel, niet? Net zoals je weet dat ik je niet uitlach.