joop schreef op maandag 7 februari 2011, 10:38:


Ik sluit me bij de mening van Joop aan.
De merrie moet eerst kunnen aarden, de omgeving in zich opnemen, jullie gewoontetjes leren, tot rust komen. Ik zou dus bij een paard als deze nooit vanzeleven met een stick in de buurt komen, al helemaal niet in het begin (ik ben ook absoluut niet van de sticks en stokkies). Ik zou alles vermijden wat negatieve associaties oproept, daar heeft ze helemaal niks aan nu. Aaien met je handen is zacht, geeft contact, en leert haar voelen en het prettig vinden. Heb er respect voor dat zij haar grenzen nu aangeeft en ga er niet overheen, dat zal al jaren zo gebeurd zijn. Door te beginnen met dingen die ze wel fijn vindt en steeds een beetje verder te gaan leer je haar dat aanraken ook hele zacht kan zijn.
Bovendien laat je haar op die manier weten dat je haar grenzen respecteert.
Neem dat paard bij je, vraag niks aan haar maar laat haar door jouw rustige aanwezigheid merken dat ze zich eindeliojk eens veilig kan en mag voelen.

Groet, Pien

http://www.youtube.com/watch?v=01G7emg-pYA&feature=feedrec_grec_index
sorry, een beetje spammmen.

Ook helemaal mijn gedachte. Pak een stoel en een boek of zo en ga er lekker bij zitten. Kijken, leren kennen. Mensen hebben naar mijn idee altijd een enorme haast en er moet meteen van alles! Even niets moeten en paard zijn onder paarden.

De uitgangspunten van Clickertraining en die van Parelli zijn onvergelijkbaar.
Maar dit gaat me helemaal niet om weer eens een robbertje te knokken over de verschillen tussen Parelli en Clickertraining.
Niemand zegt ook dat ze de stok gebruikt als een wapen. Niemand twijfelt aan de bovenste beste bedoelingen, ik zeker niet.
Het gaat me ook niet over wat de méns ervan vindt en welke redenen er zijn om eea goed te praten. Het gaat me om de reactie van het paard, dat zó duidelijk laat zien dat de gebruikte druk voor haar te veel is. Bijten, trappen en in elkaar krimpen.
en dán lees ik je bent goed bezig!
Dan denk ik zijn jullie dan ziende blind?
En als ik nou weer mensen op hun tenen trap op voorhand mijn excuses daarvoor, maar denk nu eens in de plaats van dat paard een hond?
Een hond die jankend in elkaar krimpt als je hem wilt aaien met een stok, die gromt als je hem borstelt en bijt als je even aan zijn staart wilt rommelen......
Goed idee een stok? Want ooit snapt ie wel dat ik hem er niet mee wil slaan. Waarom moeten je armen langer worden?

Waarom eerst onderzoeken hoeveel druk een paard kan hebben als je de achtergrond kent?
Waarom voor het paard meer van hetzelfde?
Waarom er niet eerst aan werken dat het paard bij je is en dan zachtjes aan kijken wat het voor je WIL doen en zo samen groeien?

Ik weet dat het mij misschien wel een uur zou kosten om zo'n paard overal aan te raken zonder dat het negatieve reacties geeft, alleen met een clickje en een beloning en dat het als een hondje achter me aan zou lopen. Alleen maar omdat ik niks doe wat ze niet prettig vindt of waarbij ik eerst een berg opwerp waar ze overheen moet om bij me te komen. Niks werkt sneller dan het positieve belonen! Omdat het willen van 2 kanten komt.

Ik dank de mensen die met me zijn en het mooie verhaal uit Bulgarije, maar eerlijk gezegd ben ik het het meest met de reactie van Egon eens.
Egon schrijft exact wat ie denkt. Op "doe ermee wat je wilt" basis en heeft aan alle kanten schijt hoe dat overkomt.
Ik heb het liever gezellie en dan nog vergaloppeer ik me blijkbaar meer dan ik wil.

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Spirithorses schreef op maandag 7 februari 2011, 10:46:

zo had ik het moeten schrijven denk ik
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Ben het met bovenstaande eens, met rust laten, heb ik vandaag ook gedaan uurtje bij ze gezeten en geaaid.
Ik weet niet of de parelli manier goed is, er zijn zoveel verschillende meningen daarover!
Wij hebben vorige week ook een parelli (niveau 4) pony hier gehad en moet zeggen die is super opgevoed !
Ik wilde er met mijn paard net mee beginnen en was al bezig geweest met clickeren, heb ook jouw dvd Piet

Alleen ik denk dat ik mijn eigen paard teveel heb beloond met wortels etc, die staat als een dolle hond heen en weer te wiebelen als ik zeg dat het goed was en even mijn stem verhoog.
verder reageert hij goed op clickeren zowel als op de games van Parelli.
Buiten gelaten die merrie die ik nu heb, wat is er zo fout aan parelli??
Bijna iedere natural horseman werkt met druk geven en loslaten zowel Monty Roberts, Parelli en meer.

lies zondag schreef op maandag 7 februari 2011, 10:52:


Leuk filmpje!!

Christel Provaas schreef op maandag 7 februari 2011, 9:36:


Ik kan het wel zien

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Pas als de laatste boom gekapt,
De laatste rivier vergiftigt,
De laatste vis gevangen,
Pas dan zal de mens vaststellen ...
dat je geld niet kunt eten ....

Piet schreef op maandag 7 februari 2011, 11:25:



En zo denk ik er helemaal ook over. Zeker mishandelde paarden, maar ook gewoon paarden die nieuw of onwennig zijn, laat je best met rust in de nieuwe kudde tot wanneer ze aangeven dat contact ok is.
Enno heb ik twee jaar geleden weeeeken met rust gelaten. Hij had al indrukken genoeg te verwerken (plots altijd buiten, in een kudde, veulens, een leidende ruin, nieuwe gewoontes en dingen die voorbij komen, ...). Ook Sunny heb ik ruimte en tijd gegeven. Met een dik boek op een stoel in de weide en laat hen op hun tijd contact met je maken. En doen ze het niet, ook goed. Komt wel.
Wij mensen hebben altijd de neiging om ons voor te doen als een predator. Alles en iedereen naar ons hand zetten, wanneer en hoe het ons uitkomt. Paarden laten perfect merken dat ze dat eigenlijk heel erg eng vinden. Vertrouwen wordt onmiddellijk geschonden ook al merk je het zelf niet. Zeer doelbewust desensibiliseren, hoe dan ook vind ik voor gevoelige paarden bedreigend overkomen. Enno deed het vroeger in zijn broek als je met een touwtje ging zwieren, lampje op je hoofd had, een bezem in je hand had, ... Nou konden we proberen hem daarvoor te sensibiliseren, maar dan sloot hij zich af na 1-2x. Daarna spurte hij er weer vandoor als een speer als het halstertje af ging. Mhhhh ... dus hadden we onmiddellijk door dat dat echt geen oplossing is voor een getraumatiseerd dier. Nu 2,5j later ... komt hij met zijn mond aan de rekker trekken van mijn koplampje, duwt hij me opzij als ik op de tractorband sta, verzet hij geen vin meer als je met de bezem aankomt en zelfs tussen zijn benen veegt, touwtjes die zwiepen ... tja afhankelijk hoe de wind staat, maar er bewust voor desensibiliseren doe ik niet.
Sunny bv heeft een zeer gevoelig rechter oor ... no way dat ik daar elke dag bewust aan ga zitten om hem maar gewend te maken dat het ok is.
Als ik toevallig eens over zijn hoofd aai terwijl hij in vrijheid bij me staat en ik kom eens toevallig dichter bij dat oor en hij reageert er niet op, krijgt hij een bepaalde beloning. Reageert hij er wel op, dan is hij er nog niet klaar voor. Dat is zijn goed recht en dan ga ik geen stapje meer verder. Hoe zouden we onszelf voelen als iemand steeds over onze grens zou gaan om je doen te geloven dat het ok is, terwijl dat je verleden en je instinct iets anders zegt? Ik zou het liefst dat op mijn tijd zelf willen ondervinden.

Ze laten zelf wel merken wanneer ze er klaar mee of voor zijn.