muriel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:36:


Amaai, ik denk dat ik mee weggelopen was, had ik daar gezeten.
Ik vind dit toch niet echt vergelijkbaar met Jossy. Afgezien van inderdaad dat inbuigen en zijn huiding, dan.
Dat paard begint net te bokken omwille van die zweep.
Toch een beetje contra-productief, nee? Als je net wilt dat ze braaf zijn.
Of willen ze dat dat paard gaat bokken, als show-element?

Hier zijn ze altijd heel voorzichtig met het gebruik van die longeerzweep, net om zulke dingen te vermijden. Ik heb ze alleszins nog nooit zoiets zien doen als in dat filmpje.
Als dat paard zou stilstaan, dan zouden ze hem eerder bij zijn hoofd nemen en er nog een eindje naast lopen, in draf. Tot hij doorheeft dat hij voorruit moet. En dan weer afstand nemen en in het midden gaan staan.

Grrrrr... houding

Dit wordt moeilijk.
Ik zit nl met een genant probleem.
Ik ben nu 50 en hang al een leven lang tussen paarden rond. Ik heb in mijn leven heel wat afgesjouwd met paarden, naar keuringen geweest, veulens mak gemaakt, paardjes ingereden, trektochten gemaakt etc. Ik ben nooit een speciaal talent of zeer heldhaftig geweest, maar kroop toch op de meeste paarden.

Na een ongeluk met paard is de angst erin geslopen. Inmiddels alweer 25 jaar geleden, maar de impact is nog merkbaar. Mede door lange pauzes met paarden, neem ik aan.

Nu heb ik de laatste jaren enorm veel gesukkeld met paarden met zware lichamelijke problemen, tussendoor hier nog een redelijk gevaarlijk paard gehad en afgelopen winter heb ik niets kunnen doen. Vanaf nov sneeuw en ijs maakte het onmogelijk om in de wei te werken.
Rappa werd sjaggie en stijf, door de problemen die ze heeft (ze zou zomer en winter eigenlijk in beweging moeten worden gehouden, maar die mogelijkheid heb ik niet) en silja moet er na een winter ook weer inkomen.

Ik ben deze week begonnen met wat grondwerk. De grond is nog hard, maar sneeuw en ijs zijn eindelijk weg.
Maar nu merk ik dus dat ik bang ben.
Niet een beetje, maar behoorlijk; dusdanig dat het mij erg belemmerd om gewoon met de paarden te werken. Ik wil wel, maar schiet bij het minste geringste in de stress.
Het is niet leuk meer.

Ik vind het verschrikkelijk en ik snap er niets van. Ik weet niet waar de angst nu precies vandaan komt en erger... ik weet niet wat eraan te doen.
Theoretisch weet ik behoorlijk wat van paardengedrag af. Bovendien heb ik veel ervaring in de omgang met paarden. Maar dat helpt mij nu helaas niet.
Mijn hoofd schiet vol met nachtmerrie beelden. Als het paard weg springt, verwacht ik een trap. (ja, idioot) Als het paard de oren naar achteren doet, verwacht ik een aanval (goed... rappa heeft het in het verleden best wel geprobeerd -oren in de nek op je af, beetje steigeren. en staat ook bekend als bazig, maar goed... als mens met ervaring moet je daar toch wel tegen kunnen.)
Nja... ga zo maar door.
Ik schaam me kapot.
Zoveel theoretische kennis, zoveel tijd in mijn leven met paarden doorgebracht...en wat heb ik daar nu aan???

Zoals ik het zie sta ik nu voor een keuze: Er volledig mee stoppen, maar dat betekent dus ook de paarden verkopen en iedere wens om ooit weer door de bossen te rijden aan de kant te schuiven. Dan is er die angst niet meer, maar wel frustratie.
(ken mezelf)'

Of de angst overwinnen. Maar hoe? Dure cursussen volgen zijn momenteel voor mij geen optie. Maar wat dan?
Hoe pak ik dat aan?

Ans Jondral schreef op dinsdag 15 maart 2011, 13:26:


eigen onkunde is makkelijk doorgeschoven
uiteindelijk zijn er een paar mensen die het doen
terwijl de rest hier zit te bekken, ouwehoeren en theoretisereren
do it yourself en laat maar zien wat je beter kan

Alegria schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:01:


dat klopt, ofwel loopt het paard over de schouder weg
ofwel draait het rond het voorbeen, kont uitvliedend,
da's allebei kontroleerbaarder dan de vertikale snoeksprong en de weerbotst
probeer maar uit zou ik adviseren....

Ik vind dit wel boeiend. Kennissen van mij hebben een paard met soortgelijk probleem. Hoewel dit paard het dus met 1 hoef heeft.
Ik wil wel helpen, maar durf het nog niet goed aan, bang te verklooien.
Ik zou dus best graag eens een filmpje willen zien waarop je aan het werk bent met zo'n probleem, piet.

Geweldig om te lezen. Ben gewoon jaloers.
Knap van je, om je angst te overwinnen. Hartstikke top.

muriel schreef op dinsdag 15 maart 2011, 14:36:


geef mij jossie maar
wat een kleffe ruggesluiper is me dat die Gert !

volg je de ontwikkeling met filmpjes? Zou wel leuk zijn.

Ik ken jossie niet persoonlijk, maar heb wel veel filmpjes van hem gekeken. Mijn indruk is goed. Zou best les van hem willen hebben.

Peter Donck schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:37:


Zoals ik zei heb ik niets aan te merken op het inrijden van Jossy. Het spektakel van Gert heb ik minder mee al geloof ik best dat er paarden zijn die zo verpest zijn door hun eigenaar dat hij een van de laatste kansen is.

Ik was van plan om van het voorjaar een van onze paarden die nu vijf wordt zadelmak te maken en wil dat best wel laten zien, maar ik vraag me af wat er te zien is.
Paard heeft al een zadeltje opgehad en heb ik tijdens het grazen al over heen gehangen. Volgende stap is rustig op gaan zitten en achter een rustig ander paard aan sjokken.
Als mijn voorbereidingen goed zijn geweest wordt dit een erg saai filmpje.
Voordeel is dat dit paard mij al twee jaar dagelijks meemaakt en in zijn eigen omgeving blijft.
Dat is dus zadelmak maken, beleren (de hulpen aanleren) wordt pas hoofdstuk II.

Peter Donck schreef op dinsdag 15 maart 2011, 15:37:


Eigenaar rijd het paard niet zelf.
En was (zoals ik al schreef) best tevreden. De ruiter gaf alleen aan dat het met dit paard misschien iets moeilijker was om dingen voorwaarts op te lossen itt conventioneel ingereden paarden. (Waarbij voorwaarts dus sowieso de eerste vereiste is.) En dat er misschien wel een verband was.

Enne, did it myself! Vroeger meer dan nu.
Maar ik heb wel een ander idee van 'plezier'.
Puzzle was de laatste. Eerder per ongeluk.
En dat ging absoluut niet verkeerd. Het nieuwe baasje is er ook nog steeds heel blij mee.