Piet schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 13:45:


Ik ben Pien niet, maar...
Mijn grens ligt bij mensen die hun best doen om het beter te doen. Die vragen hebben, of met twijfels zitten. Ik kan niet alle paardenleed op mijn schouders torsen, maar dat ene paard, daar kan ik iets concreet aan doen.

Lees maar eens The Star Thrower, van Eiseley, Loren.

met vriendelijke groeten,
Inge

Piet schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 13:45:


Concreet? Zegt hij het tegen mij dan kijk ik of ik een opening vind, want ook al klinkt het niet zo, hij komt zich verdedigen omdat hij het gevoel heeft dat hij iets te verdedigen heeft, en dat is onzekerheid, twijfel. Zegt hij het tegen iemand anders, dan geef ik geen commentaar.

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 14:26:


Oh, ik zie nu pas dat ze bij mij staan. Die komt hier niet staan, want dan staan z'n paarden buiten in de modder .

met vriendelijke groeten,
Inge

Inge Teblick schreef op vrijdag, 18 februari 2005, 14:30:


maar stel nu dat je inderdaad een klassieke manege overgenomen hebt
en probeert het bestaande klienteel om te buigen naar jouw principes
om zo over te schakelen naar een manege die draait zoals jij het zelf graag wil ! Dan zit je inderdaad misschien opgescheept met het hypothetisch geval van Piet !
Dan kan je de ganse troep meteen buitengooien en daarmee een flink deel van je inkomen, dat niet dient om leuk mee op reis te gaan naar Phiphi-eiland, maar wel om je neus en lippen boven water te houden..
Dan vrees ik dat er niets anders opzit dan even diep te slikken,
even diep in te ademen en dan voorzichtig voetje voor voetje proberen die mensen over de streep te trekken.
Dan zou ik alvast beginnen met de jongse spruit die beweert dat zn vader beweert dat een paardenflank géén gevoel heeft, te tonen dat een paard net WEL veel gevoel heeft in zn flank. Even laten zakken tot het belletje rinkelt en misschien is dit de vonk ....
Je kan ze natuurlijk ook even laten stoven in hun vet, tot ze met een probleem gekonfronteerd worden waar ze zelf géén oplossing voor weten.
Als ze dan naar je toe komen, omdat ze zien dat jij met andere paarden en andere mensen wel iets voor elkaar krijgt, of zelfs alleen maar bij je eigen paarden, lach dan diep in jezelf zonder een spier te vertrekken, want dan heb jij gewonnen.

Ik weet het, tis hard en je moet je verbijten
maar ofwel trek je je terug op een eenzame begtop
(zal hard zoeken zijn in nederland en vlaanderen)
ofwel moet je erdoor mét tandengeknars
de emotionele beloning voor jezelf zal dan ook VEEL groter zijn

groetjes,
Peter,
ridder in de nevelen

Laat die vader eens op mijn draver rijden. Dan zal hij snel beseffen of een
paard gevoel heeft in zijn flank of niet. Zet dan wel maar een helicopter
klaar om die man te gaan zoeken. Denk dat je hem de eerste uren niet zal
vinden.
Paarden geen gevoel in de flanken. Waar haalt hij het.

De Weerdt Nicole schreef op Fri, 18 Feb 2005 15:40:51:


Mensen, is het nu zo moeilijk om te lezen? Piet verzon een voorbeeld, het betreft dus een niet bestaande man met niet bestaande kinderen met niet bestaande sporen op een niet bestaand paard.....Bestaat net zo min als dat Egon ooit zou hebben gezegd dat we met z'n allen veulentjes in het wilde weg moeten gaan fokken, bv. Sorry moet even diep zuchten.....

Saskia