Ons Luna, onze Cocker spaniel van 6 jaar is vanmiddag gestorven.
Een paar weken terug ging ik met haar naar de
DA omdat ze zoveel dronk en plaste...bloed een testen op suiker, dacht ik, of leverwaarden eens bekijken....
Niets van dat, het was een baarmoederontsteking...
Antibioticakuur, maar steriliseren werd ons aangeraden omdat dit zou blijven terug komen, grote kans toch.
Afspraak gemaakt, want dat wilden we toch niet en het zou beter zijn zo.
Ze voelde zich beter na deze kuur maar bleef veel drinken en bibberde van tijd tot tijd. Even daarna bleken haar twee oren ontstoken, terug naar de
DA dan maar en oordruppels meegekregen. Dat bibberen zou van de koorts zijn en van de pijn aan haar oren. Oren wereden langzaam beter maar het biiberen werd daveren en dat daveren werd schudden en krampen. Ze begon met at stijve achterpoten te lopen en wilde niet meer zo hoog springen. Soms piepte ze. Ze kroop weg, was soms helemaal van haar melk en wist geen blijf. Naar de
DA gebeld en deze zei terug ab te gaan halen want ontsteking was terug. Volgende dag moest het beter zijn anders moesten we terugkomen met haar, dat was afgelopen vrijdag. Het was wel beter maar ik vond het niet goed genoeg, vertrouwde het niet en wilde dat de
DA toch nog even naar haar keek.Ze heeft dan een spuit gekregen met ontstekingsremmers en pijnstillers om weekend door te komen en maandag werd ze geopereerd (vandaag)
Vanochtend heeft mijn oudste haar weggebracht naar de
DA ( ik ben daar een enorm watje in, wat heb ik daar nu spijt van) en even voor twaalf kreeg ik een telefoontje dat het onverwacht slecht nieuws was. Luna was heel kritiek, lag aan de zuurstof en werd niet wakker,was in coma. Ze zat vol kanker, haar baarmoeder, haar lever en waarschijnlijk ook haar longen.
Heb gevraagd haar te laten inslapen.
Mijn vriendin, onafscheidelijk, niet weg te slaan bij me, zette elke stap die ik zette ...zo alstig...en zo lief. Altijd mee naar de paarden....altijd goedgezind, altijd aandachtig...
Heb niet eens afscheid kunnen nemen
Warboel
