Sandra, fijn voor je! En wat super dat je zo'n paard getroffen hebt.
Zoals de vaste lezers wel weten ben ik een angsthaasje die nog een en ander te overwinnen heeft. Voor mijn situatie en Liz geldt wat Piet schreef. Soms ga je te snel en sla je stappen over.
2e Paasdag heb ik samen met een weidegenoot een fantastische rit over de Veluwe gemaakt. 's Morgens vroeg zaten we al in het bos terwijl de rest van de wereld nog lekker in bed lag. Dauw, reetjes, alles prachtig. De eerste uren geen mens tegengekomen. Liz kent het beginstuk van het bos, maar nu gingen we verder dan de bekende paden. En dan wordt het spannend. En dan gaat ze me testen. Ik had het door, maar ben niet consequent geweest. maw Liz mocht harder dan ik wilde. Paar stapjes draf als ik stap wilde. Maar tegenwoordig doet Steph ook galopje
.... en Liz vindt dat errug leuk. En het galopje ging dus steeds harder. En het drafje werd ook galopje, terwijl Steph stap wilde. Liz laat zich wel terugnemen maar de onrust blijft. Tja, en dan weet ik inmiddels waar Liz toe in staat is (omhoog komen en in het slechtste geval terug naar huis rennen met of zonder ruiter). En dan komt mijn angst dus terug. En dan heeft Liz het helemaal niet meer. Zo'n rit, waarbij ik dus zelf de fouten heb gemaakt, ze kan verklaren en dus ook wel weet hoe ik dat de volgende keer anders moet doen etc. maakt dat mijn angst weer volledig terug is.
Dus stapje terug in de training. Ik heb een paar lessen genomen bij de ponyclub om de hoek van de wei. Liz moet uit de wei, samen met andere paard uit de kudde mee, maar mag dan niet meer achter hem aanlopen als we in de rijbak zijn. Zo kan ik dus lekker oefenen met wat ik zo eng vindt. Maar dan in de beslotenheid van een rijbak. De rijbak kende ze niet, dus die was al eng.En ik heb haar voortdurend de andere kant op laten gaan van het paard waar ze achteraan wilde. Of stoppen als hij lekker mocht galopperen. En als dat dan lukt, dan is de overwinning voor mij een heerlijk gevoel. En wordt de angst weer minder.
By the way: rijd ik tussen de tradi dressuur, met een tradi dressuurinstructrice, op een westernzadel,
bitloos, zonder zweep, doodsbenauwd op een hyper paard. Zit ik mijn eigen ding te doen. En het lukt. Ik krijg mijn paard onder controle,
bitloos. En Liz is geen doetje. En ik ben een tutje. Als ik het kan, kan iedereen het. Weg met die bitten, weg met die zwepen.
Overigens: ik kreeg alle ruimte tijdens de les om om te gaan met mijn paard zoals ik dat wilde. Ik pik uit de les op waar ik mijn ervaring mee kan uitbreiden zonder afbreuk te doen aan paardrijden met respect voor het dier. Laat de paardenwereld maar zien hoe het ook kan. Anders kan. Vriendelijker kan.
Warboel
