Hoi allemaal

Lees hier alweer een tijd mee, en vandaag, op de eerste gered-van-de-kogel-verjaardag van mijn Connemara Paddy wil ik graag iedereen hier bedanken.

Vandaag een jaar geleden dus kreeg ik mijn prachtig grijs mannetje. Het was een springpaard geweest, maar door een vage knie blessure (moeder en dochter hadden verschillend verhaal) was hij daar niet meer geschikt voor, en tsja, wat moet je dan nog met zo’n knol? De kogel dus. Gelukkig hoorde mijn toenmalige baas daarvan, een en ander geschiedde, en ik heb nu dus een prachtig beest met super karakter die ook nog eens nooit last van z’n knie heeft.

Ik ben zo ongeveer opgegroeid in het zadel, maar heb een kleine pauze van zo’n 15 jaar gehad . Sinds verhuizing naar Engeland zo’n 2 jaar geleden weer begonnen met rijden, en sindsdien ontzettend veel gelezen. Want als jongmens durf je gewoon alles, en heb ik ook nooit als enige de verantwoordelijkheid voor zorg hoeven dragen, dus enige opbouw van kennis was wel nodig. Gelukkig is er tegenwoordig het internet. Dat pony niet graag op stal wil, dekens ondingen zijn, en nog wat meer van die dingen kon ik zelf nog wel bedenken, maar qua voeding en training is er toch een wereld voor me open gegaan.

Heb Pad de eerste maanden vrij gegeven, eerst elkaar maar eens leren kennen. IJzers eraf. Deken eraf. Bit eruit. Staart, manen en sokken terug laten groeien.
Een beetje een band opgebouwd, en toen rustig aan begonnen met grondwerk en buitenritten, en eigenlijk zijn we daar nog steeds. Mijn methode van trainen valt het best te omschrijven als ‘rustig aan we komen er wel’ .
Heb geen zin in competities, er is al genoeg spanning in het leven, wil gewoon lol met m’n knol. En lol hebben we. Paddy is tegenwoordig een fier beessie, met sprankelende ogen, niet meer kopschuw, niet meer bang voor een honderd-en-een dingen, en erg gemotiveerd om dingen zelf uit te zoeken.

En vooral voor dit laatste wil ik dit forum bedanken. Het was best even zoeken naar de meest paardvriendelijke methode out there. Paddy is duidelijk in wat hij van dingen vind, en wat hij van Parelli vind dat zal ik maar niet opschrijven, het is de laatste tijd zo beleefd hier op het forum . Maar na veel te lezen over het idee achter clickeren (vooral Inge Teblick, en ook Piet en anderen hier) uiteindelijk besloten mijn angst voor voedselbeloningen overboord te zetten, en wauw! Paddy wil wel duizend dingen doen, als je het maar netjes vraagt, ipv het te gebieden. En de clicker (jampot deksel, ben en blijf een hollander) maakt alles gewoon lekker duidelijk en makkelijk. Paddy vind het prachtig en geeft nu zelf heel duidelijk aan weer zin te hebben in een ‘spelletje’, want dat is het, spelenderwijs leren!

Ik hoop nog heel veel te leren, maar ik hoop ook dat ik over 10 jaar terug kan kijken en kan denken, dat heb ik nog helemaal niet zo slecht gedaan, dat eerste jaar.

Dank dus voor alle gedeelde kennis, en ook dank voor het delen van dagelijkse dingen, dingen die goed gaan, dingen die beter kunnen. Daar haal ik ook heel veel inspiratie uit. En daarom dat ik nu eindelijk ook zelf wil meeschrijven, misschien kan iemand anders weer inspiratie halen uit mijn ervaringen.

Begrijp je niet zo goed Christel.
Eerst beschrijf je dat werkpaarden die 3 keer in de week tochten maken niks bijgevoerd worden dan een beetje extra afalfa en dan moet een gezonde merrie die in het verse gras staat een supplement bijgevoerd worden? Omdat ze 22 is en een keer luis heeft gehad?
Kunnen jij en ik ook krijgen hoor en dat heeft niks met weerstand te maken, maar met hele kleine ***beestjes die van de een naar de ander overhopsen
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:01:

Hoi terug )
En welkom hier. Met een heel erg positief verhaal. Heb het met plezier gelezen.
Dus ik bedank jou ook, voor het opschrijven en delen!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Hey Anne!
Leuk je hier te zien! Ik zag je aanmelding een tijd geleden al staan, maar nu dan toch echt je eerste bericht! Leuk om te lezen!
Fijn dat het zo goed gaat!
Vanaf nu ook veel schrijfplezier hier?!
Liefs Marsha

Dat is ook een interessant gegeven!
Ik ben zelf een beetje aan het uitzoeken wat ik met de voeten moet doen nu ze in Portugal staan. Bij fjord Guus had ik dus het randje hoefwand weggehaald, mooi afgerond en ze liep gelijk niet goed meer. Bij D-day heb ik het daarom maar laten staan .

Veel op het harde dus.



Ha, ha wel een verschil met soppige weilanden en vlakke weggetjes he? Maar wel een prachtervaring toch?


Van Wil begreep ik dat Chaser er ongeveer 3 jaar (toch Wil?) over had gedaan. En die had ook nog eens verpeste voeten door zijn ijzerverleden.

Hahaha, dubbelgevouwen deksel kan ik me zo voorstellen? Leuk verhaal en het is fijn te lezen dat ik wat heb kunnen bijdragen, dan snap je weer waarom je er zoveel tijd insteekt.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het hier de laatste tijd nogal tam vind, af en toe een fikse knokpartij houdt het zooitje eigenwijze figuren scherp
Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Staan ze in Portugal Tineke? Zit er nu schot in?
Kan me voorstellen dat dat randje hoefwand beschermend werkt en dat ineens over keiharde ondergrond ff wennen is voor de voeten en dat ze daarmee geholpen zijn in de overgang, maar slijt dat er niet vanzelf af? Als ik hier paarden zie die echt veel op beton staan zie ik geen randjes hoefwand, of het moetndoor flares zijn. Hoe is dat bij jou Wil?

Piet

Clicker training is a wonderful tool for teaching
people to focus on the positive and have an
attitude of gratitude for every effort your horse
makes.

Ha, al reacties, leuk!

@Wil: dank, kom vast met nog wel meer positieve verhalen, Paddy is erg goed in positief materiaal leveren :).

@Marsha: hihi ja eindelijk , en ben je in ander venstertje op dit moment eieieieindelijk een mailtje aan het schrijven!

@Piet: dekseltje met zo'n bolling erin, dat je ziet of de inhoud nog goed is, weet niet hoe dat heet, sorry, die ietsje meer uitdeuken met stompe spijker en hamer, et voila, werkt perfect. 'tick' zeggen als ik clicker niet bij me heb werkt ook prima, maar ben nog maar een beginneling, en clicker is vooral om mijn eigen gevoel van timing te verbeteren.
Vind dat beleefde wel lekker hoor, was tijdens zoektocht naar kennis toch best veel tijd kwijt aan het doorheen worstelen van heel veel 'nee ik weet het het aller aller beste' discussies tussen omhooggevallen zelfbenoemde gurus, ouwe knarren, en soppende vrouwtjes. Of is dat nou niet zo heel beleefd om ze zo te noemen

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:01:
there. Paddy is

Prachtig verhaal om te lezen Anne Maria. Geweldige karakters hebben de connemara's he? En kom maar op met je ervaringen!
En welkom hier natuurlijk

Piet schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:25:

Ja Piet, ze staan nu een week of 6 in Portugal. Eindelijk wonen we weer allemaal bij elkaar, dus je begrijpt dat ik volop geniet

Ik heb nog te kort ervaring om iets zinvols over groei/slijtage te zeggen. Misschien kunnen andere mensen die in een bergachtig gebied wonen daar meer over vertellen. Ik ben er erg benieuwd naar.

Ik ben bezig met een soort PP te maken, want veel ruimte voor de paarden heb ik niet. De terrassen waar ze oplopen is van aarde met een rotsondergrond en aardig wat losse stenen. De weggetjes in de bergen zijn ook behoorlijk stenig.

Guus kon in Nederland op het asfalt zonder hoefschoenen, maar ze bleef na 6 jaar blootvoets nog gevoelig op steentjes. In de PP loopt ze voorzichtig, ze let er goed op waar ze haar voeten zet. In de bergen kan ze absoluut niet zonder schoenen. ik heb daarom ook 2 paar Smitjes bij me voor haar.

Connemara D-Day dendert gewoon door in de PP, stenen of geen stenen. Maar hij heeft nog niet veel in de bergen op de weggetjes gelopen, gedurende langere tijd. Hij heeft ook nooit ijzers gehad trouwens, dus sowieso een betere voetenstart. Voor hem heb ik wel voor de zekerheid Cavallo's meegenomen, maar tot op heden dus nog niet nodig gehad. Hij heeft wel een randje hoefwand staan! En normaal gesproken zou ik ook zijn teen afronden, maar ik wil weten hoe zijn voeten zich ontwikkelen als ik niks doe.

Een fijn eerste berichtje.
Welkom.

Lena
(Grandioos bitloos )

Tineke Nolet-Verdel schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:39:

Geweldige karakters hebben de

Ja leuk, had eens gelezen dat u er ook een had . Super karakter! Nou ja, de mijne dan, had me eigenlijk nooit verdiept in dit ras voor ik Pad kreeg, en ben er nog niet meer tegengekomen. Maar hoor wel van velen hoe leuk ze zijn.
En 2 dingen uit de meeste rasomschrijvingen die bij Paddy kloppen:
1. Nooit genoeg te eten, hij wil meer meer meer!
2. Behoorlijk eenkennig. Ik mag ondertussen (heeft ook even geduurd) de gekste dingen met hem uithalen, maar naar anderen toe is hij koeltjes. Niet ónvriendelijk, maar de meeste mensen worden simpelweg genegeerd. Eigenaresse van veld waar hij nu staat bijvoorbeeld, zij was gelijk stapelverliefd op hem, maar hij heeft haar het eerste half jaar echt links laten liggen. Als m'n vriend een weekje niet langs is geweest word die ook echt opzettelijk genegeerd, draait Pad zich demonstratief om. En mijn vader, een rustige man met lage stem waar de meeste beesten gek op zijn, die kreeg hem niet eens te pakken! Raar beest...

Vreemd is ook dat hij ondanks (of misschien juist door) zijn koelheid wel veel los maakt bij mensen. We krijgen heel veel complimentjes op straat en zelfs veel wandelaars langs het veld die vertellen bijna dagelijks langs te komen om even te komen kijken. En als 'ie dan lief doet naar iemand, zie je die persoon echt glunderen.

Heeft de jouwe ook zo iets?

e m kraak schreef op woensdag 11 mei 2011, 22:52:


Mijn vader vertelde mij vroeger voor het slapen gaan wel eens het verhaal over een draver die zijn been had gebroken. De eigenaar wilde het paard niet af laten maken, dus hij verdoofde het paard (en zichzelf) met whiskey, zaagde het gebroken been eraf en verving het door een rolschaats. Het paard herstelde, en wat bleek? Hij ging nog veel harder op de baan. Dus boertje krabte zich achter de oren, en ja, nog maar een poot eraf dan, en beest ging nog sneller! Nog maar een been eraf, nog sneller! Dus daarna ook nog maar de laatste, maar dat had het boertje niet moeten doen, de voorbenen gleden de ene kant op, de achterbenen de andere kant, paard lag plat op z'n buik, en moest alsnog afgemaakt worden...

Welterusten

(oke, me pa kan het veel mooier vertellen)

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 18:26:


Ik heb dat verhaal laatst via de mail gehad van je vader! Grappig, luguber, echt iets voor je vader om zo'n verhaal te bedenken.

Liefs Marsha

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 18:14:


Komt veel voor met paarden met een stal verleden, en het gaat meestal nooit meer weg.
Gefeliciteerd, weer een verhaal dat onderschrijft dat je paarden de kans moet geven zichzelf te zijn, waardoor je er alleen maar meer plezier van hebt.