Ha, al reacties, leuk!

@Wil: dank, kom vast met nog wel meer positieve verhalen, Paddy is erg goed in positief materiaal leveren :).

@Marsha: hihi ja eindelijk , en ben je in ander venstertje op dit moment eieieieindelijk een mailtje aan het schrijven!

@Piet: dekseltje met zo'n bolling erin, dat je ziet of de inhoud nog goed is, weet niet hoe dat heet, sorry, die ietsje meer uitdeuken met stompe spijker en hamer, et voila, werkt perfect. 'tick' zeggen als ik clicker niet bij me heb werkt ook prima, maar ben nog maar een beginneling, en clicker is vooral om mijn eigen gevoel van timing te verbeteren.
Vind dat beleefde wel lekker hoor, was tijdens zoektocht naar kennis toch best veel tijd kwijt aan het doorheen worstelen van heel veel 'nee ik weet het het aller aller beste' discussies tussen omhooggevallen zelfbenoemde gurus, ouwe knarren, en soppende vrouwtjes. Of is dat nou niet zo heel beleefd om ze zo te noemen

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:01:
there. Paddy is

Prachtig verhaal om te lezen Anne Maria. Geweldige karakters hebben de connemara's he? En kom maar op met je ervaringen!
En welkom hier natuurlijk

Piet schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:25:

Ja Piet, ze staan nu een week of 6 in Portugal. Eindelijk wonen we weer allemaal bij elkaar, dus je begrijpt dat ik volop geniet

Ik heb nog te kort ervaring om iets zinvols over groei/slijtage te zeggen. Misschien kunnen andere mensen die in een bergachtig gebied wonen daar meer over vertellen. Ik ben er erg benieuwd naar.

Ik ben bezig met een soort PP te maken, want veel ruimte voor de paarden heb ik niet. De terrassen waar ze oplopen is van aarde met een rotsondergrond en aardig wat losse stenen. De weggetjes in de bergen zijn ook behoorlijk stenig.

Guus kon in Nederland op het asfalt zonder hoefschoenen, maar ze bleef na 6 jaar blootvoets nog gevoelig op steentjes. In de PP loopt ze voorzichtig, ze let er goed op waar ze haar voeten zet. In de bergen kan ze absoluut niet zonder schoenen. ik heb daarom ook 2 paar Smitjes bij me voor haar.

Connemara D-Day dendert gewoon door in de PP, stenen of geen stenen. Maar hij heeft nog niet veel in de bergen op de weggetjes gelopen, gedurende langere tijd. Hij heeft ook nooit ijzers gehad trouwens, dus sowieso een betere voetenstart. Voor hem heb ik wel voor de zekerheid Cavallo's meegenomen, maar tot op heden dus nog niet nodig gehad. Hij heeft wel een randje hoefwand staan! En normaal gesproken zou ik ook zijn teen afronden, maar ik wil weten hoe zijn voeten zich ontwikkelen als ik niks doe.

Een fijn eerste berichtje.
Welkom.

Lena
(Grandioos bitloos )

Tineke Nolet-Verdel schreef op donderdag 12 mei 2011, 17:39:

Geweldige karakters hebben de

Ja leuk, had eens gelezen dat u er ook een had . Super karakter! Nou ja, de mijne dan, had me eigenlijk nooit verdiept in dit ras voor ik Pad kreeg, en ben er nog niet meer tegengekomen. Maar hoor wel van velen hoe leuk ze zijn.
En 2 dingen uit de meeste rasomschrijvingen die bij Paddy kloppen:
1. Nooit genoeg te eten, hij wil meer meer meer!
2. Behoorlijk eenkennig. Ik mag ondertussen (heeft ook even geduurd) de gekste dingen met hem uithalen, maar naar anderen toe is hij koeltjes. Niet ónvriendelijk, maar de meeste mensen worden simpelweg genegeerd. Eigenaresse van veld waar hij nu staat bijvoorbeeld, zij was gelijk stapelverliefd op hem, maar hij heeft haar het eerste half jaar echt links laten liggen. Als m'n vriend een weekje niet langs is geweest word die ook echt opzettelijk genegeerd, draait Pad zich demonstratief om. En mijn vader, een rustige man met lage stem waar de meeste beesten gek op zijn, die kreeg hem niet eens te pakken! Raar beest...

Vreemd is ook dat hij ondanks (of misschien juist door) zijn koelheid wel veel los maakt bij mensen. We krijgen heel veel complimentjes op straat en zelfs veel wandelaars langs het veld die vertellen bijna dagelijks langs te komen om even te komen kijken. En als 'ie dan lief doet naar iemand, zie je die persoon echt glunderen.

Heeft de jouwe ook zo iets?

e m kraak schreef op woensdag 11 mei 2011, 22:52:


Mijn vader vertelde mij vroeger voor het slapen gaan wel eens het verhaal over een draver die zijn been had gebroken. De eigenaar wilde het paard niet af laten maken, dus hij verdoofde het paard (en zichzelf) met whiskey, zaagde het gebroken been eraf en verving het door een rolschaats. Het paard herstelde, en wat bleek? Hij ging nog veel harder op de baan. Dus boertje krabte zich achter de oren, en ja, nog maar een poot eraf dan, en beest ging nog sneller! Nog maar een been eraf, nog sneller! Dus daarna ook nog maar de laatste, maar dat had het boertje niet moeten doen, de voorbenen gleden de ene kant op, de achterbenen de andere kant, paard lag plat op z'n buik, en moest alsnog afgemaakt worden...

Welterusten

(oke, me pa kan het veel mooier vertellen)

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 18:26:


Ik heb dat verhaal laatst via de mail gehad van je vader! Grappig, luguber, echt iets voor je vader om zo'n verhaal te bedenken.

Liefs Marsha

Anne Maria schreef op donderdag 12 mei 2011, 18:14:


Komt veel voor met paarden met een stal verleden, en het gaat meestal nooit meer weg.
Gefeliciteerd, weer een verhaal dat onderschrijft dat je paarden de kans moet geven zichzelf te zijn, waardoor je er alleen maar meer plezier van hebt.