Marianne schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 21:32:

Hoi,
Ik heb altijd die grote witte 10 kg zoutblok liggen, zal dus wel KNZ Rund zijn. Nu zie ik in jouw voorbeeld (dank voor uitleg) niet zoveel verschillen, althans niet iets dat specifiek voor koe is en slecht voor paard.
Daarbij heb ik ooit die kleine paardenliksteen geprobeerd, maar daar likte ze nog minder van dan van die grote witte. Dus om toch zouttekorten aan te vullen, krijgt ze van mij die witte.
Want zweten doet ze nogal eens voor de wagen. En ze moet toch ergens het zout vandaan halen?

Groeten,
Ingrid

sannie schreef op zaterdag, 6 maart 2004, 21:53:

Hoi,
Ik wil even op dit stukje van het onderwerp reageren.
Het stukje bos waar wij met Isabella rijden, kent vele leuke kronkelpaadjes, maar dat zijn geen paadjes om full-speed met de wagen over heen te galopperen. Dus ja, dan blijven maar een aantal paden over. Brede lange paden. Dat weet Isabella heus wel. Maar nu heb ik het geluk dat ik een pony heb die liever draaft, dus echt full-speed galop krijgen we er bijna niet uit (full-speed draf wel, maar dat is eigenlijk hetzelfde als hardgalopperen). Het gaat er dus over dat je niet altijd kunt voorkomen dat je op een en hetzelfde pad hard gaat als je dat eens wilt. Je kunt natuurlijk wel ook eens stappend over zo'n pad gaan.

Maar vroeger bereed ik samen met iemand 2 New Forest pony's. Die mochten eens per zoveel tijd zich uitleven op een stukje braakliggend zandpad naast een doorgaande weg. Lang zeer breed pad. Als we die kant uitgingen, nou dan waren ze bijna niet te houden; ze wisten het.
We konden nog op tijd onze beugels inkorten en dan Woessss weg waren ze (ooit gemeten met een auto ernaast, eentje 45 km/u de andere harder). Maar hoe hard ze ook gingen, ze hielden altijd in op het punt waar ze dat steeds moesten doen (geleerd). En met gemak. Ze stopten bijna al vanzelf. Nooit problemen mee gehad, ook niet met al het verkeer er langs. Was altijd weer enorm gaaf, zowel voor ons als voor de paardjes. En weer rustig uitstappend terug.
Het kan dus best die zgn. galoppeerlaantjes/paadjes, e.d.

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Ik ben het met Petra eens dat je een paard niet kunt veranderen.
Je kunt het wel willen natuurlijk, maar je houdt toch van je paard zoals hij of zij is. Met sommige ongemakken van dien.

Ondanks dat de mijne erg enthousiast kan zijn met het rijden, is het soms een ramp en hebben wij een hele vervelende rit. Maar ja dat weten we en dan nemen we maar voor lief. Ze is dan niet vooruit te branden, echt zo van ach we komen er wel een keertje.

Maar van dat angstig zijn en niet moeten veranderen ben ik het niet helemaal mee eens. Want vooral in het verkeer kan dit vervelend situaties opleveren. Een angstig paard moet je wel veranderen, of je moet er niet mee "de wijde wereld" in willen. Eigenlijk hoef je alleen maar zijn vertrouwen te winnen. En is dit echt veranderen, nee. Je leert het paard jou te vertrouwen en daarmee de angst weg te nemen.

Simpel gezegd natuurlijk. Maar ik zou met een angstig paard absoluut niet aangespannen het verkeer in willen.
Nu heb ik makkelijk praten met die "muts" van mij, want al rijdt een vrachtwagen haar bijna uit het tuig, dan draait ze alleen maar even een oortje om hoor (haha; niet altijd overigens, dat maakt het toch weer spannend hoe zal ze vandaag reageren).

groeten,
Ingrid

Ilona Kooistra schreef op zondag, 7 maart 2004, 0:56:

Hoi Ilona,
Ook mee eens.
Het grappig is bij mij dat ik vroeger (als kind van een jaar of 15) het liefst een "spring-in-'t-veld" had. Het kon mij niet gek genoeg. Ik bereed ook alles wat op een paard leek. Of het nu klein of groot, hengst of merrie, wild of tam was, het maakte me geen moer uit. Liefst wat wilder om eerlijk te zijn. Zo eentje die al begon te dreigen als je bij hem kwam. Het gaf mij een kick als ik uiteindelijk een vriendelijk paard naast me had, en eentje die "luisterde".
Overigens een zweep, sporen, hard stampen waren (en zijn) voor mij taboe. Kennelijk "had" ik vroeger wat met paarden, dat zei iedereen ook, maar ik heb me er nooit zo in verdiept destijds. Ik weet wel dat ik paarden kon berijden waar de meesten zo naast lagen.
Als ik er toen eentje gekocht zou hebben, dan werd het er ook zo eentje (wild en "ontembaar").

Maar tijden veranderen. Ik hou nu helemaal niet meer van die paarden. Geef mij nu maar een rustige brave (om op te rijden dan). Eentje waar je een band mee op kunt bouwen en die niet voor het kleinste ding er vandoor sjeest. Dus kennelijk veranderen wij mensen ook door de loop der jaren.

Het vervelende in mijn geval is echter dat de manege-eigenaar mij nog kent als diegene die je overal op kunt zetten en daar nu ook weer vlijtig mee bezig is. Ten eerste bouw ik zo geen band op met een paard en ten tweede merk ik dat ik gewoon bang begin te worden, beter gezegd onzeker. En daarmee verlies ik het plezier in het rijden.

Vanwaar die ommekeer bij mij ... ik heb geen idee.
Maar het is maar goed dat ik destijds niet zo'n spring in het veld had gekocht, want die zou nu helemaal niet meer bij me passen.

Groeten,
Ingrid

Ik heb zelf nu een geelachtige liksteen voor Tamara en Spunky. Ze likken er met mate aan en er zitten allerlei vitamines en mineralen in. Met name ook Vit. E. Ik heb de rode ook een paar keer gehad, de eerste was al heel snel 'opgevreten'. Heb deze in de zomer gegeven...de witte heb ik eigenlijk nog niet gegeven, omdat in deze die ik nu heb ook een redelijke hoeveelheid zout zit en ze werken zichzelf niet in het zweet...

Groetjes,
Linda

Karen Koomans schreef op Sun, 7 Mar 2004 03:02:29:


---Helemaal mee eens! Tamara was in het begin ontzettend nerveus en angstig, dit is allemaal verandert. Tuurlijk, als je paard ineens ergens van schrikt kun je dit niet tegenhouden. In zo'n geval kun je beter de lijn laten vieren i.p.v. je paard proberen tegen te houden... maar angstige paarden leren omgaan met de angst en deze dan vervolgens onder controle houden is heel goed mogelijk. Zo goed mogelijk dat het hele gedrag zelfs 'afgeleerd' kan worden en inderdaad op basis van alleen liefde


---Wederom helemaal mee eens!!!

Groetjes,
Linda

Hallo Petra,

De uitgroei kan er verschillend uitziet. soms is die glat en soms ruw, soms een is het alleen een kleur verandering en soms kan het als een bult of deuk aanvoelen.
Maar het is duidelijk zichtbaar.
Je kan het zien als de jaarringen bij een boom.
Als een boom een goed groeiseizoen heeft gehad, dan heb je dikke ringen en als het erg droog of slecht is geweest zijn de jaarringen een stuk dunner.
Als een paard ander voer wordt gevoerd of van de stal naar het weiland verhuist, dan zie je dit ook in de groeiringen.
Als een paard langdurig ziek is kan je dit ook in de groeiringen zien.
Als een paard pijn in zijn hoeven heeft kan je dit soms ook in de groeiringen zien.

De hoeven van een paard kunnen een beeld geven van de gezondheid van het paard.

Bart

Door de "nieuwe" hoefverzorgings methodes zijn er bepaalde hoef aandoeningen verdwenen, die bij de "traditionele" manier van hoefverzorging veel problemen gaven.

Voorbeelden;

Hoge hielen: door de hielen te hoog te houden en de straal geen grondcontact te geven kunnen de hoornpijpjes in de hielen de druk niet meer dragen en worden naar binnen onder de hoef gedrukt.
Dit zijn de ondergeschoven hielen of verzenen.
Door de verzenen niet te hoog te laten en de staal grondcontact te geven heb je een betere drukverdeling onder de hoef en worden de verzenen niet meer onder de hoef gedrukt maar dragen de hoefdruk beter.

Te lang in de toon: door een paard te lang in de toon te laten gaat het paard ruimer stappen. Deze ruimte winst is lekker voor een uitgestrekte draf, maar geeft zo'n druk op de hoornwand dat deze in de kwartieren gaat splijten.
Door het paard niet te lang in de toon te laten, kan de hoefwand beter de toondruk verdragen en gaat niet splijten.

Struikelen: paarden die te lang in de toon gelaten worden struikelen ook vaker, omdat het breekover punt van de hoef te ver naar voren ligt.
Een paard die te lang in de toon gelaten wordt bij de achterbenen gaat grotere stappen nemen en zo de voorbenen aanslaan.
Dit is het geklik wat je soms hoort onder het rijden.
Dit zijn de achterhoeven die de voorhoeven aanslaan.

Door een paar te lang in de toon te laten wordt er ook een te grote druk opgebouwd op de diepe buigpees.
Als dit langdurig is dan kan je hier het begin hebben voor hoefkatrol.
Een chronische iritatie van de diepe buigpees.

Paarden die te hoog op de verzenen staan hebben ook een grotere kans dat de hoeven in contractie gaan, omdat door de overdruk de steunsels naar binnen worden gedrukt.
Hierdoor ontstaat er bij het paard pijn in zijn hielen en gaat hij zijn gewicht naar de toon van de hoef verplaatsen.
Hierdoor wordt het paard een toonlander en niet de natuurlijke manier om op de hiel te landen.

Ik wil niet zeggen dat de nieuwe manier van bekappen en beslaan alle problemen kunnen oplossen, maar een hoop van de problemen zijn er bij de traditionele manier van bekappen en beslaan komen niet meer naar voor bij de nieuwe manier.

m.vr.gr.
bram

Hallo,

Ik heb een gedeelte van mijn hoefsmid opleiding in Amerika gevolgt en de meeste paarden worden daar gewoon blootvoets gehouden.
Aangezien in het gedeelte van Amerika (Oklahoma) de ondergrond ook voor een groot gedeelte uit rotsbodem bestaat, zie je daar hetzelfde als bij de paarden in Portugal.
Harde hoeven die bijna nooit hoeven worden bijgewerkt te worden.

Maar we leven hier in Nederland op een zacht bodem en moeten onze bekap manieren daar op aan passen.
Aangezien dat hier de hielen niet afslijten moeten we ze inkorten om toch een goede hoef te behouden.

bart

bart schreef op zondag, 7 maart 2004, 12:17:


Hoi Bart.
---Helemaal mee eens, alleen het grappige is dat ik sinds ik de natuurlijke bekapmethode gebruik, nu regelmatig met de dames blootsvoets over de straat kan draven zonder bang te hoeven zijn dat de hoeven te hard slijten of gaan brokkelen. Voorheen zocht ik altijd zoveel mogelijk de berm op. Nu maakt het soort bodem niets meer uit.
De hoefkwaliteit was altijd al prima daar lag het niet aan. De manier van het bekappen was het probleem.
Die mensen van het Portugal verhaal dachten ook dat hun Fjorden een zo'n dermate slechte kwaliteit hoeven hadden, omdat ze geregeld ijzers verloren nog voor de smid terug zou komen. Nadien in Portugal bleek er niets mis met de hoefkwaliteit. Gaaf toch???

Hoi Bart.
---Helemaal mee eens, alleen het grappige is dat ik sinds ik de
natuurlijke bekapmethode gebruik, nu regelmatig met de dames
blootsvoets over de straat kan draven zonder bang te hoeven zijn
dat de hoeven te hard slijten of gaan brokkelen. Voorheen zocht
ik altijd zoveel mogelijk de berm op. Nu maakt het soort bodem
niets meer uit.
De hoefkwaliteit was altijd al prima daar lag het niet aan. De
manier van het bekappen was het probleem.
Die mensen van het Portugal verhaal dachten ook dat hun Fjorden
een zo'n dermate slechte kwaliteit hoeven hadden, omdat ze
geregeld ijzers verloren nog voor de smid terug zou komen.
Nadien in Portugal bleek er niets mis met de hoefkwaliteit. Gaaf
toch???

Hallo Henny,

Hier Heb je nu een mooi voorbeeld waarom het zo belangrijk is om een goed hoefmechanisme te hebben.
Het hoefmechanisme bevorderd de doorbloeding en door een goede doorbloeding krijg je een goed gezond hoefweefsel.

M.vr.gr.
bart