Zondag 22 mei.
We hadden het gezegd, als de tocht in de Lommelse Sahara zou meevallen, zouden we te Herselt op zoektocht te gaan.
Dus op tijd opstaan, 'n toerke met de hond doen, paarden netjes poetsen ('t was per slot van rekening toch zondag), de trailer in (en Frodo kan het intussen met een beetje aanmoediging alleen) en daar gingen we. Hoe dichter we de eindbestemming naderden, hoe meer knopen in mijn darmen. Want per slot van rekening was dit onze eerste échte paardenactiviteit met en tussen andere paarden.
Wat we wel wisten: we zouden zeker niet de enigen zijn die geen bit zouden hebben, op dat gebied zouden we dan toch al niet uit de toon vallen.
Maarja, op alle andere gebieden? ... tussen al die natural horsmanshippers...
Bij de inschrijving kreeg mijn man honger, niet onlogisch, want het was bijna middag. Ik had geen honger, heel onlogisch als je mijn voorliefde voor eten zou kennen, maar die zenuwkes in mijne maag die waren nog niet onder controle. Ik wilde alleen maar vertrekken. Toch maar 'n pistoleke gegeten tegen de honger die zou komen.
Terug naar de trailer.
Afladen: oké, Frodo was vooral geïnteresseerd in het gras op de grond.
Opzadelen: oké.
Opstappen: min of meer oké, aangezien ik altijd vanop een trapje opstap heb ik gebruik gemaakt van een trailer met een vrij hoge klep en voor de veiligheid vroeg ik mijn man om toch even voor Frodo te blijven staan. Pavana gedroeg zich al die tijd alsof ze wekelijks op uitstap gaat, de rust en kalmte zelve.
Naar het inschrijvingspunt: langs ander paarden en richting parasols (had hij nog niet gezien): oké, hij stopte zo nu en dan uit onzekerheid, maar ging dan toch weer verder.
Het officiële vertrek (rechtsomkeer): oké.
De eerste minuten was hij nogal trippelig, zeker omdat hij een beetje verder koeien zag, en het was nog maar de tweede keer dat hij zulke dieren spotte. Mijn eigen zenuwen waren intussen verdwenen als sneeuw voor de zon.
We passeerden een huis waar ze de dakpannen via een schuifaf naar beneden lieten glijden en zowel Pav als Frodo vonden er niks aan.
Vriendelijke verkeersbrigadiers zorgden dat we veilig een weg over kwamen. Nu ja, we hadden toch onze fluovestjes aan. Wisten wij veel dat dat de enige weg was die we over moesten... Heerlijk gewoon! Allemaal bos, mooie paden, duidelijke wegwijzers, vraagjes oplossen waar we nauwelijks een idee van het antwoord hadden. 't Was echt plezierig. Oké, al die stronken langs één van de wegjes, dat was toch wel bizar voor onze paarden, maar ze wilden zich niet laten kennen.
We hebben op het aangeraden pad zelfs een galopje gedaan, Frodo op kop. Daar hadden we wel bijna een vraag gemist, maar we lieten ons niet vangen hoor!
Halfweg de tocht de eerste opdracht te paard. Tennisballetjes in emmers gooien. Frodo ging netjes aan de balk staan, en die botsende balletjes in en uit de emmers raakten zijn koude kleren niet. Manlief en ik hadden evenveel punten verdiend, ongelooflijk, zeker als je mijn richtingsgevoel en mikgevoel zou kennen...
Even afgestapt om wat te drinken, en Frodo had weer gras ontdekt. Ook dit viel weer in de smaak. Weer opgestapt vanop een omgevallen boom. En voor de zekerheid wilde de vriendelijke dame van de opdracht hem wel weer even vasthouden. Niet dat het echt nodig was, maar ik kan dat toch wel appreciëren.
Terug op weg werd het wat moeilijker. Frodo kende nog maar één ding: vooruit en trippelen. Geen idee waarom, maar hij was nerveus. Misschien omdat het toch wel erg hard begon te waaien??? Even verder volgde een tweede opdracht. Was afhalen van de ene lijn en deze ophangen op de andere een beetje verder.
Manlief en ik waren het erover eens dat dit niet zou lukken voor Frodo, zeker niet nu hij zowieso al nerveus was.
Pav deed het al bij al goed, maar toen ze naar de andere lijn liep, hield Frodo het niet meer. Er maar achteraan dus... en weer terug.
Uiteindelijk heb ik toch een stuk was van de lijn afgekregen.
De begeleiders vonden dat we het best gecontroleerd hadden aangepakt, zeker met zo'n groen paard. En dat er anderen waren waar er veel meer chaos was.
Nou, ik had het me toch nog anders (beter) willen zien doen. Ik was niet helemaal tevreden over mezelf. Over Frodo trouwens wel hoor!
Nadien zei mijn man dat hij beter telkens op mij gewacht had, maar ja... hij houdt nu eenmaal van wat competitie.
Zowat de hele terugweg bleef Frodo trippelig maar wel braaf. Maar stilstaan lukte echt niet. En dan merk je uiteraard je eigen tekortkomingen hé? Geen idee hoe we dat nu moesten aanpakken.
Manlief stelde voor om van paard te wisselen, want hij weet hoe snel ik gespannen ben als ik het gevoel van controle verlies. Maar dat wilde ik niet aangezien ik niet echt ongerust was of zo.
Frodo heeft die vreemde invloed op mij om de één of andere reden. Ik kan er rustig op blijven, blijf vertrouwen hebben.
Terug aangekomen bij de start stond er nog een praktische proef op het programma. Er waren nog enkele groepen voor ons, dus even wachten.
En raar maar waar: onze Frodo was weer rustig, heeft eigenlijk geen been bewogen, ondanks dat er toch wel wat beweging was.
We hadden dus rustig de tijd om te kijken hoe het in elkaar zat: stok uit emmer zand halen aan ene kant van de piste en die aan de andere kant in een lege emmer steken. Daartussen: een zigzagparcours tussen balken, en zigzaggend tussen kegels terug.
We waren het erover eens: zou te veel gevraagd zijn van Frodo: alleen in een piste, aan de achterzijde stond vanalles en in de verte had hij alweer die koeien gespot.
Mijn man was zo hoffelijk om mij eerst te laten proberen. Wat kent hij mij toch goed
, hij weet dat ik dan wat stress krijg en die verdwijnt pas als ik weer bezig ben.
En ja, Frodo gedroeg zich precies zoals we verwacht hadden. Hoewel hij vlotter tussen de balkjes doorging dan verwacht. Maar de achterzijde had hij het moeilijk, daar kon ik perfect de schriktraining toepassen!
Uiteindelijk ben ik één keer op en af geweest! Frodo uitgebreid beloond, want hij had 't prima gedaan.
Toen Pav met mijn man. Ook hier hadden we niet veel verwacht. Pav was al de hele dag super ontspannen en kalm en we hadden zoiets: die wil het alleen maar op haar dooie gemakske doen.
Nou...
Eerste parcourtje: in draf. Pav werd wakker en had zoiets van... tiens, wat is dat hier allemaal??? Hihi, dit is wel oké hoor baas.
Tweede parcourtje: tussen de balkjes een licht galopje, netjes stil aan de emmer en hups tussen de kegels.
Ik bekeek het met stijgende verbazing!
Derde en vierde keer in volle galop. Ik wist niet wat ik zag! Waren dat mijn man en merrie??? Ze genoten allebei zichbaar.
Ik was zo verbouwereerd dat ik vergat foto's te nemen ( en dat na die heerlijk interessante cursus bij Pien de dag ervoor
)
Zo zie je maar weer: paarden kunnen dus echt wel verrassend uit de hoek komen.
Na ons kwam er niet direct een groep en we vroegen of we met Frodo nog eens mochten oefenen. Geen probleem.
Dus met Pav en Frodo de piste in en dat ging al heel wat beter. Uiteindelijk ben ik één keer netjes rond geraakt: tussen de balkjes in stap, tussen de kegels in draf.
Uiteraard weer uitgebreid beloond!
Er stond ook een platform om een paard te laten opstaan. Een grote grijns op het gezicht van mijn man... "Eens kijken of Pav de klik kan maken tussen het pallet in onze wei, met dit ding".
En ja hoor: effe snuffelen, erop en erover.
Echt ze gedroeg zich alsof ze nooit iets anders doet. Apetrots was ik op mijn beide paarden.
En toen kwam het. Mijn man wilde iets drinken terwijl de paarden vaststonden. Ik twijfelde... Oké, de afgelopen weken hadden ze het regematig gedaan. Maar dan wel op onze vaste route thuis.
Al bij al ging het goed, tot na 20 minuten Frodo even schrok en loskwam zonder veel erg. Pav stond echt vast en ja... ze besloot dan maar om de boel af te breken...
Krak zei de balk. Eens los wandelden ze rustig met hun 2 het pad af. Geen paniek of niks. Iemand nam ze voor ons en we kregen ze terug.
Doodbeschaamd was ik,
dat is nu net het soort dingen dat ik wil vermijden. Ik ben er de hele avond niet goed van geweest en voor mij was dit toch wel een beetje een domper op een voor de rest erg leuke uitstap.
Warboel
