Nu draai ik zelf al een halve eeuw mee, waarbij ik dus ook al een hele zooi rijlessen heb gehad (durf het bijna niet te zeggen, maar ik heb zelfs concours gereden) en dus is het dressuurtaalgebruik mij niet vreemd.
Maar dat wil niet zeggen dat ik er het nut van inzie.
Soms lijkt het erop dat het doel van een zo moeilijk en ingewikkeld taalgebruik bedoeld is om anderen ervan te overtuigen hoe deskundig men is.
Voor mij getuigt iemand van de meeste deskundigheid als hij me exact in simpele bewoording, liefst met voorbeelden, kan uitleggen hoe het niet precies werkt.
Mijn man heeft geen dressuurachtergrond en wordt helemaal gestoord van de manier waarop zaken worden verklaard omdat een normaal mens, met wel degelijk interesse, er geen pap van kan maken, laat staan een normale discussie daarover kan voeren.
Maar soms lijkt dat ook de bedoeling.
Om een simpel voorbeeld te noemen...
De ruiter werkt impuls op door van achteren naar voor te rijden en laat die energie via de handen afvloeien.
Is het niet zo dat de ruiter door het aanleggen van het been ervoor zorgt dat het paard sneller wil gaan en daarom de achterbenen, als het goed is, verder naar voren brengt, maar door de ruiter via de teugel al dan niet licht wordt tegengehouden, zodat de twee in feite tegenstrijdige hulpen ervoor zorgen dat het paard in plaats van harder gaat, meer 'omhoog' gaat en dus verzamelt.
Dat kan dan worden bereikt door fiks de sporen erin te dauwen en de tandjes te flossen met het bit (de methode zoals helaas in de tegenwoordige wedstrijden nogal eens wordt gezien, in meer of mindere mate)
of door het paard jaren de tijd te geven om te leren (en de benodigde spieren te trainen)wat de bedoeling is/gemakkelijk te reageren op het been en waarbij het genoeg is om met de teugel een heel licht signaal af te geven waarbij je even verteld dat je graag wil dat hij grotere passen zet, maar niet sneller gaat
Lijkt me een makkelijker uitgangspunt voor discussie voor iedereen.
Trouwens... het nut van de sporen ontgaat mij altijd een beetje. verfijning wordt gezegd. Maar als een paard een vlieg op de huid voelt, wat voegt die spoor dan toe?
Maar ja, dat is een andere discussie.
Mbt beweging...
De rug komt wel degelijk iets omhoog (wordt recht getrokken) als het hoofd omlaag gaat. Daarbij wordt de rugspier m.i. iets gestrekt en zolang dat ontspannen gebruikt, vermijdt het spanning (daarom wordt het stofzuigen van paarden/neus ontspannen richting grond, toch graag gebruikt voor goed ontspannen ruggebruik?)
Een paard wat zijn kop de lucht ingooit drukt zijn rug omlaag (rug wegdrukken, wordt gezegd) en vormt in feite in meer of minder mate een holle rug. Dat is de reden waarom we geen sterrenkijker willen. Het is algemeen bekend en begrijpelijk dat het geen voordeel is als je op die samengetrokken rugspieren (spieren moeten samen trekken om een vorm te veranderen, in dit geval van recht naar hol) gaat zitten.
Ik ben het dan weer met Egon eens dat het ver onderbrengen van het achterbeen en het kantelen van het bekken in zoverre tot oprichting kan leiden omdat de achterkant omlaag komt. Dat lijkt mij dan ook logica en dat is ook het uitgangspunt van de dressuur, volgens mij.
Maar dan lijkt de mate van oprichting daarin toch wel een rol te spelen. Het geheel aan schouder, nek, hoofd komt omhoog als de kont zakt. Maar van nature volgens mij niet zoals je veelal in de dressuur ziet?
(LRD helemaal daargelaten, waar je geen oprichting maar extreem stretchen ziet wat een onnatuurlijke belasting van de gewrichtsbandjes tussen de wervels heeft)
Maar ik kan het dus best fout hebben. Ik probeer alleen de zaken logisch te bekijken.
Ik kan mij wel voorstellen dat training daar verandering in kan brengen en dat de tijd die daarvoor wordt genomen een belangrijke invloed heeft op het al dan niet schadelijk zijn. Mensen kunnen tenslotte ook in de meest vreemde bewegingen worden getraind.
Maar waar het mij nu om gaat is:
Wat is noodzakelijk voor een paard om de mens op een zo optimaal mogelijke wijze te kunnen dragen.
Mij lijkt het goed ondertreden van het achterbeen en daarmee bekkenkanteling een pre, waar volgens mij dan weer de buikspieren licht bij worden aangespannen om die bekkenkanteling tot stand te brengen.
Daarbij worden dan m.i. de spieren in de rug iets gestretchd en daardoor iets beter in staat het gewicht van de ruiter op te vangen.
Bijkomend voordeel lijkt mij dan dat de doornuitsteeksels van de wervels, die toch kwetsbaar zijn, iets verder uit elkaar komen.
Dat een goed getraind paard zover kan onderstappen/kantelen in het bekken en daardoor achter zakt het hoofd wat omhoog komt zonder dat het ten koste van de rug gaat, snap ik ook.
Maar in hoeverre het verder oprichten dan zinvol/nodig is, puur fysiek gezien, ontgaat mij dan weer een beetje.
Het is natuurlijk wel zo dat door het gewicht te verplaatsen naar achteren van het paard dmv ver ondertreden achterbenen en zakken kont de schouders vrij komen, nodig in bv hengstengevecht.
Maar in hoeverre is dat van toegevoegde waarde voor de gewone ruiter/nodig voor de gewone ruiter
Hierbij wat boeiende filmpjes, die kunnen helpen bij de discussie (denk ik)
Leuk om te zien wat hoofd/nek/rug/benen doen
http://www.youtube.com/watch?v=DzpArHH1zWU&feature=relatedhttp://www.youtube.com/watch?v=-asB5KT7aas
Warboel
