muriel schreef op dinsdag 21 juni 2011, 12:26:
>
> Help mij even om mijn beeld dan bij te schaven. Als de mensen die zich
> bezig houden met klassieke dressuur een tereinrit maken. Dus niet gewoon
> een recht ruiterpad maar steil heuvel op en af, haakse bochten,
> slingerpaadjes, door water waden, rengalopje, sprongetje, etc. dan gaat
> dat nog altijd volgens de regels van de klassieke dressuur dus rechtop
> zittend, paard in aanleuning met hoofd iets voor of op de loodlijn en
> corrigerend indien paard niet goed ondertreed met het
> binnenbeen/buitenbeen onder de massa. Of wordt het paard in de bak of
> wellicht op een rechtstuk gymnastiseerd en zijn de buitenritten dezelfde
> oefeningen maar dan op een recht pad.
Hoe ik het zie is dat je gevoel kweekt, door het dressuurwerk dat je de ervaringen gegeven heeft om het paard de steun te geven die hij nodig heeft om z'n lichaam in balans te houden, niet het paard in en houding plaatsen. Dat je een ontspannen, licht contact hebt met de voorkant via je schouders en handen, met je eigen bekken met die van het paard. Je weet wat te doen met de feedback die van het paard komt (scheef lopen, veel struikelen, gaan trekken vooraan...).
Je gaat geen paard verzameld rijden op tochten, een paard zoekt vanzelf die steun als je het op de juiste manier doet. Een halve ophouding doe ik soms enkel met m'n zit. Paardje gaat te snel, even een halve ophouding door het bekken te kantelen, niet dat het paard stil staat, maar even minder vooruit gaat en wat 'terug' komt. Dat is maar een voorbeeld van iets wat ik doe, maar de dressuur geeft je een waaier aan mogelijkheden, die je kan gebruiken tijdens een buitenrit.
Onlangs ging m'n paard zwaar op de knieën, gevolg, twee knieeën geschaafd en ik die er met de schrik vanaf kwam. Wiens fout? De mijne, want ik moest gevoeld hebben dat m'n paard op z'n voorhand liep en wat aan het slabbaken was. Ook dit is dressuur, je hoeft het niet eens zo ver te zoeken....
Warboel
