Hoi Piet, gefeliciteerd met je verjaardag!
Fijne dag!!

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik heb al een tijdje niet meer geschreven hier en al zeker niet over die lieve Enno van ons. Dat deed ik heel bewust, omwille van zijn verleden.

Nu ook was ik niet van plan ooit nog een draad te openen, laat staan over hem.
Maar toen las ik mijn eigen woorden terug:

"Even iets helemaal anders maar ook niet onbelangrijk. Deze zaterdag tijdens de lessen werd iedereen plotsklap verliefd op Enno. Wat kan hij mooi presenteren, wat loopt hij mooi, hij doet het knapper dan Rock, ... Neen voor mij niet! Niet zolang ik weet en voel dat dit paard niet ontspannen loopt en constant loopt te denken doe ik het goed, doe ik het goed, doe ik het goed??? Hierdoor verliest hij soms zijn takt, drukt zijn rug weg, loopt in een rollkur als je niet oplet (BAH!). Hij loopt op de puntjes van zijn tenen (uit angst om slecht te doen), maar velen hebben dat niet gemerkt. Het is een bommetje. Of het is goed of grandioos fout! En je wilt echt niet dat het fout loopt bij hem."

... en schoten mijn ogen weer vol met tranen.

Ik heb hartverscheurende keuzes moeten maken in mijn hoofd de laatste jaren. Ook oa. met Enno. Ik heb ca. 2j niet meer met hem gereden, buiten enkele keren. Deels omdat ik tijdens zijn rustperiode na zijn deelname aan het paardentheater "Cirkels van water en vuur", zijn ware verleden gehoord heb. Ik heb maanden Enno niet meer kunnen aankijken zonder tranen en een gevoel van schaamte en schuld (voor de mensheid). Hierdoor nam hij ook afstand, want hij had geen nood om met het verleden geconfronteerd te worden, zijn blik stond op de toekomst. Ik echter kon dit niet zomaar van me afschudden. Anderzijds omdat ik voelde dat de ontspanning noch met de lange teugel noch onder het zadel helemaal er in zat. Enno was bang dat je de teugels zou aanraken en als je dat deed zou hij op hol slaan. Zijn paradoxale reacties kwamen ergens lichamelijk van voort, want in weze is het een heel lief en tolerant paard.

Om één of andere reden kon ik wel met hem rijden, zijn er nooit accidenten gebeurd, tolereerde hij veel veel meer van mij dan van een ander. Hij wilde zo graag werken, zo graag zijn best doen, maar ergens was hij bang voor. Ik heb geluk gehad dat ik heel instinctiefmatig wist dat die teugels taboe waren vor hem en de oorzaak waren van zijn angsten en reacties.

Ik heb hem meermals osteopatisch laten nakijken, zijn halsspieren had ik al helemaal losgewerkt gekregen, zelfs een grondig onderzoek door anderen laten doen omdat ik dacht dat ik niet meer objectief bij hem kon zijn. Er kwam niets uit voort.

Tot ik zelf mijn eerste jaar osteo afgewerkt heb en de kliniek waar mijn docent werkt met paarden geconfronteerd werd die net dezelfde of een aantal van Enno's symptomen hadden. Ik heb onmiddellijk voor hem een afspraak gemaakt omdat dit alleen onder volledige narcose en niet zonder risico's zou behandeld kunnen worden. Toen ik thuis kwam en hem onderzocht, leek ik het bij het juiste einde te hebben. Al mijn hoop had ik hierop gevestigd. Eindelijk wisten we het en zouden we er iets aan kunnen doen. Maanden heb ik me voorbereidt op dat moment (wachttijden zijn wat langer). Al mijn vermoedens werden bevestigd zelfs over zijn slecht zicht (hetgeen voortkomt van zijn letsel thv occiput-atlas-axis). Ik niet objectief tov eigen dieren? Zeker wel, daar zal ik nooit meer aan twijfelen! Rx opnames gemaakt om te zien of het haalbaar was hem te behandelen. En toen crashte het hele kaartenhuisje in elkaar ...

Enno is zo slecht af dat niemand dit nog aandurft. De kans dat hij het niet haalt of nog slechter af zou zijn is veel te groot.

Benny en ik hebben besloten dat zolang hij gelukkig is en pijnvrij lijkt te zijn, hij bij ons in de kudde blijft. Bij zijn Rockje, tot het einde zijner dagen. Dat aan al zijn ellende eindelijk een eind is gekomen. Hij mag lekker op pensioen en als hij graag in vrijheid lijkt te "werken" dan zullen we hem dat ook graag gunnen. Niets moet, alles mag.

Voor ons, zijn vorige eigenares en vooral voor Enno is het heel erg bevrijdend te weten wat er exact aan de hand is. Ik geloof zelfs niet meer in louter mentale problemen bij paarden. Er zal altijd wel iets lichamelijk zijn dat verantwoordelijk is.

Ik vond dat deze draad geopend moest worden. Misschien dat er ooit nog iemand iets aan heeft.

Cindy

Hee Piet!
Van harte gefeliciteerd en nog vele jaren in goede gezondheid !

Arabesk schreef op donderdag 7 juli 2011, 23:27:


en als het paard eraan bezwijkt kopen ze gewoon een nwe en zeggen dat ze altijd zo'n pech hebben, al hun paarden belanden steevast na enige tijd bij de slager

wat uit het artikel duidelijk wordt is dat er nog totaal geen duidelijkheid is hoe eventueel de receptoren geblokkeerd kunnen worden om MOGELIJK HB te voorkomen. Kortom, ze weten nog niks.

van harte Piet

Enno is Benny's paard. Hij heeft vorig jaar heel veel tijd geïnvesteerd om een goede ruiter te worden (beginner die al aardig wat buiten kan rijden) om met Enno verder te kunnen.
Toen hij daar klaar voor was. Kreeg ik doodsangsten, nachtemerries, paniekaanvallen. Ik was bang dat hij met Enno zou verongelukken. Omdat ik wist hoe juist je moest zijn, wat je zeker niet mocht doen, zelfs niet in noodgevallen. Het was een tijdbom waarvoor je fingerspitzengefuhl moest hebben om hem ontpannen te krijgen en te houden. Welke beginner heeft dat, hoe hard hij zijn best ook doet?
Ik heb hem huilend geëist zijn droom te laten varen omdat ik anders nooit nog rust zou vinden. Hij begreep me niet, maar stelde me gerust dat hij er toch nog niet helemaal klaar voor was. Sindsdien heeft hij nooit meer gereden. Hartverscheurend was deze tweestrijd.
Vorige week begreep hij pas echt waarom ik hem zo zeer wilde beschermen en de hele situatie niet wilde vertrouwen. En ik heb me maanden rot gevoeld omdat ik de boeman was die zijn geluk met dit paard in de weg leek te staan.

Hij heeft nu mijn absolute droompaard Invierno van me gekregen. En ik wens hen beide al het geluk van de wereld toe. Invierno wordt stillaan zadelmak door me gemaakt. Hopelijk kan Benny volgende zomer samen met dit paard, Amaroc en ik mee het bos in. Laat ons hopen ...

Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 8 juli 2011, 9:03:

vanwaar ken ik nou toch dat dekentje?

Cindy Helms schreef op vrijdag 8 juli 2011, 11:50:


tja het is indrukwekkend hoe een mens zich met zijn eigen gedachten kan kwellen.


terwijl je gewoon je eigen geluk in de weg stond.


Niks hopen, gewoon nemen wat er komt. Voor beginners zijn net zadelmakke paarden geen uitkomst. Ga gewoon verder met waar je mee bezig bent, en de tijd zal leren wie op welk paard het bos in gaat straks. Met Enno is het allemaal op zijn pootjes terecht gekomen en zo zal het met alle andere paarden in de toekomst ook gaan, als je maar open staat voor een open einde.

Coralie schreef op vrijdag 1 juli 2011, 8:58:


de adelaarsvaren staat veel op ontboste grond. Het wordt gemaaid en in de winter aan de koeien gegeven waarbij het beetje gras eruit wordt gegeten en de rest als stro gebruikt wordt. Vroeger had je hier bijna geen stro en werd varen veel gebruikt. (trouwens ook om kussens en matrassen mee te vullen, dit werd dan iedere winter ververst)

Rita Klompmaker schreef op donderdag 7 juli 2011, 22:58:


Niks doen, dan raast het vanzelf uit. Geen makkelijke opgaaf want het kan jaren duren.

joop schreef op vrijdag 8 juli 2011, 12:56:

.

Hier in Noord Portugal is de adelaarsvaren een plaag, heb ik me laten vertellen. Inderdaad ook door ontbossing (door de vele bosbranden). En ik zie hier nog wel eens een kar volgeladen met varens. Wordt hier gebruikt als bodembedekking in o.a. een varkensstal.

joop schreef op vrijdag 8 juli 2011, 12:51:


Goh, dat weet ik zo nog niet. Dat zal van geval tot geval afhangen. Invierno is hier zowel mentaal als fysiek het meest stabiele paard. Daar zet ik zo kinderen op omdat ik hem blindelings vertrouw (Rock nu ook, maar toch). Wat niet wil zeggen dat hij eens geen apenstreken zal durven uithalen. Maar ik vertrouw hem zelf ook meer met dan de andere 3.