Ans Jondral schreef op woensdag 20 juli 2011, 1:05:
> Het enige wat ik enigszins overtuigend vind is wat Egon ooit postte over
> die criteria voor archeologische vondsten. Maar daarbij kan je jezelf dan
> vragen stellen over het de rijstijl en het gebruik.
Er is ook vergelijkend anatomisch onderzoek waaruit blijkt dat driekwart van de slachtpaarden trauma door bitten vertonen. Ik heb daar zelf nog niet het origineel van gelezen maar geloof ongezien dat een goede patholoog-anatoom het in 90+% wel kan uitmaken. Soit.
Afgezien daarvan loop je voorbij aan Skinner; de
enige mogelijke stimuli die je door middel van een bit kan veroorzaken
zijn p+. De p van punishment en de p van pijn. Ik heb jullie op dit forum eindeloos verveeld met "skinner"... Bij frequente bit-toepassing stijgt de drempelwaarde voor magnitide dan ook logischerwijs oftewel (in paardenmenstermen): het beest wordt "hard in de mond". Dit fenomeen gebeurt altijd en per definitie, bij de een uiteraard meer dan bij de ander wat af hangt van hoe vaak er hoe hard aan het bit getrokken wordt.
> Mocht ik namelijk echt geloven dat ik mijn paard tekort zou doen, dan zou
> ik dat ook niet doen. Maar ik geloof dat dus simpelweg niet.
Ik ben nogal een anti-gelover
Ik ga met je mee in het feit dat paarden allesbehalve van chocola gemaakt zijn; dat ze zelf zonder blikken of blozen flinke rukken aan hun bit veroorzaken voor een hap gras. Maar toch doet dat niet af aan zowel de pathologische als biologische bevindingen.
Mijn indruk van jou is dat je geen dierenbeul wilt zijn. Denk er dus nog eens over, wat je met een bit technisch precies aan het doen bent, welke stimuli je veroorzaakt, wat het beoogde effect is en of het beoogde overeenkomt met de werkelijkheid. Wat wil je wanneer hoe aan je paard communiceren, hoe kun je je paard op de beste manier iets leren als je de paardenwereldmores uit je hoofd zet en het "probleem" onbevangen, vanuit wetenschap, benadert?
Warboel
