Ilona Kooistra schreef op woensdag 14 september 2011, 11:10:


Nee, daar gaat het ook niet om.
Zelfbevrediging is niet hetzelfde mechanisme, heeft niet dezelfde motivatie.


Juustem. Maar die motivatie, "hun aard", is ook maar een biologisch aangebrachte fixatie.


Ik heb die ervaring (zonder merries) ook niet maar ik heb wel eens een demofilmpje gezien over een hengst die met zijn mensen naar evenementen ging, ter plaatse naast de trailer op het inrijterrein of hoe je dat ook noemt, ook nog even á la Crump zijn kwakkie kwijt kon voor KI (of dat nou echt voor KI was weet ik niet, maar ik kan me voorstellen dat je er zo'n draai aan geeft als je verwacht dat de mensenomgeving KI wel goed vindt maar je hengst bevredigd houden omdat je uit ervaring weet dat hij dan zijn wedstrijdje super loopt wordt dan weer ineens onacceptabel gevonden... pffff ), vervolgens weer prima, geconcentreerd en hanteerbaar zijn andere cowboy-opdrachten deed.
Het aantrekkelijke idee achter "Crump" is dat, geassocieerd op cues, een mannetjesdier gecontroleerd van zijn kwakkie en sexuele drang/frustratie af kan komen zonder dat daar vrouwtjesdieren, ingewikkelde onhandige zware "springbokken" of wat dan ook bij nodig zijn. Onbegrijpelijk dat dit nog niet algemeen gangbaar is in de KI wereld.


Wat is "gelukkiger"? Ik vind dat een moeilijke vraag, als dat gefilterd is door meer dan 1 waardeoordeel/perceptie.
Ik vind het hanteerbaarder om te denken over wat er in werkelijkheid plaats vindt en wat de mechanismen zijn die dat veroorzaken.
Ik vind het amputeren van lichaamsonderdelen daarentegen nogal barbaars, temeer als er andere mogelijkheden zijn om gedrag te manipuleren. Ik heb nog nooit van menselijke eunuchen gehoord of gelezen die met hun amputatie gelukkiger waren!


Ik heb de link naar Crump-methode al eens eerder gegeven, maar wellicht moet ik beter uitleggen waarom. Zoals door de onderzoekers wordt aangegeven kan dit niet alleen faciliterend bij KI, maar ook als gedragsassociatie toegepast worden.
(Mijn gedachten en toevoeging: ... niet noodzakelijkwijs in deze vorm, misschien is er wel iets te bedenken wat nog veel handiger is.
De clou waar het om gaat is niet de uitvoering, of dat nu manueel of met zo'n soort kunstkut is wat ze in de KI gebruiken, maar de loskoppeling van het seksuele gedrag van de fixatie waardoor er geen hengstige merrie bij de KI-bok hoeft te staan om de hengst te laten springen op het verkeerde ding. Ik vind dat heel bijzonder omdat ik nooit anders geweten heb dan dat geur de sleutelprikkel voor hengsten is, maar blijkbaar kan dat ook anders worden.).
Ik heb net als jij de praktijk hengst-zonder-merrie nog nooit aan de hand gehad. Maar indien, zou ik oplossingen in de richting van gedragsbeheersing zoeken i.p.v. amputaties. De implicaties van o.a. Crump c.s. vind ik daarbij interessant.

Hoi Geertje,

Onze kleine Arco laat zich ook niet gemakkelijk pakken. Nu is hij qua kracht natuurlijk niet te vergelijken met een fjord, maar mocht hij willen, kan hij zich toch ook nog wel losrukken. Ik hoorde dat hij zijn vorige baas, die was gestruikeld en gevallen, ook door het weiland gesleept heeft.
Met Arco doen zich verschillende situaties voor en ook reageert hij verschillend op verschillende mensen. Mijn man bijvoorbeeld kan hem op het land helemaal niet benaderen, naar mij komt hij over het algemeen wel toe. Daar zit al een deel van het verschil; mijn man gaat naar Arco toe, ik laat Arco altijd naar me toekomen. Komt hij een keer niet, even goede vrienden, probeer ik het later nog wel een keer. Ik ga nooit achter hem aan, want dat haalt toch niets uit. En mocht het op dat moment écht nodig zijn dat hij van het land af komt, dan haal ik eerst de andere 2 paarden op en volgt hij vanzelf, of ik loop achter hem aan en drijf hem op die manier naar de plek waar ik hem wil hebben. Maar dat komt zelden voor, meestal komt hij gewoon naar me toe en beloon ik hem daarvoor met wat lekkers.
Omdat hij zich zo slecht liet pakken, had ik hem voortdurend een halstertje om. Tot hij daarmee aan een hek is blijven hangen en er misschien wel de hele nacht mee vast heeft gestaan. Dát wilde ik beslist niet nog eens mee maken. Dus het halster ging af en hij stond zonder halster op het land. En ik ben gewoon eens gaan proberen of ik hem er af kon halen zonder halster. Ben begonnen net als met halster; stukje het land op, naar hem kijken, wachten tot hij naar me toekomt, belonen. I.p.v. het touwtje vastklikken nu een plukje manen gepakt, gewoon opzij van zijn hals. Gewacht tot hij naar voren bewoog en dat beloond. Eerst iedere stap naar voor beloond, later meerdere stappen voor een beloning. En tot mijn eigen grote verbazing kon ik hem zo van het land halen. Maar ik verwachtte dat dat eenmalig zou zijn en dat het de volgende dag niet meer zou lukken. Niets was minder waar, Arco vindt het nu heel normaal dat ik hem op deze manier ophaal en is eigenlijk gemakkelijker dan aan zijn halster.
En nu ben ik hem weer aan het leren halster om en af doen. Gewoon bij de stal, voor hij het land op gaat. Hij komt samen met Lotte bij me kijken, ik doe Lotte een halster om en daarna Arco en laat ze meteen weer lopen. En vanmorgen liet hij het zelfs toe dat mijn man zijn halster daar om deed. (Overigens heeft Arco een hekel aan een halster wat je van voor af over zijn oren moet schuiven en accepteert hij een halster waarvan je het kopstuk achter de oren langs legt en dan vastgespt veel gemakkelijker.)

Wat bij Arco heel belangrijk is, is hem het gevoel geven dat hij een keus heeft. Wil hij niet, dan dwing ik hem niet. Maar juist door die keus, wil hij over het algemeen wél! En daar wordt hij onmiddellijk voor beloond. Met wat lekkers of met zijn vrijheid. En verder is het belangrijk dat het gewoonte wordt en dat je hem niet alleen wilt pakken als je iets van hem "moet". Als ik mest aan het scheppen ben, zoek ik ook vaak even contact met hem. Of ik speel met hem, laat hem even rennen.

Ik denk dat ik vooral zou proberen om in alle vrijheid contact met je fjord te maken en daar vooral in het begin ook geen misbruik van maken. Laat hem naar je toe komen en beloon hem. Dat is het begin. Gun hem de vrijheid om te kiezen. En kijk daarna of je hem stapje voor stapje voor je kunt winnen.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Els Kleverlaan schreef op woensdag 14 september 2011, 15:31:

[knip]

Aantrekkelijk maken van de door jou gewenste keus




Het verschil leren tussen moeten en willen. Habituatie. Het is allemaal echt niet zo moeilijk

Hoihoi,

Ik zal jullie papiertjes in de trein goed doorlezen voordat ik antwoord geef in de trend van "heb geen zin om elke keer mijn paard af te rukken voordat we het bos in gaan", haha (ik zie mijn vriend al kijken)...

Meer na het lezen dus !
Bedankt in ieder geval.
Lenneke

Proficiat Vivian én Angelique!

Goed bezig!

Even wat concrete reacties:
Ik benader hem regelmatig zonder dat we echt iets gaan doen, gewoon om te knuffelen. Dat vind hij dan ook wel goed, maar zodra we dan wel weer iets gedaan hebben, moet ik hem echt weer voor me winnen. Zodra er druk bij komt kijken (en dat is iedere vraag die je aan hem stelt) gaat hij in verzet.
Plukje manen trekt ie ook los, maar dat is vast te oefenen. Alleen, zodra hij doorheeft dat ik dat van hem vraag omdat ik iets van wil, kapt ie er mee.
Hij kon best goed voetjes geven, tot hij zich realiseerde dat ook dat zijn vrijheid beperkte. Nu laat ie zich doodleuk vallen.
Ik kom altijd wel ergens, tot het punt waar hij zich realiseert dat het vrijheid beperkend is... Hij is gewoon ook echt best slim volgens mij. En naja, uiteindelijk is ALLES wat ik van hem vraag vrijheid beperkend, ik kan niet los met hem over de weg rennen later he...

Clickeren kan ik vooral zelf niet zo goed. Ik ben niet echt goed in timing en totaal niet consequent (I know, je schijnt het te kunnen leren ). En naja, daarbij ben ik ook nog eens best bang dat er iets kan gebeuren . Ik ben simpelweg een bijzonder slecht paardenmens. Maar ik heb wel voor het beest gekozen, niet geheel vrijwillig maar toch. En zaffie was ook niet de gemakkelijkste toen ik hem kreeg en dat is ook goed gekomen (die was alleen een stuk makkelijker te trainen of sloot beter bij mij aan ofzo). Dus ik ben niet echt van plan het op te geven.
In het uiterste geval breng ik hem weg en laat ik hem ergens anders trainen. Alleen schiet ik daar zelf weinig mee op. En een nieuwe leraar heb ik tot op heden bij mij in de buurt nog niet echt gevonden... Ik heb al vaker mensen aangeboden het eens te proberen, maar de meesten haken af als puntje bij paaltje komt . De enigen tot nu toe die wel met hem verder willen, zijn de mensen van Monty Roberts, maar daar moet ik hem echt heen brengen. Die willen mij dan vanzelfsprekend ook trainen, maar wilde eerst nog eens kijken of het niet toch thuis zou lukken.

Na 12 jaar lang een ziek paard gehad te hebben eindelijk een gezond paard zou een zegen moeten zijn. Ik heb het een tijdje heel anders ervaren....

"Wat zul je blij zijn dat je eindelijk een gezond paard hebt"
Ik antwoordde dan met een volmondig "JA" terwijl ik inwendig wel kon huilen....

Met Indy moest ik altijd rekening houden, ik deed het graag, zij kon er immers niets aan doen. Maar op het laatst merkte ik dat ik het wel erg bont maakte en gefixeerd raakte op alles wat problemen zou kunnen veroorzaken. Voordat ik met haar ging wandelen fietste ik de beoogde weg af, op zoek naar obstakels, slechte ondergrond zoals gaten en steentjes. Op een gegeven moment stelde mijn vriend met verbazing vast dat ik met een bezem in de hand weer teruggefietst kwam. Ik had even een stukje weg (10 meter )schoongeveegd twee kilometer bij mijn huis vandaan en ik vond het nog doodnormaal ook......

Indy kon van elk steentje of ongelijk liggende tegel een hoefzweer krijgen (en dat in 90% van de gevallen ook inderdaad kreeg) en ik had mijn fietstochtjes er graag voor over, wat kon mij het schelen wat mensen dachten. Hoofdzaak was dat Indy geen hoefzweren kreeg. Alles was aangepast. Rond het verharde stukje voor de stal lagen rubbertegels, zodat ze niet tegen de verharding stootte en er grote stukken uit haar hoeven braken. Elke dag zocht ik weiland en bak af op stenen of andere dingen die voor haar gevaarlijk waren. Een kraai had een keer een stuk bot in het weiland gegooid. Indy had dat ding vastgetrapt in haar hoef: hele straal weg, diep gat in de witte lijn en gigantisch kreupel.

Toen ik hoefschoenen voor haar aangeschaft had, kon de bezem thuisblijven en hoefde ik niet meer de wegen te verkennen. Ze kon nu over iedere ondergrond. Op een gegeven moment waren haar hoeven zo goed, dat ik hoefschoenen alleen meenam voor het geval we over wel erg scherpe steentjes moesten. Toen Indy ook problemen kreeg met haar achterhand door een val in het weiland, begon ik weer panisch op te letten. Ze kon niet meer voldoende bewegen om haar schouder sterk te houden. Onderweg is een keer haar schouder uit de kom gegaan. Ik weet niet hoe ik met haar thuis gekomen ben. Toen zat haar knie enkele keren vast en hebben we een eeuwigheid over een halve kilometer gedaan. Telefoon natuurlijk leeg.... . Toen begon een periode van extreme zorg voor Indy. Ze kreeg steeds meer kwaaltjes en ik was steeds meer met haar bezig. Af en toe ging het erg goed en dan sloeg de hoop weer toe dat het weer helemaal goed zou komen. Het gat waarin ik viel als het daarna nog slechter ging, werd steeds groter. Steeds tussen hoop en vrees - Indy is menigmaal erg ver heen geweest, maar redde het op het laatste nippertje toch - het ging op het laatst niet meer, ik kon niet meer, was volledig uitgeblust, volledig op, maar ik moest door, voor Indy, want zij wilde nog verder.

Toen Indy er niet meer was, had ik me voorgenomen een nieuw begin te maken. Ik wilde niet meer met zoveel spanning door het leven. Ik zat altijd met gekromde tenen op mijn werk omdat ik gewoon aanvoelde dat het weer mis was bij Indy. Wilden we een keer een dagje weg, dan had Indy geheid iets. En mijn vriend accepteerde het gewoon, dan maar niet weg. Ik verwonder me daar nog steeds over, dat geduld van hem.

Lily is inmiddels 2,5 jaar bij me. Het ging de eerste tijd erg goed. Ik genoot van het feit dat ze zo moeiteloos kon draven, prachtig om te zien hoe ze met Kim speelde. Echter, ineens stond ik stijf van de zenuwen en ik lette weer op steentjes, ongelijke tegels, ik durfde niet meer in de berm als het gras niet kort was, want dan kon ik niet zien of ergens een gat was. Wat als dit paard ook wat krijgt, kan ik het wel aan, ze is nog zo jong, zal zo ook met zoveel pijn aan haar eind moeten komen als Indy......... Ik werd er stapelgek van en durfde op het laatst niet meer met haar op pad. Ik deed het toch maar, tanden op elkaar en hoopte dat het over zou gaan, maar ik was de hele rit misselijk. En als er nu noemenswaardige dingen gebeurden... na wat aanvankelijke stuurproblemen gewoon fijn samen op pad met een paard wat normaal kan lopen en nauwelijks ergens van schrikt.

Mensen verklaarden me voor gek. Daarom sprak ik er maar met niemand meer over en hoopte dat het vanzelf minder zou worden. Ik probeerde mezelf te overtuigen dat ik me onnodig druk maakte, maar de gedachte dat ze in een gat zou stappen en iets zou breken kon ik niet van me af zetten en was altijd aanwezig.

Via een vriendin vond ik een aardige mevrouw die mij wilde helpen Lily opnieuw te beleren, want dat was hard nodig. Ze had algauw door dat ik toch wel erg veel spanning met me meedroeg. Na wat geboor van haar kant heb ik toch maar verteld wat mijn probleem was. Zij vond het wonder boven wonder helemaal niet gek. Na een goed gesprek hebben we een aantal sessies gehouden waarbij ik op Lily buiten reed en zij om me heen fietste en me vertelde hoe Lily liep en als ze een keer struikelde dat er niets aan de hand was. Als zij op Lily reed, moest ik haar vertellen wat ik zag. Dit stomweg analiseren van haar manier van bewegen heeft mij ontzettend geholpen. Ik was er nog niet helemaal vanaf, maar ik bleef tenminste zitten en reed door als Liltje een keer struikelde en weer door wilde lopen omdat er immers niets aan de hand was. De opkomende misselijkheid zakte snel weer af en ik kon doorgaan zonder allerlei doemscenario's in mijn hoofd. Eerder stapte ik af en liep ik naar huis, met de vreselijkste voorstellingen in mijn hoofd.

Inmiddels heb ik er helemaal geen last meer van. Natuurlijk let ik wel op als de weg slecht is. Zie ik glas liggen of scherpe stenen, stuur ik haar er langs, voor de rest doet ze het zelf.

Zoals jullie weten ben ik al een paar keer met mijn buurvrouw op stap geweest. Zij is ontzettend bang voor passerende vrachtwagens en tractors en zou Liltje het liefst in haar broekzak stoppen zodat ze daar niet van schrikt. Haar vorige paard ging er namelijk altijd vandoor. Het geeft een fijn gevoel dat ik haar nu over haar angst heen kan helpen. Ik vertel haar hoe Liltje staat / kijkt als de vrachtwagen of de tractor passeert (helemaal niet onder de indruk... ) en ik zie mijn buurvrouw dan ontspannen. Ze vond het eerst vreselijk stom van zichzelf dat ze die angst nog steeds met zich meedroeg. Ik vind het niet stom, ik ben blij dat ze het zegt, dan kunnen we proberen er wat aan te doen!

Prachtig om samen met Liltje zorgeloos door de natuur te rijden, ik kan er eindelijk van genieten!

Monique

e m kraak schreef op zaterdag 10 september 2011, 11:56:

Sorry! was wat snel bijeengeflanst. Bedankt voor de impulscontrole

OK, ik probeer iets gestructureerder.

Ik zie in het kader van deze discussie paarden in verschillende mogelijke situaties, van de meest ideale, tot de meest bij de alledaagse realiteit aansluitende.

1) Beginnend bij het ideale: je paard loopt in grote kudde in de vrije natuur, heeft de mens nergens echt voor nodig, en puur voor het plezier ga je met hem clickeren, je gebruikt enkel R+, niets moet, je hebt alle tijd. Wat Letje doet sluit daar redelijk dicht bij aan stel ik mij voor. Ik vind dit prachtig. Of je op die manier zover kan komen dat je met je paard veilige buitenritten of interessante dressuurbezigheden kan doen is een open vraag. Jij stelde die vraag ook onlangs zelf hier. Het moet zeker kunnen zou ik denken, alles kan met R+ clickeren zegt men. Ook met de zeeleeuwen geraken ze zover dat er uiteindelijk in de open zee kan gewerkt worden. Maar: dat duurt een hele tijd, is misschien niet voor iedere zeeleeuw mogelijk binnen een redelijke tijdsspanne... Dat is wat ik bedoelde met 'te langzaam'.

2) Minder ideaal: paard heeft een beperkte kudde, beperkte oppervlakte, aan zijn noden van beweging/activiteit/... is niet helemaal voldaan, en/of paard heeft een eigenaar die toch wel bepaalde doelen heeft die (tot nu toe!) met puur R+ clickeren nog niet echt bereikt zijn (voor zover wij weten, niet iedereen publiceert immers). Dan denk ik dat je er niet aan ontkomt ook andere kwadranten te gebruiken. Voor mij is het dan daarbovenop nog eens zeer interessant om de volgorde van oefeningen aanleren te gebruiken van Parelli, en daar uiteraard ook de hele paardvriendelijke filosofie enz enz. Maar dat is persoonlijk.

Want welke dingen willen wij allemaal niet met onze paarden? Wij vinden zoveel vanzelfsprekend met paarden wat eigenlijk helemaal niet zo vanzelfsprekend is. Denk je dat ze bij de zeeleeuwentraining al meteen bij de zeeleeuw in het bad springen? Er nog dezelfde dag met een touwtje om z'n hoofd mee in open zee gaan? Allerlei dingen rond z'n lijf snoeren waar ze dan gaan opzitten, o ja, ook nog in die open zee?
Dat is dus wel wat iedereen maar normaal vindt bij paarden, er zelfs van verwacht dat het zomaar kan. En dat brengt mij tot de derde situatie:

3) De 'normale' paardeneigenaar die om wat voor reden ook bij 'natural horsemanship' terecht komt. Dat kan gaan van 'er is een éénmalig probleem dat even gefikst moet worden door een magische cowboymethode' tot 'ik wil het anders en beter doen met m'n paard', en alle gradaties en variaties daartussenin. Deze paarden worden dan ook nog eens vaak suboptimaal gehouden/gevoed. Dat is de realiteit waar ik in terecht kom. In deze situaties speelt nog veel meer dat 'een paard dient toch om bereden te worden', er is beperkte wil om iets de tijd te geven die nodig is, de mens is soms initieel echt nog zwak in z'n leervermogen en timing ed., enz. Je kan ze natuurlijk de beginselen van clickeren bijbrengen, alles puur R+, maar snappen ze het? Doen ze er mee verder?


Inderdaad!! Ben ik het helemaal mee eens, en Pat Parelli trouwens ook, het is principe nr 7 uit z'n lijstje van 8 basisprincipes.


Ik twijfel aan alles Je weet best dat er mensen zijn (kijk maar bij Nevzorov aanhangers) die vinden dat je niet op een paard mag gaan zitten, onafhankelijk van hoe je het zou aanleren.


Als je correct clickert zoals Piet aanleert, eerst achter een omheining, net zoals met de zeeleeuwen met goede trainingsplannen dan is clickeren perfect veilig. Dit is echter iets wat de gemiddelde paardeneigenaar zich niet kan indenken. Het paard staat daar al, in een stal, daar moet ie toch uitgehaald worden? Hij moet in de bak 'losgegooid' worden, dan weer gevangen, hij moet bereden worden 'want hij moet z'n beweging toch hebben' enz. Gezien er dus geen omheining tussen zit vind ik het belangrijk (voor de veiligheid van de mens) dat ze leren het paard uit hun ruimte te houden. Zo beleefd als mogelijk maar... zo duidelijk als nodig.

Ik hoop dat ik iets duidelijker ben? Ik vermoed namelijk dat we qua manier van omgaan met paarden niet zoveel verschillen?

Met vriendelijke groeten,
Nathalie

O Monique, wat een verhaal. Ik wist niet dat het na Indy nog zo hard in je zat! Je hebt wel een goede lerares getroffen toen, en wat mooi dat je het nu zelf ook weer kan doorgeven, het cadeau!

Hoi Geertje,

Je bent wel heel eerlijk over je capaciteiten Daar ligt de oplossing nochtans wel denk ik. Als je timing nog beter is, als je telkens het juiste beloont, als je pony bij je WIL blijven dan komt het goed.
Bij Parelli is dat naar je toe komen een graadmeter van of je het goed doet. Als je twijfelt of je de juiste trainingsbeslissing maakt: kijk naar je paard! Uiteraard op het moment zelf, maar ook: als hij de volgende dag weer op je toe komt gerend voor meer, dan was het goed. Heeft ie minder zin... dan weet jij dat je iets moet veranderen. Het gaat niet om het vangen op zich. Het gaat om alles wat er gebeurt eens hij gevangen is.

Dit gezegd zijnde is het wel mijn ervaring dat eens een paard geleerd heeft dat hij sterker is dan de mens hij dat altijd blijft weten én gebruiken vanzodra hij het nodig vindt. Dat geeft je dus véél minder ruimte voor fouten. Ik ken enkele Parellipaarden die vroeger geleerd hebben dat ze zich kunnen wegtrekken. Ze doen het haast nooit meer, maar voor de eigenaren is het eigenlijk de hele tijd alsof ze met hun paard in vrijheid werken. De lijn is er wel, maar ze weten goed genoeg dat ze er niks mee kunnen afdwingen.

Mijn plan voor deze pony zou zijn...
- catching game leren: paard leren jou te 'vangen'. Je wandelt naar hem toe, niet in een rechte lijn maar in boogjes. Begint hij weg te stappen dan blijf jij even snel doorstappen, richting zijn achterhand. Staat hij stil: jij stopt. Kijkt hij naar jou: jij gaat achteruit. Komt hij naar je toe: je gaat nog verder achteruit. Staat hij weer stil: probeer één pas er naar toe, en dan weer zie begin. Wat slordig opgeschreven maar dat is het ongeveer. Geen ogen op jou = druk zetten (naar hem toe blijven stappen), één oog = minder druk, twee ogen = geen druk.
- wanneer je bij hem staat: friendly game. Kan je hem overal aanraken? Kan je hem overal aanraken met een touw? Een touw is een goeie massage-tool... Met het halster? Halster rond z'n gezicht? Touw achter z'n oren? Porcupine game aanleren zonder dat het halster al vast (sink or swim, dat wil je niet) aan is. Neus in het halster = snoep. Halster aandoen? Meteen terug uit! Halster aandoen, één pasje meelopen, snoep, terug halster uit.
- halster aandoen om hem ergens naartoe te leiden wat hij leuk vindt. Lekker gras op de andere wei, etensbak die miraculeus gevuld is, nieuwe plak hooi... Je kan zelfs het water op de wei met een omheininkje onbereikbaar maken en zoveel keer per dag als je nodig vindt dat ze drinken (zelf zou ik 4 keer doen, en niet midden zomer) de paarden halsteren en er naartoe leiden.
- terug je grondwerkdingetjes oppakken (bekijk Piet z'n DVD, kijk naar alle info gratis op parelliconnect.com" target=_blank>www.parelliconnect.com ), maak het leuk voor hem, werk aan jezelf en speel met je paard!

Vriendelijke groeten,
Nathalie

Nathalie Lagasse schreef op woensdag 14 september 2011, 17:37:


Dat wist ik ook eerst niet.....
De laatste jaren met Indy waren gewoon ongeloofelijk zwaar, eigenlijk te zwaar. Maar je gaat maar door, omwille van Indy, het moest gewoon.

Mijn trainster is een ontzettend zonnig persoon die zoveel begrip heeft. We hebben elke keer weer om kleine stompzinnige dingen ontzettend kunnen lachen. En dat werkt erg bevrijdend.

Monique

Je bent niet de enige die zo enorm op zijn maatje(s) gesteld is! En zeker hier niet.
Gelukkig is het nare randje eraf en blijft gezonde oplettendheid over.
Knap dat je het hier hebt opgeschreven.

(Ik mis een knuffelsmiley)

Liefs Marsha