Maru schreef op dinsdag 11 oktober 2011, 12:31:
>> Wat ik aan de hengstenveulens hier ook merk, is dat je ze eigenlijk niet
>> teveel mag aanhalen. En ook niet te schattig en lief moet gaan vinden.
Ik ben het met die stelling niet eens. Zo kun je ook redeneren bij jonge hondjes, of zelfs mensenkinderen.
Het hele punt is gewoon dat je
duidelijk moet zijn. Je mag best knuffelen, maar je
moet ook duidelijk je grenzen stellen. Dat is bij kinderen, honden en ook paarden zo.
De jonge hengst wil graag met je spelen. Net als een jonge hond zou doen, of een jonge kat. Die moet je ook leren welk bijtgedrag je wel of niet als "speels" wilt ervaren.
Bij een hengst wil je dat bijtgedrag in zijn geheel niet lijkt me, dus dat moet je ook duidelijk laten merken. Kijk hoe een ander volwassen paard hierop zou reageren.
Probleem is dat al jouw intuitieve afweer er voor het paard uitziet als "meespelen". Als jij wegwijkt dan is dat precies zoals een ander paard zou meespelen, waarbij de ander wordt uitgenodigd "pak me dan, als je kan" om nog sneller en slinkser te happen.
Met Khani hebben wij hem erg "paards" aangepakt. Gewoon een immitatie van een merriegil geven en een schoppende beweging (niet raken) maken wanneer hij onuitgenodigd in onze persoonlijke ruimte kwam.
Hij probeerde ook om je stiekum van achteren te benaderen en dan in je schouder te bijten. Hij was hier niet geboren en heeft dat spelletje elders geleerd.
Dat hebben we als volgt opgelost:
Ilona was target, zogenaamd bezig met iets, rug naar het paard toe. Ik op een afstandje op de uitkijk, zogenaamd ook bezig met iets. Op het moment dat ik zag dat Khani wilde toehappen een signaal gegeven naar Ilona die onmiddellijk een vreselijke gil gaf en naar achteren uithaalde. Daarna werd dit nog 1 keer herhaald en vanaf dat moment was Khani ervan overtuigd dat wij ook naar de achterkant kunnen zien EN geen zin hadden om mee te spelen. Hij heeft het nooit meer geprobeerd.
Voor de rest zijn we net zo knuffelig met hem gebleven hoor, geen enkel probleem.
Met Khabal, die hier vanaf het begin is opgegroeid, hebben we dit probleem nooit gehad. Hij klooide graag met de andere paarden maar niet met ons. Er gaan allemaal hele kleine dingetjes vooraf aan het bijtgedrag. Net zo goed als dat een hond die dreigend zijn lip op trekt als je naar zijn voerbak kijkt al een heel traject heeft doorlopen voor hij zo brutaal is geworden, een traject dat vaak totaal gemist is door de mens. (Die dan denkt dat "de voerbak" het probleem is, terwijl dat alleen maar een gevolg is van eerdere opvoedingsfouten).
Kijk maar in hoeverre je dit herkent: Als wij in de wei liepen dan stond Khabal erg vaak "toevallig" in de weg. Je hebt het niet snel in de gaten en bent geneigd om om hem heen te lopen, dat doen wij mensen nou eenmaal als er een min of meer solide obstakel in de weg staat. Khabal heeft het WEL in de gaten en voor hem betekent het dat jij voor hem aan de kant gaat. Dit zijn punten voor hem, en die gaan het dossier in. Telt allemaal op.
Wij kennen dit soort verborgen spelletjes en zijn er ook nooit ingetrapt. Als ik 's avonds in de wei de draad ging verzetten en Khabal stond in de weg dan week ik niet van mijn rechte lijn af en desnoods duwde ik hem opzij zodat ik rechtdoor kon blijven lopen. Dit soort dingen lijken voor ons mensen onnozel maar ze bevestigen een soort rangorde. De opgroeiende hengst begint niet direct zijn bijtspelletjes te botvieren op de individuen die bovenaan de rangorde staan. Zo is Khabal dus ook nooit zelfs maar bij benadering toegekomen aan iets dat op naar ons bijten leek.
Je hebt ongetwijfeld een hele hoop subtiele communicatie gemist. Geeft niet, iedereen moet zoiets leren.
Ik zou nu de speeldrang van de hengst gebruiken om de rangorde even in orde te maken. Je moet meespelen, maar je moet de rollen omdraaien. Het spel is nu dat hij JOUW ruimte binnenkomt en jij moet proberen te ontwijken. Draai dit eens om. Loop falikant zijn ruimte binnen en zorg dat hij opzij moet om een botsing te vermijden. Leer hem achteruit lopen (ook dit is voor paarden een bevestiging van dominantie: de hogere in rang loopt niet achteruit voor een lagere in rang). Waarschijnlijk heb jij al heel vaak, zonder het te beseffen, een stapje achteruit gedaan voor hem. Dat waren iedere keer weer punten voor hem.
Ook zijwaarts is een goede oefening. Zelfde effect. Jij hebt vast al heel vaak een stapje opzij moeten doen voor hem, en met een oefening voor zijwaarts keer je de rollen om.
Probeer kost wat kost te vermijden dat jij een stapje moet verplaatsen als hij met zijn spelletjes bezig is. Het spelgedrag bij paarden is heel simpel "wie het eerst zijn voeten verplaatst heeft verloren". Kijk maar eens hoe hengsten/veulens met elkaar spelen: Er worden happogingen gedaan, de ander ontwijkt lenig met zijn hoofd, maar de voeten blijven staan! (Of ze komen los om te steigeren, maar niet om te wijken. Wie als eerste wijkt heeft verloren).
Je zult zien dat het hele bijtgedrag "vanzelf" verdwijnt als je deze spelletjes goed speelt.
Ik vind zelf clickeren in dit stadium niet zo'n geweldig idee omdat dit het onderliggende rangorde-probleem niet oplost. Je kunt al clickerend stapjes opzij blijven doen en hem punten laten blijven scoren. Je kunt hem ook leren om voor een beloning achteruit te gaan, maar ik vind dat hij niet achteruit moet voor een beloning maar dat hij achteruit moet omdat jij gewoon de hogere in rang bent. Los eerst dit probleem op, zorg dat jij bewust wordt van zijn verborgen spelletjes en niet meer met je laat "spelen", en ga daarna met hem clickeren.
Hengsten zijn gewoon paarden maar ze zijn alleen iets beter en volhardener in het spelen van de verborgen spelletjes.
Frans
Warboel
