Katrien Imbrechts schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 14:34:

[knip]

Is er een speciale reden aanwijsbaar waarom Tony wegloopt? Of begrijp ik het verkeerd en loopt hij niet weg maar doet gewoon van alles wat niet mag (omdat je geen eigen plek hebt)?

Ik vraag dit omdat zelfs mijn geiten (ik ben aan mijn 3e geit, Bella, in successie) nog niet zijn weggelopen en geiten ,bij anderen dan, mij bekend gemaakt zijn als de kampioenen van het niet binnen raster kunnen houden (ik heb helemaal geen "raster" en Bella staat momenteel gezellie naast de kachel te herkauwen)... Els op de uitkijk vanaf ons terrasje en de rest zwerft ook wel ergens op het erf maar weglopen... niet 1.

Helaas heb ik mijn paard ook moeten scheiden van zijn vriendinnetje wegens emigratie, die twee waren ook onafscheidelijk.
Kayo (mijn ruin) is na de emigratie zeker 6 maanden mager geweest en het heeft me een maand gekost om een maatje voor hem te vinden in de vorm van een kleine witte pony.
Het waren op zich ook goede maatjes al konden ze wegen het verschil in lengte niet echt erg kroelen.

Sinds januari heb ik met de buurjongen het weiland gedeelt en zijn er 3 paarden en 2 ezels bij gekomen, in die kudde heeft hij een echt maatje gevonden die hij de hele dag bestuurd .
De twee andere paardjes waren bij de opvang al onafscheidelijk, dus die staan ook de hele dag bij elkaar.
Caramelletje (kleine pony) loopt overal een beetje tussendoor en gaat haar eigen gang, als de rest aan deze kant van de wei staat loopt zij rustig in haar eentje te grazen bij de buurman, geloof niet dat ze het heel erg vind dat ze niet zo heel close is met een paard.
Helaas zijn wij van plan om over een jaar of 5 weer terug te keren naar NL en aangezien mijn paarden de beste maatjes zijn met die van de buurman moet ik toch hier ook weer een oplossing voor zien te vinden .
Omdat een van de nieuwe paarden al aardig op leeftijd is (schatting 27?) kan ik hem misschien zover krijgen dat hij mee mag mocht hij nog leven tzt, even kijken wat de mogelijkheden zijn.

Tot die tijd gaat het prima zo!!

Christel Provaas schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 13:54:


Ik heb het even nagekeken en die Duivelsklauw wortel zou ik redelijk makkelijk via mijn staleigenaresse kunnen aankomen. (Zit namelijk in het assortiment van Doddson en Horrel, en zij is verdeler voor hun) Qua prijs lijkt dat weinig te verschillen. Dus dan ga ik daar maar eens achteraan. Maar hoe zit het met de bijwerkingen daarvan? En hoe goed werkt dat? (Is een beetje duur om zomaar te gaan kopen als het niks uithaalt )
Misschien dat zij ook nog andere ideeën heeft...

Een deken krijgt ze op hoor Christel. Maar ik kan dat momenteel zelf niet. Praktisch probleempje met een gebroken hand
Ik kan moeilijk die pony vasthouden en ook die dekens opleggen met maar 1 hand. Dus moet even vragen aan mijn zus of ze dat telkens op en af wil komen doen. (Want met temperaturen als vandaag, kan je haar natuurlijk ook niet onder zo'n dikke deken laten staan.)

Normaal gesproken zijn Gigi en haar vriend Okkie onafscheidelijk. Meestal lopen zij in de groep op de grote wei. Deze zomer moest ik Pildym daarbij zetten, samen met Mopje (Mopje en Pildym kunnen wel redelijk goed met elkaar opschieten, maar Mopje blijft toch altijd op haar hoede voor Pildym) Het ging weken goed tot (misschien door hengstigheid?) Gigi ineens geinteresseerd raakte in Pildym en Pildym de arme Okkie uit de groep heeft gejaagd. Okkie is gehandicaped (gescheurde pees opgelopen in racen) en stond depressief aan de kant. Gigi was intussen helemaal weg van Pildym en keek niet meer naar hem om. Dus Gigi en Okkie weer uit de groep gehaald en samen in een andere wei gezet. Gigi heeft nog dagen om Pildym lopen roepen en bleef onrustig, nu is alles weer gewoon, zij staan samen met 2 andere paarden geheel rustig en weer bevriend als vanouds. Pildym trok zich niks van het vertrek van Gigi aan.

voor deze topic heb ik de foto gewijzigd, nu zie je Rosa en Docile. Ik ben ontroerd door hun vriendschap. Docile was heel stug naar andere paarden en onvriendelijk. Docile heeft heel veel alleen gestaan in haar leven en Rosa is als halfjarig veulen door een handelaar opgekocht en heeft daarna 2 jaar helemaal alleen in de wei staan wachten tot ze naar de slacht kon. In plaats daarvan kwam ze bij ons terecht. Zij begreep helemaal niks van andere paarden in het begin. Leuke bijkomstigheid is dat ze voor geen enkel paard bang is, dus ook niet voor Docile en zo zijn ze bevriend geraakt.

Ik pikte ook eens de 1 turf hoge Pipi op als veulen, begreep ook niks van andere paarden en liep helemaal alleen weg (de hekken waren te hoog voor hem) Het heeft weken geduurd voor hij in de kudde bleef en werd geadopteerd door een kleine ponymerrie de nu nog op hem past. Hij is intussen veel groter dan zij maar zij zijn goed bevriend.

Ik vind het heel leuk alle verhalen te lezen over dit thema.

Ik snap best dat mensen hier sceptisch over zijn maar er is wel wat voor te zeggen dat ze zich tot dit forum richt zodat ze meer kan leren over het paardenwelzijn, dat is ook de reden waarom ik op dit forum zit.

Verder is heeft NL in mijn ogen veel te softe wetten qua straffen, als er zoals nu een dierenpolitie is moet het in mijn ogen zo aangepakt worden als in Amerika (animalcops), de boetes die ze hier verstrekken of de taakstraffen zijn een lachertje!
Ik hoop dat dat ook een keer verandert.

Aoife Berserik schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 20:27:


Ik vind de USA nu precies niet zo een prettig en lichtend voorbeeld, waar zo ongeveer 10% (!!!) van de bevolking in de bak zit, meest voor pietluttigheden of perceptionele "vergrijpen".

joop schreef op vrijdag 28 oktober 2011, 19:23:


Ik ook!

Hier de mijne dan.

Zoals sommigen misschien gelezen hebben heb ik mijn connie Paddy ruim een jaar alleen gehouden. Hij kwam geheel onverwacht op mijn pad, en het lukte net aan op tijd een veld voor hem te vinden, maar samen bij een ander paard? Niemand die daar van wilde weten. Hij stond wel naast een ander paard, maar ik voelde me er echt niet goed bij. Verder gezocht naar een plek waar hij wel gezelschap had, maar het mocht niet baten. Dus besloten op zoek te gaan naar een tweede pony dan, en na een aantal teleurstellingen is uiteindelijk 5 september Murphy, een jaarling Welsh/New Forest-achtig hengstje erbij gekomen. Eigenlijk ook weer een beetje onverwacht, ik ging kijken voor een wat oudere ruin, maar ik smolt voor deze kleine met z'n eigenwijze kop!
Ik heb het risico genomen 2 onbekenden bij elkaar te plaatsen en te hopen op een goede uitkomst. Ontzettend spannend!
De introductie ging echt supergoed, dus ik was helemaal enthousiast, maar Paddy had het er de dagen erna toch ook moeilijk mee. Hij leek wel contact gestoord, snuffelen, en weer wegjagen, proberen te groomen (ben woord kwijt, aan de schoft knagen?) maar dan opeens hard doorbijten. Murphy lijkt het allemaal niet te deren, dat eigenwijze koppie zit sterk op zijn schouders!
Inmiddels gaat het heel erg goed met ze, al zijn ze nog steeds weleens raar met elkaar.
Meestal staan ze samen te grazen, maar soms toch ook ver uit elkaar. Vaak kunnen ze uit dezelfde bak eten, maar soms stuurt Paddy Murphy toch weg. Achter elkaar lopen is zo goed als onmogelijk, wie achteraan loopt schijnt wel in de staart van degene die voor loopt te moeten bijten! Het lijkt niet gemeen, volgens mij hebben ze daar echt lol in. Maar afgelopen woensdag is de eerste keer dat ik ze uitgebreid heb zien groomen zonder dat het in een stoeipartij uitmondde!
Paddy gaat prima op ritjes zonder Murphy, na de eerste 200 meter heen en weer roepen loopt hij vrolijk onder me verder. Maar laatst bracht ik hem eens alleen naar het dagveld, kijken hoe dat zou gaan. De wandeling ging zoals gebruikelijk na 200 m de rust wedergekeerd, maar toen ik hem in het veld had gelaten en wegliep om Murphy op te gaan halen werd hij gek! Rondrennen en en het halve dorp bij elkaar roepen! Dus maar haast gemaakt met Murph halen, en dat ze elkaar in het zicht hadden roepen alsof ze elkaar in jaren niet gezien hadden. Hup, Murphy door de poort, en wat denk je? 1 snuffel en een brom: en allebei met de neus het gras in... Waar nou al die drama voor was?!

Ik hoop dat ze echt vrienden voor het leven worden, zou ze geen van beidde meer willen missen.

Nooit meer een paard alleen! Nooit meer naar het veld om dan 1 koppie al bij de poort te zien wachten, nu lekker 2 paardjes die altijd blij naar de poort komen, maar soms echt relaxed hun tijd ervoor nemen. Het leven is zo slecht nog niet, zo samen in het veld.

Buck is in het wild opgegroeid en erg sociaal. Hij kan bij elk ander paard en neemt altijd de leiding op een rustige manier. Geen ander paard probeert dat te betwisten.
Cadiz is vermoedelijk alleen opgegroeid, want hij lijkt een andere taal te spreken en is eigenlijk asociaal te noemen. Hij kan bv niet groomen, wendt zich met platte oren af. Daardoor laat Buck zijn pogingen tot lichamelijk contact op den duur achterwege.
Toch staan ze soms te 'bekvechten' of elkaars snuit af te lebberen.
Wanneer Cadiz mentaal goed in zijn vel zit, mag hij van Buck zijn hooi meeëten. Ik vermoed dat hij zich op zulke momenten het meeste als een normaal paard gedraagt. Dit is eigenlijk het laatste anderhalf jaar permanent zo. Ze staan overigens vaker wel dan niet in elkaars buurt, maar ik denk dat dat niet zozeer vriendschap is, maar gewenning, of gedoging, het is 'beter dan niks'.
Voordeel is dat ik rustig met de een kan wegrijden zonder dat de ander door het lint gaat. Eén in de wei en de ander in de paddock.
Buck had liever een andere kameraad gewild zoals zijn vorige shetkameraad, maar zo is het nu eenmaal niet. Voor Cadiz is dit een kans om jeugdknakjes enigszins te overschrijven en daarvoor heeft hij de perfecte leermeester ontmoet.