Leuk verteld Piet! Nog leuker dat je er nog steeds zo'n lol in hebt. Maar jij bent dan ook een 'mensen'type )
Denk dat ik er niet aan zou moeten denken om voor de 'klas' te staan...

Piet positief over een hoefsmid....
Maar ik snap um wel hoor.....

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Wat ik ook zou doen is om verschillende geluid-herkenningspunten te creëren. Bijvoorbeeld aan de stal, de drinkbakken, de hooinetten. Ik denk dan aan van die bamboo dinges met bel of van die metalen buisjes die met de wind gaan klingelen. Ieder punt zijn eigen geluid? Met boomschors kan je ook nuances maken in bodembedekking.

Als kind heb ik mijn oom zelf zijn likstenen zien maken. Gewoon keukenzout en cement. Mengen, bevochtigen en in een plastieken vorm doen. Goed aandrukken en laten drogen. Plastieken vorm er van rond doen en klaar is...liksteen.

Op die cursusdag worden daar alleen hoeven gedaan van uit het slachthuis of wordt daar ook daadwerkelijk gewerkt met levende paarden? De stand van de hoeven lijkt me toch ook niet onbelangrijk? Ik heb nooit de gepaste gelegenheid gehad om zo een cursus bij te wonen (werk altijd op zaterdag). Wat voor mij het moeilijkste was om zelf te bekappen was de handelingen met het gereedschap. Toch totaal anders met een levend paard dan met een stuk hoef dat je kan draaien en keren zoals je zelf wil? Op de foto's van de cursussen zie ik nooit een levend paard dat bekapt wordt of heb ik daar over gezien?

cement??

Spirithorses schreef op maandag 28 november 2011, 11:42:


Het heeft denk ik vooral met psychologie te maken. Mensen-psychologie dan.
Ondanks dat breed bewezen is dat belonen veel beter en sneller en plezieriger resultaten geeft en ondanks dat veel mensen dat onderhand toch echt wel zouden moeten kunnen weten wordt het blijkbaar belonender (voor de menskant) gevonden om succesvol te dwingen en te ringeloren. Blijkbaar bevredigt dat minstens zo goed als klaarkomen.
Zo zit de mensentoestand onderling ook voor een groot deel in elkaar; ik weet geen enkele andere diersoort te bedenken waar de individuen in zo buitensporige mate elkaar proberen te dwingen tot van alles en nog wat.
Voor de regen aan protesten los barst, niet alle mensen doen zo. Maar dan ben je al gauw een "einzelgänger" en hoor je er niet bij. Dat is de andere kant van die medaille, het ergens bij willen horen. Maar, om het bij paarden te houden, paarden willen net zo graag ergens bij horen maar zonder de neiging iedereen te willen bedisselen. Wat ik bij paarden regelmatig heb waargenomen is "zout jij eens even op want ik wil erbij" (puur egocentrisch) maar nog nooit "ik wil dat jij en jij en hullie en zullie dit en dat voor mij gaan doen want anders...".
Het erbij horen heeft natuurlijk biologisch bekeken voordelen. Misschien zou eens bekeken en tegen elkaar afgezet berekend moeten worden hoe het erbij horen (beloning) het onderling ringeloren (aversief) mogelijk maakt. Het is wellicht een meer speciale vorm van dominantie (ja nu wel dominantie want we hebben het over beesten van één soort onderling)! Je kunt gedrag kwantificeren en berekenen, dat heb ik al eens uitgelegd. Ondanks een overmaat aan primatenonderzoek heb ik dit echter nog nergens gelezen.
Wat het onder mensen zo anders maakt heeft vast te maken met de vorming van bezit (en zgn. "rijkdom"); het vreemde eraan is dat de (vruchtbare) samenwerking zo vervormd wordt tot een minderheid aan "kapitalistjes" die het voor elkaar weten te boksen de rest voor zich te laten werken. Dat heeft niets met communisme of kapitalisme als monetait systeem te maken, zo bedoel ik dat niet, maar strikt biologisch bekeken dus.

Een oordeel knoop ik aan deze bespiegeling niet vast. Maar misschien helpt het weer een millimeter tot wat meer hippisch inzicht hier en daar

joop schreef op maandag 28 november 2011, 12:54:


Wat ik zo apart blijf vinden is dat niet herkend wordt dat "Parelli" cq. meer in het algemeen het NH gedoe niets meer dan een andere vormgeving binnen de hippische benadering is. Zoals een slimme fabrikant zijn (duurdere maar uit hetzelfde afvalmeel geproduceerde kaakjes) in een marktonderzocht aantrekkelijker verpakking stopt.
De formule blijft immers p+ om r- als leermoment mogelijk te maken.

Dat het breed hippisch onderwijs zo enorm geërodeerd is dat de uitleg achterwege blijft van hoe de formule werkt en wat precies het leermoment is, in plaats van mensen maar aan te laten kloten met die bitten is dan weer een andere zaak (daar scoort Parelli nmm wel veel beter).
Ik heb vroeger echt wel "goed" les gehad, uit behoorlijk verschillende bronnen en van kampioenen in het 1 en ander maar dit is mij nooit uitgelegd noch lees ik het in een keur aan paardrijboeken!!!

paulderidder schreef op maandag 28 november 2011, 14:38:


Zoals je zelf al schrijft is het hanteren van het gereedschap het moeilijkste. Daar gaat dan ook de meeste aandacht naar uit. Sommige cursisten zijn wel twee uur met hun eerste hoef bezig. Van een levend paard kun je niet dat geduld verlangen. Je zou ook meerdere paarden nodig hebben omdat je meerdere cursisten hebt. Ik zie het al voor me, tien paarden in een onbekende omgeving, omringd door onbekende soortgenoten, en dan twee uur lang een hoef omhoog moeten houden, daar komt geen spat van terecht.
Gelukkig is dat ook niet nodig. Alle handelingen kun je prima leren op een oefenhoef. En natuurlijk letten wij erop dat mensen die hoef niet in de bankschroef zetten, of op hun kant liggend bewerken, maar het zo realistisch mogelijk houden. Als je dan zo'n hoef keurig recht kunt raspen dan lukt dat met een levende hoef ook prima.

Frans

Maru schreef op maandag 28 november 2011, 14:46:


Idem.... cement???

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ben alweer een tijdje bezig om mijn eigen paarden te bekappen en tot dus ver ging het goed.
Met mijn jonge hengst heb ik sowieso geen problemen en laat zich probleemloos onder handen nemen en na de bekapping loopt hij altijd weer net zo goed als ervoor.
Dus bij hem doe ik het dus goed denk ik dan maar...
Jammer genoeg moest ik vanochtend vaststellen dat na mijn bekapping van gisteren bij mijn ruin van 15 deze vandaag gevoelig liep op linksvoor.
Voorheen vond de veearts dat hij erg kort stond dus heb daarom alles een beetje door laten groeien en niet al te veel eraf gehaald om de gevoeligheid voor te zijn.
Links voor is al een beetje een probleem voet, deze voet is wat platter/breder dan de andere.
De voorgaande 3 keren ben ik vanwege zijn gevoeligheid al heel erg behoudend geweest met wat ik er vanaf haalde (nauwelijks geraspt aan de onderkant).
Eigenlijk korte ik alleen de hoefwand in en werkte ik de steunsels en de hielen wat bij. Klein mustangrolletje en kwartier boogjes ontbraken daarbij natuurlijk niet.
Gisteren heb ik daarom wel wat van de onderkant afgehaald maar liet uit voorzichtigheid nog een "klein randje staan" op advies van Koen.
Waarschijnlijk was het toch nog te veel (ik heb er echt niet meer dan een milimeter of 2 vanaf gehaald) hij loopt op het zand prima maar zodra hij op het harde komt en het vastgeplakte zand onder zijn zool drukt op harde ondergrond voelt die blijkbaar niet fijn aan.
Conclusie: heb ik wat fout gedaan of vraagt deze voet gewoon wat meer lengte?
Ter info: volgens de kenners heeft hij dunne zolen, en vermoedelijk heeft er een hoefzweer gezeten in deze voet maar deze is er nooit uitgekomen.
Verder als een lichte plek in de voet (infrarood camera van Piet) was er niets te zien.
|Maar blijkbaar is deze voet wel veel gevoeliger voor bekapping en ondergrond.
Vraag me af wat jullie er van denken, graag feedback!

(Heb overigens de laatste 3 weken (zonder schoenen) buiten gereden over asfalt, onregelmatige bermen en hier en daar paden met klein puin. Over het kleine puin liep hij wel voorzichtiger maar niet '' overgevoelig".)

A journey of a thousand miles, begins with a single step...

Hoeven krabben voordat je het harde opgaat. Het is een bekend verschijnsel bij ontijzerde paarden (heb er ook een die dat heeft) dat met aarde gevulde hoeven pijnlijker lopen dan 'schone'. Zal wel iets te maken hebben met een nog onderontwikkeld straalkussen binnenin.

Schuurt de maag!

het wordt een interessante topic!
Loes en ik waren super rustig, absoluut niet gestressed maar zeer relaxed en geduldig. Er heeft zich ook geen enkele vervelende situatie voorgedaan, het is ook geen strijd geworden, immers we voelden ook geen druk van we moeten weg. We hebben afwisselend met Spirit gewerkt en gelet op lichaamshouding e.d. Ik ben zelf ook in de trailer gaan staan toen Loes Spirit begeleidde. Ik zou bijna durven zeggen, aan ons heeft niet gelegen, althans we hebben de Parelli methode toch vrij goed toegepast. Vooral rust bij de trailer en dat had ie echt wel door.
Om nu al van strategie te veranderen vind ik moeilijk, moet ik over denken. Dat kan altijd nog. Wellicht het beste om eens een ander ervaren paard te laden en kijken of hij dan wel genoeg vertrouwen heeft.
Onder het mom van het duurt wat langer maar dan heb je ook wat. Het plaatje in mijn hoofd is er al.

Misschien dat ik de volgende keer een filmpje maak en dat op You Tube zet. Of kan ik dat ook hier op de site zetten?

Voor wat betreft dat druk zetten, dat valt wel mee, vind ik ook. Het is nog minder druk die ik zet als ie in de wei niet meeloopt en op de ezelenstand gaat. Arm optillen in de richting waar je uit wilt, andere arm met touw omhoog tillen alsof je stick vasthoud (die heb ik in de wei niet bij me). Dat werkt bij Spirit beter dan trekken aan de voorkant met constante druk of de naar links rechts trekken methode.

Ervaringen zijn zeer welkom, als het maar bij trailer laden blijft.