Christel Provaas schreef op dinsdag 29 november 2011, 14:52:
>> Wellicht helpt het
>> grote aandeel magnesium ook want dat is niet wateroplosbaar en houdt de
>> boel dus wellicht wat beter bij elkaar.
>
> Magnesium is toch juist wél wateroplosbaar?
Magnesium is een metaal, en metalen zijn niet wateroplosbaar.
Magnesium wordt echter niet als zodanig verstrekt als voedsel, maar uitsluitend als verbinding:
Magnesium-oxide (wat je ook wel magnesium-roest zou mogen noemen). Deze is eveneens niet wateroplosbaar.
Magnesium-chloride (is wel wateroplosbaar).
Magnesium-sulfaat (is wel wateroplosbaar).
In onze liksteen gebruiken we magnesium-oxide. Bij magnesium-oxide heb je de beste magnesium-verhouding ten opzichte van het gewicht omdat oxide (zuurstof) zo lekker licht is. Magnesium-xoide wordt prima door het paard als poeder opgelikt maar lost niet op in het speeksel.
In de maag van het paard gebeurt er echter wat interessants: Het maagzuur (wat eigenlijk zoutzuur is, dus HCl) reageert met het MgO. De Cl en de O doen aan partnerruil, en het eindresultaat is MgCl2 (Magnesium-chloride) en H20 (water). Het magnesium-chloride is op die manier prima opneembaar. Dat komt dan wel met een prijs: Het maagzuur is in de verwisseling omgevormd tot doodgewoon water. Voor elk molecuur MgO worden er twee moleculen maagzuur (HCl) gesloopt. MgO is dan ook een prima maagzuurremmer.
En dat is dus het probleem als je magnesium-oxide als los supplement verstrekt, het neutraliseert het maagzuur. Rennies bestaan ook uit magnesium-oxide. Maagzuur heb je echter niet voor niets, haal je dat weg dan worden voedingsstoffen niet goed meer afgebroken en hiermee wordt de opneembaarheid van tal van andere voedingsstoffen geschaadt.
In de kleine hoeveelheden die het paard al likkend van de liksteen binnen krijgt zal de maag het geringe verlies aan zoutzuur direct kunnen compenseren omdat het likken een geleidelijk proces is. In een liksteen kun je dus prima MgO gebruiken, maar als poedertje over het eten is het een minder strak plan. Voor dat laatste hebben we dan weer magnesium-chelaat dat geen nadelige invloed heeft op het spijsverteringsgestel.
Hoop dat het zo wat duidelijker is allemaal.
Frans
Warboel
