Martina schreef op dinsdag 13 december 2011, 10:07:




Liltje heeft zondag nog een kennis de stuipen op het lijf gejaagd. Zij moest en zou Liltje een kusje op haar neus geven. Op haar kus-geluid deed Liltje snel een stap naar haar toe met oren in de nek, rollende ogen en een gevaarlijk opengesperde mond. Ze schrok zich dood en wilde en stap achteruit doen, maar het was al te laat. Ze had midden in haar gezicht een zanderige, plakkerige paardenkus te pakken.

Liltje zeer tevreden dat ze het doelwit getroffen had, de kennis erg verwonderd dat ze niet gebeten was door dat "gevaarlijke" paard.

Spirithorses schreef op dinsdag 13 december 2011, 10:42:


Hier hetzelfde, en de ouwe rotten leren de nieuwelingen dat er niks aan de hand is... Frodo vond het laatst toch wel boeiend hoe een hond een doodgeschoten konijn (of haas) naar zijn baas apporteerde. Je zag hem aan Nexor en Pav vragen of het geen tijd was om te gaan lopen, maar die hadden nog wat grasplukjes gevonden en negeerden hem compleet, waardoor hij ook maar bleef staan...


Mooi is dat! Als wij vertrekken voor een ritje, wachten ze ook tot we op de baan zijn... Voor ons is dat ook oké.

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:05:

Christel Provaas schreef op maandag 12 december 2011, 20:58:


het belangrijkste wat ik van SRL weet is dat het werkt. Iedereen kan het spul uitproberen, vind je het niks laat je het, vind je het goed, blijf het gebruiken.

Soms denk ik dat het handiger is om iemand te vragen die niks van paarden weet. Als je dan begint over de gevaren van hoefbevangenheid of weet ik veel, dan denk ik niet dat ze zo snel op eigen houtje gaan "doen wat het beste is".

Ik heb ook al enkele keren op paarden van kennissen gepast, en ondanks dat ik het niet eens ben met een aantal dingen waarop zij hun paarden verzorgen, doe ik het wel zoals zij vragen. Ik vraag wel altijd of ik ze zo lang mogelijk samen buiten mag laten, en dat mag wel (zij weten hoe ik er over denk). Maar als zij 's nachts hun paarden binnen willen, dan doe ik dit ook, hoewel de buitentijd dan zo lang mogelijk gerekt wordt . En dat weten ze ook, van de buren die zien dat ze veel meer in het weitje staan.

Monique Meijer schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:05:

Ik vind het wel boeiend, al die verhalen...

Ik zat namelijk met hetzelfde, vooral met de kleintjes. Als ik met hen werk, en dan mn het volgen, liggen de oortjes ook tamelijk plat naar achteren. Toch zijn ze er als de kippen bij om mee te doen. Vooral het nieuwe kleine minibuldozertje.

Ik vroeg mij af wat ik fout deed...

Heb wel interesse in een wat uitgebreidere verklaring van de stelling van christel

Sandra van Bommel schreef op dinsdag 13 december 2011, 14:34:


Leuk om te lezen, hier ook zo met ons manneke Ik vroeg me ook al af of hij soms slecht gezind was als hij mee moest lopen...
De merrie doet het opvallend minder...

Hoi,

Ja, neem het paard zo veel mogelijk mee naar buiten...

Maar ga ook zo nu en dan met 'm binnen spelen (grondwerk) om in een vertrouwde omgeving aan het vertrouwen en de focus te werken.

Buiten moet je in het begin inderdaad geen dingen vragen. Gewoon lopen, snuffelen, kijken, ontdekken, de tijd nemen om aan alles te wennen; er is ZO VEEL wat nieuw is : geuren, echt daglicht, bomen, blaadjes, wind, geluiden, alles is anders !

Als "je" (het paard) meteen rondjes moet rennen of oefeningen moet doen in een omgeving waar je je niet op je gemak voelt krijg je de kans niet om aan die omgeving te wennen...

Geef 't paard de tijd et de ruimte (zeker geen strak touw !) en alles komt goed.

Dit is afhankelijk van het paard, maar met die van mij zou ik het persoonlijk zo doen: 1) samen dingen onderzoeken met halstertouw (jouw kalmte kan 'm helpen)
2) als het paard echt op zijn gemak is in die omgeving kan je 'm los laten in de bak (in de buurt blijven, kijken en genieten) zodat hij ook alleen op zijn gemak is in die omgeving
3) dan pas "werken" = grondwerk of anders.

Afhankelijk van leeftijd en vroegere ervaringen kan het wel lang duren... aan de mens om zich aan het paard aan te passen (deze keer).

Succes ! enneh het boek Paard Natuurlijk is natuurlijik altijd een goed verjaardags/ kerstcadeau...
Lenneke

Ja het blijft toch wel iets heel lastigs, op vakantie gaan als je paarden/dieren hebt

Ik ben me er zelf heel erg van bewust dat een van mijn paarden tijdens onze afwezigheid ziek zou kunnen worden op zelfs overlijden. Die keuze maak je zelf, dat dat zou kunnen gebeuren, als je besluit om op vakantie te gaan vind ik. Bij ziekte heb ik liever dat er 1x te vaak de veearts wordt gebeld dan te weinig (noodnummers liggen altijd klaar). En mocht de prognose heel slecht zijn, dan hoeft geen enkel dier te lijden totdat ik weer terug zou zijn van vakantie. Ik ga er dan ook vanuit dat een oppas alles heeft gedaan wat op dat moment kon. De situatie is dan al rot genoeg voor beide partijen.

Verzekeringstechnisch hoeft er volgens mij niet zoveel te gebeuren, zolang je WA verzekerd bent, in geval er iets stuk gaat ofzo.

Ik denk dat een goede voorbereiding met respect en begrip voor elkaars wensen en goed vertrouwen toch echt de sleutel zijn tot succes. Liever uitgebreid de tijd nemen om alles goed door te spreken, te laten zien hoe alles werkt, dan dat je iemand maar "voor de leeuwen" gooit. En dan nog is niet alles te voorkomen. Maar ik ga er wel vanuit dat een dierenoppas hart heeft voor de dieren waarvoor gezorgd moet worden. Als ik daar geen goed gevoel bij zou hebben, dan hoor ik gewoon lekker thuis te blijven en het zelf te doen .

Groetjes Jolanda