joop schreef op woensdag 25 januari 2012, 10:57:
> Ik heb de DA verschillende malen naar de praam zien grijpen zonder dat dat
> nodig was, afgezien van tijdswinst voor de Da
En veiligheid!
Puzzle schopte nog altijd de boel bij elkaar terwijl hij zelfs al extra verdoofd was.
Pas toen we ook nog een praam gebruiken en iemand een extra voetje vast nam, leek het veilig genoeg om snel de draadjes uit zijn koker te gaan prutsen.
En Pête is nu een brave maar vroeger had je daar niet zomaar een naald in gekregen. Die had je dan eerst een praam moeten opzetten vooraleer je in de buurt had kunnen komen met die sedatie. Anders liep de
DA het risico een stel voorvoetjes tegen z'n hoofd aan te krijgen.
En praktisch gezien, ik kan echt héél wat voorbeelden verzinnen.
Verbandwissels bijvoorbeeld toen Pête geopereerd was. Toen moest ik elke 3 dagen het verband aan een achterbeen wisselen en dat deed haar pijn. Dat was mij zonder praam nooit op een veilige manier gelukt. Of had ik haar toen elke 3 dagen moeten laten sederen?
Etc...
Ik zou een paard met koliek precies toch ook liever niet verdoofd hebben?
Als ze al het risico lopen om in shock te gaan? En hoe wil je dan beoordelen of de behandeling en medicatie wel/niet aanslaat, als je paard nog urenlang er verdoofd bij staat?
Nu heb ik niet immens veel ervaring met koliek-paarden. (gelukkig)
Maar Jamaica hebben ze ook pas verdoofd vlak voordat ze hem wilden opereren en pas nadat die beslissing genomen was. De onderzoeken in de kliniek gebeurden ook zonder sedatie. (En hij heeft behoorlijk laten weten, dat het hem niet zinde.)
Het beestje stond dood te gaan, liet zich tegen de grond vallen, schopte behoorlijk etc... maar opeens leek er niets meer aan de hand. Had de
DA hem hier eerder thuis ook al verdoofd, waren we misschien niet eens met hem in de kliniek geraakt en hadden we nog wel enkele uren langer gedacht dat hij er wel doorheen zou komen.
Warboel
