e m kraak schreef op donderdag 26 januari 2012, 11:50:


Een gevoelige lip in een stuk touw draaien lijkt me heel onaangenaam en de paarden zijn het blijkbaar met me eens. Doe je het zachtjes of met middelmatige draaiing, trekken ze zich los.
Ik moet al met alle macht draaien dat ze ondanks schudden met haar hoofd - want dat blijft ze doen - toch niet los raakt. Draai ik de praam nog harder aan, blijft ze stilstaan met opengesperde ogen. Volgens de hoefsmid -die overigens daarna nooit meer is moeten terugkomen - was ze een lastig paard dat over ons heen liep. (Ik had ze toen nog maar een paar weken.)
Dus een mooi weer verhaal over hoe een praam te "doseren" is aan mij zo niet besteed en is in mijn ogen hetzelfde als met zachte hand bitgebruik doseren. Dan gaat dat toch ook best.

Die oorleltang is hetzelfde als de praam, ze zouden mij toch serieus pijn moeten doen voordat ik verstijfd van de pijn aan mijn oor een wortelkanaalbehandeling zonder verdere verdoving zou laten doen. Maw de pijn aan mijn oor zou de andere pijn moeten overtreffen. De tandarts sleep ik voor de rechter

Elk paard heeft recht op een staart

Daarnaast vind ik het (persoonlijk) niet erg om gewoon de tijd te nemen: je bent uit de kast (hihi hooikist) en wilt het goed gaan doen: natuurlijk kan dat niet altijd in 1x !
Wees al blij met elke keuze die je maakt die je een stukje dichterbij je einddoel brengt: wees blij en geniet daar ook van door TROTS te zijn dat je een keuze maakt! Je zult zien, dat hoe meer je nautuurlijk gaat doen, hoe meer dat bevalt (bij je paard EN jezelf) en dan ga je ook vanzelf zoeken hoe je nog verder kan gaan daarin!
En als je dan op elke kleine stap trots kan zijn, ben je eigenlijk heel vaak trots

Sommige dingen moet je ook aan wennen en zullen pas na een poosje goed voelen (zoals hélemaal geen brok meer? hoe verwen ik ze dan?)

Sommige dingen moet je paard misschien wel aan wennen: die van mij ging een hele hoge muur optrekken toen ik mijn vaste patronen ging veranderen en daar niet zo zeker in bleek als ik zelf dacht: zolang ik onzeker was, werd haar muur alleen maar hoger en dikker..

Nu gaat dat goed: zijn we de muur aan het afbreken: SAMEN!

Maar ook dat kost tijd en ik geloof niet in een wonder als je je paard van de ene op de andere keer 24/7 buiten zet, dat al je problemen dan als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Ik ben van de kleine stapjes, met een ideaal einddoel voor ogen, maar ook onderweg ernaartoe al genieten. Bovendien kan je dan wennen en af en toe bijsturen, waardoor je einddoel wel eens anders kon zijn, dan je vantevoren dacht!

Ps. Ben sinds het teruglezen van deze post van mezelf ook in te huren als filosofisch spreker: mail voor informatie (wel heeeeel duur!)