Myriam schreef:

Ja, hoe leg ik dat uit, hmm, ik zal het proberen:

In principe rijden wij bij ons met een vrij losse teugel, er is zelden vragende druk. Maar ook met een lang teugeltje kun je prima contact maken want je hebt hem op een dusdanige lengte dat het paard het 'vragen' (= in wijzende vorm) wel voelt en je hebt hem in één beweging opgepakt als er zich eens een noodgeval zou voordoen.
Wanneer we bepaalde oefeningen doen (zoals werken aan de hoofdsetting, stelling, buiging etc wat we heus wel doen) nemen we hem tijdelijk iets korter en maken we dus 'neuscontact' (ipv contact met de mond).

Echter, er zijn ook mensen die denken dat je met zo'n lange teugel kunt remmen, nee dus, als je daaraan gaat werken dan dan móét je hem wel 'op maat' nemen.

Wat ik dan vaak zie gebeuren is dat ze met een waslijntje rijden (doorhangende teugel) en op mijn verzoek 'pompend remmen' en dan krijgt het paard dus steeds rukjes aan zijn neus omdat a: de teugels te lang zijn (geen contact), b: de timing slecht is want ze gaan niet mee in de beweging maar doen hun eigen beweging met hun handen en dat werkt storend op het paard want je gaat tegen zijn beweging in.
Dat met de beweging mee gaan is als een zeer verkleinde soort van locomotief beweging (draaiende beweging met je arm mét de hoofdbeweging van je paard mee), waarbij jij zijn/haar bewegingen gaan overnemen, verkleinen, en uiteindelijk tot stilstand komt zonder zwaar te hebben hoeven ingrijpen. Want er is geen 'uit alle macht trekken', maar alles verloopt in de beweging en binnen enkele seconden sta je net zo goed stil. Zie het als een soort van opvangen van de beweging in je handen. Natuurlijk de hele bladiebla van stem- en zit hulpen erbij.


Precies: Hopperdepop beslist doch vriendelijk dóórgaan, niet reageren, je niet van je stuk laten brengen want je vroeg dat niet.

Praktijkvoorbeeld van afgelopen week tijdens buitenrit met een groep lessers:
We zijn in een heerlijk lange galop; maar op een gegeven moment geeft paard A een flinke dreiging naar achteren omdat paard B er veel te dicht op zit. Paard B houdt gelijk een paar passen in en houdt zelf afstand. Dus dan denk je; verder met de galop, opgelost, niks aan de hand, alleen beter afstand houden. Persoonlijk zou ik deze situaties willen voorkómen want paard A moet zich gedragen (corrigeren maar door rijden!) en paard B moet beter onder controle blijven (kort terugpakken tot gewenste snelheid tijdens het door rijden!). Maargoed, we zijn met een groep lessers, ik rijd 8 paarden verderop op kop en wil nu even niet zeuren want de galop gaat net zo lekker en alle anderen gun ik ook hun plezier.

Maarrr, rijder B is hiervan zo verschoten dat ze niet meer verder durft te gelopperen
en rijder van paard A is er helemaal mee bezig dat zijn paard dit deed en "sorry, ja, ik had het niet zien aankomen, dalijk doet-ie het weer, en, en, en".

En dat is zo vreselijk zonde want die hele galop ging perfect, paarden waren verder braaf, lekker voorwaarts, het weer was goed, en dit is zó'n klein incident (en leermoment) waaraan je verder gewoon geen aandacht moet besteden.
Paarden zijn in het nu, stellen een vraag, ondernemen een actie, en gaan dan gewoon weer verder. Het zijn de mensen die ergens heel lang in blijven hangen.

We zijn dus de hele verdere weg naar huis kunnen blijven stappen want die galop was ineens onmogelijk meer.