laatste update over
trailerladen met Spirit:
De wintermaanden hebben we het
trailerladen even laten rusten. Nu onlangs opgepakt met de methode die Pien-Evy-Jack gebruiken. Binnen iemand met voer, achter Spirit Evy en Jack met lange lijnen om te voorkomen dat hij zijwaarts ertussen uit piept. Steeds terug naar het punt dat hij al kent en dan pas rust. Geen rust op de punten waar hij al voorbij is geweest. Hij durfde met zijn voorbeen niet in de trailer, we hebben dus zijn voorbeen even op het rubber geduwd en toen hij besefte dat dit geen punt was, ging hij er op staan. Oke, er is wat druk gebruikt, maar we kennen Spirit al lang en hij is nergens bang voor, dus hij moest effe over een punt heen geholpen worden. Hij kent de mensen die hem laadden ook al zijn hele leven en vertrouwd hen. Steeds voedselbeloning als er een nieuwe plek bereikt was. Na 10 minuten stond ie erop en was rustig een bak voer aan het eten. 2e keer liep ie er samen met Pien zo op. Weer hap eten en voor eruit. Zo ging het molentje door, hij wilde er niet eens meer vanaf voor dat ie hap gehad had. Dit hebben we 3 weekenden herhaald en steeds wat toegevoegd: balk erop, deur achter dicht, deur voor dicht, dan paar meter rijden etc. Het ging gewoon heel soepel. Voedselbeloning afgebouwd natuurlijk. Ik ben met die paar meter rijden in de trailer blijven staan en hij onderging het tamelijk relaxed. Moet zeggen dat zo'n trailer behoorlijk wiebelt als je erin staat. Laatste sessie eerst een ervaren trailermak paard erin gezet, daarna Spirit. Rondje gaan rijden en onderweg gekeken hoe het ging: oren naar voren hij maakte relaxte indruk. Na terugkomst klep zeker 5 minuten dicht gelaten. Hij had geen spanning in zijn lichaam en liet het over zich heenkomen.
We gaan het voorlopig op deze manier doen en na verloop van tijd ga ik oefenen om hem alleen erop te laten lopen, terwijl ik buiten blijf. Conclusie is voor dit paard dat het beter werkt om samen met hem de trailer op te lopen en hem te laten ervaren dat het geen eng ding is. Klein beetje druk/sterke aanmoediging, uitgeoefend door zijn vertrouwde verzorgers, is voor hem juist het zetje geweest dat hij nodig had om erover heen te komen. Ik zie dat een beetje als een kind dat niet in het water durft te springen.
Warboel
