e m kraak schreef op donderdag 29 maart 2012, 19:11:


Meestal krijgen de paarden extra hooi van ander land ('s winters), liksteen, iets anders bijgevoerd...
En als je dan alle mest over je land uitrijdt dan wordt er wel degelijk iets toegevoegd!

Bovendien zie ik de logica niet van jouw laatste zin, Egon:
wat de paarden verbruiken om te leven is ENERGIE, en die hoef je aan de grasplanten niet terug te geven want die maken ze zelf, uit zonlicht.
(Egon toch! Bioloog?!?)

Het gaat om de mineralen. En die komen in voldoende mate terug in de grond als je de mest uitrijdt of verspreidt.
Alleen wanneer het land al een mineralentekort had, is het zinvol om deze aan te vullen.

Coralie schreef op vrijdag 30 maart 2012, 23:04:


En als dat niet de samenstelling van de bodem is, Of bedoel ik ; Dat DÁT de samenstelling van de bodem is? Dan kan je een paarden leven lang (of 2- of 3 levens lang ) die zelfde mineralen ieder jaar (liever nog 3x per jaar) aan blijven vullen.

De bodem is, zoals ze is en doe het daar mee.

Heb je niet voldoende grond om je dieren het jaar rond van te laten grazen, moet je toch bij voeren. Beweging is belangrijker als grazen van eigen bodem. Dus vaker je dieren van het land halen en dat land rust gunnen. Gras zou niet korter mogen zijn dan 6 cm, bij 12 cm kan je weer laten begrazen.
Vaste (stal)mest - liefst gecomposteerd - heeft nog steeds mijn voorkeur. Het gras groeit niet hard, maar wel stevig en gezond. Je krijgt de vegetatie die op die grondsoort thuis hoort.
Zou ik alle mest verzamelen die mijn dieren uitscheiden en die terug brengen op het land dat mij ter beschikking is, heb ik een overbemesting. Per slot van rekening importeer ik in de winter maanden (is toch ¼ van het jaar) hooi. NU composteer ik alles en breng dát terug op het land, nog geen jaar een aanmerking van overbemesting gehad.

Nils en Olly
Het paard weet,
wat wij niet weten

Ze krijgt hooi, magnesium, vitamine korrels en een handje grasbrokjes.
Ik ben gestopt met de duivelsklauw en nu loopt ze iets minder maar nog steeds stukken beter.
Denk toch dat ik haar op een kleine hoeveelheid ga laten staan, stoppen was proef.

Gelezen Martina ..info komt eraan... ik durf het bijna niet meer te zeggen (vooral niet als Piet meeleest)...maar ik héb iets met wormen! ... ttz ik heb ze niet! Heb gisteren de hoop mest uit elkaar gehaald- het is dikke zware "modder" ! geen worm te zien............ ik doe iets heel verkeerds met wormen denk ik... de hoop ligt er euh.... grofweg een jaar........ iets minder mss?
Myriam

Heb je nu enig idee wat de trigger is geweest, dat de bevangenheid weer "opvlamde"
Ben blij dat het nu zoveel beter gaat. Ik hoop echt voor jullie dat de genezing nu echt doorzet en ze later ook van de duivelsklauw afkan. Moet kunnen...
Groetjes Marlies

Myriam schreef op zaterdag 31 maart 2012, 8:04:



Alleén maar pure mest? Of meng je met iets?
Verzopen misschien, ligt ie in een kuil?

Piet

Waar zit de logica in een dier laten doen wat je
wil door middel van een voortdurend afleren

Bij euthanasie blijf je maar wikken en wegen om het juiste moment te proberen te vinden. Helaas, het juiste moment bestaat niet, of even juist, het is altijd het goede moment. Dood gaan is niet erg, dood zijn ook niet. Zolang je nog bij de achterblijvers op aarde hoort slaat de twijfel toe en loop je zelfs de kans de rest van je leven te twijfelen of je de juiste beslissing op het juiste moment hebt genomen.
Tijd is een relatief begrip en Eistein zei hierover: mensen zoals wij, die geloven in de natuurkunde, weten dat het onderscheid tussen verleden, heden en toekomst slechts een hardnekkig volgehouden illusie is.

Een paard een normale dood laten sterven zoals een mens in zijn bed kan doen (stoppen met eten, stoppen met drinken en wachten tot het vanzelf afloopt) zou OK zijn mits het paard niet lijdt. Een paard dat niet meer overeind kan komen zou in de natuur allang door een roofdier uit zijn lijden zijn verlost en bij ons kan een paard niks anders dan wachten of door zijn eigenaar versneld naar de andere wereld geholpen.

Veel moeilijker wordt de beslissing bij akelige ziektes, waarbij het juiste moment nog veel vager wordt, wanneer stop je met proberen te behandelen en maak je er een einde aan.

Blijf je achter na de dood van je geliefde dier denk dan aan de liefde die je voor hem voelt en aan de fijne herinneringen. Dan is het allemaal een stuk makkelijker. Na je eigen dood zie je elkaar weer. Tenminste, dat geloof ik, sommige mensen geloven dat er na de dood niks is, maar geloof ze maar niet

joop schreef op zaterdag 31 maart 2012, 10:15:


Mooi beschreven Joop.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Coralie schreef op vrijdag 30 maart 2012, 23:04:


Nee geen bioloog. Voor bioloog moet je bij Joop zijn.
Maar van energie alleen kun je, dacht ik, toch niet bestaan. Planten niet, en de dieren die al dan niet van planten leven ook niet
Je kunt natuurlijk alles als een vorm van energie beschouwen, maar ik heb toch niet het idee dat je dit zo bedoelde.

Hé Piet ja zoiets zou het mss knn zijn...hij ligt op het laagste punt (kwestie van naar beneden voeren...) maar niet ín het water ... áls teveel regen een oorzaak kan zijn zou het dát wel eens knn zijn.. mss toedekken volgende keer.........
Het is vooral mest + bladeren / wat takjes...
Myriam