Melanie83 schreef op donderdag 5 april 2012, 15:37:

Zijn fjorden dan ook al met uitsterven bedreigd?
Hier op marktplaats staan er al zomaar 28 te koop vandaag.

Fokker? Ik voel me niet aangesproken!

Ik heb geen kinderen, mede hierom.
Dat kan ik alleen maar beamen, gelukkig zijn er ook nog weldenkende mensen op deze wereld.
Je had toch heel wat reacties uit het buitenland hoor, UK Frankrijk en Belgie...
Enne, ik denk dat de meesten hier toch voor zichzelf spreken hoor, en niet voor "Het volk"

Ik heb ooit eens 7 puppy's uit een asielhond gehad, ze kwam dus zwanger bij mij...
Heb heel veel moeite gedaan om goeie baasjes te vinden, bedenktijd, contracten, gratis puppycursus enz. ook zelfs 1baas "afgewezen"
Toch is er maar 1 bij de eerste eigenaar oud geworden. En die had nog geluk...

Ook al kies je nog zo bewust, het loopt in het leven, wel heel vaak, niet zoals je gepland hebt.
Iedereen krijgt klappen van het leven, de een financieel, de tweede gaat scheiden, de derde wordt ziek, overal genoeg redenen om een dier, en zeker een paard, niet meer te kunnen houden. En er is al zoveel overschot....

Groetjes Marlies

Wil schreef op donderdag 5 april 2012, 16:02:


en bij andere type paarden ook niet. Het slaappil effect is wel variabel. Altijd weer leuk dit soort positieve verhalen te lezen, en wij plattelanders hebben ook het geluk nog een ongemarteld kakelvers ei te vinden voor pasen.

Arabesk schreef op woensdag 4 april 2012, 22:07:

Nope, heb er hier ook zo één. Een angloarabier. Vindt het erg leuk om inderdaad vol op een hekwerk af te rennen en dan net op tijd te remmen, en hij staat dan ook in no time stil als een huis, boem. De 1e keer doe je het in je broek als je het ziet. Daarna ben je eraan gewend. Gaat het om een nieuw hekwerk gaat er altijd een verkennend rondje aan vooraf, galop langs het hekwerk, 1 oog duidelijk op het hek Daarna komt de voorstelling "remmen vlak voor hek".
Denk ook wel dat het een beetje paard-eigen is veel later dan een mens te reageren op obstakels. Onder het zadel laat ik deze jongen ook altijd zelf de avontuurlijke routes kiezen. Vindt ie super leuk en hij is er een meester in, soort trail-rijden. Checken waar ie tussendoor kan, zo niet, andere gangetje nemen (tussen dennen door of zo). Wat me dan altijd opvalt is dat je zelf erg veel geduld moet hebben omdat ze veel later beslissen dan jij zelf als mens. Hun beslissingsmoment ligt voor je gevoel echt eeuwen later dan het jouwe Omgekeerd onthou ik echt niet waar je overal hier in de omgeving het beste kan lopen (waar bv. scherpe grote stenen onder gras of bladeren liggen). Zij wel, die anticiperen op dingen die ik of niet zie of al lang weer vergeten ben waar het ook alweer precies lag. Maar dan hebben we het wel over paarden die de kans hebben gekregen terreinwijs te worden en die de juiste beslissingen nemen ondertussen.