Joe en Pip wonen sinds afgelopen zondag op een nieuw plekje. (het vorige stond te koop). Ze zijn de afgelopen week druk aan het wennen geweest aan hun nieuwe companen. Met de dag zie je het beter en relaxter gaan.
Er zijn drie anderen, samen met zn 5en dus, en dat blijft zo. Ze zijn gewend met zn 2 te staan en lijken voorlopig hun eigen minikudde te blijven, logisch natuurlijk.
De andere drie zijn ook een 'klupje'.
Het is een leuk gemengd gezelschap, drie Haflingers (Joe 24, Pip 6 en Amy 7) , een oudere IJslandse dame (28) en een peutertje van net 3 ;een Vlaams Paard, van nu al 180cm!!!
Vooral de IJslandse dame liet van zich horen, joeg de 'indringers' weg en in de rondte. Zij woont hier nl al jaren en vond (terecht) dat men zich maar aan haar dient aan te passen.
Al snel veranderde het werkelijke weg/najagen in op afstand dreigen, zodra men reageerde was het goed. Nu kunnen ze redelijk dicht langs elkaar lopen zonder dat het happen wordt.
De grote jongen ging in het begin steeds ertussen staan, alsof hij het 'zooitje' wilde kalmeren.
Een paar dagen later haalde hij het in zn grote hoofd aan Pip haar staartje te willen snuffelen-
dat moest hij bekopen met een opdonder van mevrouw.
Vanmorgen zag ik dat ze hem zelfs weg aan het jagen was.(en hij ging ook maar gauw
Zo vindt eenieder zn plekje dan weer. Ze stonden vanmorgen heerlijk in het zonnetje te dutten, niet ver van elkaar. Om de beurt even wat hooi knabbelen, dan weer op rust.
Ik had plannen om wat spelletjes met Pip te doen en misschien een stukje te lopen met Joe, maar toen ze zo lekker stonden te dutten heb ik ze met rust gelaten, wat moet je daar als mens nou nog aan toevoegen?
Nuja, ben zelf maar even in de tuin ook in de zon gaan zitten dutten.
"To the world it looks like I saved you
Who saved who?
We both know the truth.."
(Mary Ann Kennedy)
Warboel
