Waldo50 schreef op maandag 9 april 2012, 20:52:


De minderen valen vanzelf wel door de mand, Waldo. Dat is met lesgevers, trainers en de Natuurlijk Bekappers ook zo. Is helaas de enige mogelijkheid als het om een niet-beschermd beroep gaat. Maar het duurt een tijd ja.....

Els Kleverlaan schreef op maandag 9 april 2012, 9:31:


De moeder zelf heeft de hormonen al geproduceerd bij haar eigen bevalling.
Háár melk is oa qua antistoffen afgestemd op wat haar veulen nodig heeft, melk van een andere merrie is dat niet dus ik zou er altijd voor kiezen de eigen merriemelk aan het veulen te geven, bovendien is deze niet bewerkt (ingevroren, gedroogd) dus beter van samenstelling. Het veulen mist toch al eea door de moeilijke start en het feit dat ze niet normaal gesocialiseerd wordt. Over dat laatste zou ik me overigens nog het meeste zorgen maken. Zo'n kleintje bij twee ruinen zetten lijkt mij ook heel risicovol vanwege verstoting en verwonding.

Ik denk toch dat ik persoonlijk alles in het werk zou stellen om de merrie zover te krijgen dat ze haar veulen wel accepteert. Want ze geeft wel melk dus het werkt wel allemaal. Wat kan de reden zijn? Heeft zij pijn (drinken en het litteken)? Is het haar eerste veulen, snapt ze het niet? Is er voldoende gelegenheid geweest om echt kennis te maken (denk het niet door dat kliniekgedoe he). Vrouwen die hun baby met de keizersnee krijgen en hun kind niet gelijk mogen zien hebben ook soms grotere moeite met het allemaal op een rij te krijgen. Vaak mislukt het geven van borstvoeding daardoor zelfs.

Is er een ervaren en vertrouwd persoon die de merrie op weg kan helpen, het veulen toch steeds naar de uier te leiden. Melken en dat in de fles doen is een heel gedoe en je moet het een hele tijd volhouden. Heb het meegemaakt in mijn kennissenkring en dat was behoorlijk belastend voor de eigenaren (ploegendiensten draaien).

Wat het sociale betreft moet het veulen paards opgevoed en begeleid worden. Misschien een andere lieve kleine merrie erbij die zelf al eens een veulen had, dat gat in het hek (die tip van het ijslanderforum).

Ik heb hier een paard gehad waarvan de moeder gestorven was bij de geboorte, die met de fles wat grootgebracht en verstoten was door de kudde, dat was een heel gestoord dier, bang voor soortgenoten 'sprak' de paardentaal niet, volledig gericht op mensen waarvan hij in zijn eerste levensjaren alles had gemogen dus een draak die uiteindelijk meer en meer ging aanvallen. Dat wil je niet meemaken. Mensen vinden zo'n veulen zielig, staan daardoor meer toe, het veulen gedraagt zich als hong maar weegt een paar jaar later wel de nodige honderden kilo's. OK, de jouwe niet maar het blijft wel een paard(je).

Een van onze eigen paarden, Puck, was bang voor haar veulen (Iskander) en ook zij wees hem in eerste instantie af. Jack heeft die eerste nacht in de inloopstal bij haar doorgebracht en haar kunnen helpen met Isko overeind te helpen en te laten drinken. Dat ging in eerste instantie erg moeizaam allemaal (ook omdat Iskander aanvankelijk niet helemaal goed leek en ook nog koliek kreeg). Maar door de band van Puck met Jack kon hij haar vertrouwen geven en op weg helpen. Het is gelukkig helemaal goed gekomen.