Heel erg bedankt voor jullie reactie. Ik heb doodsangsten uitgestaan, ik geef dat eerlijk toe. De persoon die haar dan van me heeft overgenomen, die stak zijn angst weg, stapte de ganse baan door met een paard dat op ontploffen stond. Heel lenig draaide het paard zich in een kwartdraai rond de begeleider om hem te schoppen en ja, raak ook. Ik denk dat het paard én de weggestoken angst van de begeleider voelde die het niet toonde maar wel degelijk in zich had én de opgepropte frustratie van de verplicht boxrust.
Dat was mijn grootste angst, dat het paard dat bij mij ook zou doen, maar dat heeft hij gelukkig nooit gedaan, ik ben eerlijk geweest over m'n gevoelens (ik probeerde uit te stralen van ik vind dit ook niet fijn, maar we hebben geen andere keus en moeten er samen door) en heb hem ook de kans gegeven om in een voor hem 'veilig gebied' te wandelen.Ik zou het ook niet anders gedurfd hebben.
Ik stond er versteld van hoe snel het paard de beleefdheid oppakte voor de voedselbeloning. In het begin hapte hij snel en opdringerig met open mond naar de beloning (gras), want daar verlangde hij nu net zo naar. In nog geen vijf minuten had hij door (dat ging toevallig omdat hij juist naar de andere paarden keek achter hem) dat hij van me moest weg kijken en wachten tot ik het gras aanbood. Daar stond ik echt versteld van, dat een paard zo snel beleefd kon worden.... in het vervolg begon hij op de vaste plaats stil te staan en achter zich te kijken, zo van; kom maar op met dat lekkers
! Ik wou niet dat hij bepaalde waar we wat deden en liet hem telkens wat verder stappen. Dat heeft gemaakt dat hij door het spel een beetje zijn angst verloor voor de vreselijk bedreigende buitenwereld die overheerst werd door razende vroemtuigen en tweebenige wezens op ronkende wielen én beleefder werd. Deze week liep hij met z'n kopje laag en brieste ontspannen.
Het probleem is dat ik geen held ben in zo'n toestand met zo'n paard maar, clickeren en logisch denken heeft ons gered. Het kan altijd nog verkeerd gaan, maar ik heb mijn grootste les geleerd toen ik een trede oversloeg. Misschien zou het paard bij een zelfzekerder iemand toch zijn doorgegaan zonder die schrik op dat onbekende stuk, maar ik ken nu ook m'n grenzen en besef dat ik deze niet mag overschrijden wil het veilig blijven voor mij. Elke trede heeft voor mij veel te betekenen.
@Ilona, soms zijn er momenten dat een paard niet de weide op kan. Het paard mocht enkel maar op harde bodem stappen, zeker geen modder of zachte aarde. Dus van de stal de baan op zeg maar, zes maanden lang. Kon niet anders door ernstige peesletsels, anders was hij zo wie zo gereed voor de slager. De trilling op de harde bodem bij het stappen, was de enige manier om de schade terug te herstellen.
Nu zit hij terug buiten. Het was een bijzonder moment om mijn paard daar terug te zien genieten. Ik ben nog steeds erg bang om hem los te laten, dat hij zich alsnog zou vertrappen in de weide als ik er niet ben, maar het gaat redelijk goed nu. Hij lijkt me ook kalmer en stabieler geworden dan vroeger en staat niet meer zo snel versteven van angst te staren in de verte. Een geluk bij een ongeluk dus.....zo probeer ik het te zien, al komt hij er misschien nooit meer 100% door.
Warboel
