Waar het mij om gaat, is dat dit gedrag wordt gezien als 'het' teken dat een paard het begrepen heeft, terwijl het in feite het afvloeien van spanning betekent. Daarover is, denk ik, weinig twijfel.
Ik heb lang
parelli gedaan en het was een van de eerste dingen die je leerde. Dat gedrag wilde men zien, want dat was goed. Dat was het teken dat het paard het begreep. En dat heb ik lang geloofd.
Bij monty zag je overigens exact hetzelfde. Join up totdat het paard ging kauwen en likken; onderwerping.
In die zin verbaasd het mij dus niets dat in het onderzoek wordt genoemd dat het verschijnsel typisch is bij het werken met negatief reinforcement, terwijl je het bij positief reinforcement niet ziet. Daarbij laat het paard merken dat het iets begrepen heeft door het simpelweg te doen.
Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik het net als Egon niet meer zie, sinds ik vanuit positief reinforcement werk. Of nee... niet waar... het is wel nog voorgekomen. Maar dan als ze iets moeilijk vinden en langer moeten fiedelen voordat ze weten wat ik wil. Dat is echter een hoge uitzondering. Dit in sterke tegenstelling tot mijn
parellitijd.
Een andere uitzondering komt voor als sil bv gestresst raakt, bv bij wind, (heeft ze een tijd tamelijk dramatisch op gereageerd) maar daarna de spanning weer kan laten afvloeien. Want inderdaad... je kunt niet ieder stukje spanning voorkomen.
Het gaat mij eigenlijk niet om verkeerd of goed. Dat zou erg kort door de bocht zijn. Er zijn genoeg goede trainers die vanuit negatief reinforcement werken en zo inderdaad goed luisterende paarden kweken en een aantal paardenbiefstukken minder op tafel brengen.
Goed trainen is nog altijd een kunst en ik ben de laatste die andere gaat bekritiseren daarin.
(binnen bepaalde grenzen dan, he)
Maar ik zie wel het gedrag in genoemde context en voor mij is onderzoek en conclusie tamelijk logisch.
Wat andere vinden, maakt mij niet zoveel uit. Ik hoef gelukkig geen evangelie te verkondigen
Warboel
