Spirithorses schreef op dinsdag 29 mei 2012, 6:30:
> Merel Stoffers schreef :
>>
>> Goh, wat grappig! Ik vroeg mij van de week echt precies hetzelfde af...

> Dat zijweggetje willen inslaan dat heeft Rubio ook. En da's dan idd
> eigenlijk altijd wel de kortste weg naar huis. 'Kom maar mee, ik breng je
> wel weer veilig thuis', lijkt hij dan te denken. Zoow aardig van em!
> Alleen wil ik niet altijd al naar huis na 10 minuten.
Toen ik vorig jaar van 1 van de paarden viel en die er in een noodvaart vandoor ging was ik blij dat dat paard zo goed z'n weg vond. Het was vlak na het verhuizen hier heen en in die richting reden we pas de 2e keer. Maar deze jongen kijkt altijd bij elke afslag of paadje dat de weg kruist etc om. Hij gaat er echt voor stil staan, bestudeert de kruising, neemt in zich op hoe het achter 'm uitziet, en links en rechts. Ik heb 'm dat ook altijd volledig laten doen, die mental picture maken (heel grappig, soms merkte je echt dat hij het pas herkende als ie omkeek, pling, muntje viel en het snellere tempo richting huis was geboren hahaha).
Ik denk dat het een combi is van herinnering en richtingsgevoel. Dat kan ook heel erg verschillen van dag tot dag. M'n goede spoorzoeker heeft ook wel es dagen dat hij alleen maar rechts af wil slaan...

Aanvankelijk wisten ze ook bij de eerste keer nog exact wat richting huis was, en daar waren ze nog nooit geweest.
Ik was erg blij dat m'n paard toen in 10min thuis was. Men zag 'm boven in het dorp op een soort pleintje nog ff stil staan en om zich heen kijken om de weg te vinden. Op dat punt heeft iemand 'm gepakt en mee naar ons huis genomen. Hij was zeiknat van de inspanning maar heeft heel nadenkend z'n weg gevonden. Ik deed er iets langer over...
