Mooie korven hebben ze daar. Van leer nog wel. De shetjes hier kregen open wonden op de kin van de korven. Ik ga eens opmeten en die beschermbontjes bestellen. Wel een stukje duurder, maar dat is het leer natuurlijk.
Dan zouden ze ook weer gewoon de hele dag in de wei kunnen.
Dus die korf bevalt goed?
Gr. Ingrid

Ik denk dat het ook scheelt dat veel mensen in de omgang met hun paard ook niet duidelijk voor ogen hebben wat ze WEL willen wat gedrag betreft, en als ze al weten wat ze willen zien, is dat vaak het ideale plaatje dat uit heel veel elementen (criteria) bestaat - en dus nooit haalbaar is tijdens de trainingsfase. Van het paard wordt bijv. verlangd dat het:
1) in een gelijkmatige draf blijft;
2) 'aan de teugel' blijft (of erachter, want dat voelt zo lekker licht in je handen..);
3) stelling neemt;
4) niet op zijn omgeving reageert;
5) niet de hulpen probeert te ontwijken door bijv. zijn tong over het bit te doen;
6) ....

Kortom: het paard krijgt niet echt de kans om beloond te worden omdat het direct aan veel te veel criteria tegelijk moet voldoen. Er is dus veel meer tijd dat het paard iets (ook al heeft dat maar betrekking op 1 van al deze criteria) 'fout' zal doen dan dat het volledig aan al deze criteria voldoet. Dus heeft de ruiter het gevoel veel vaker te moeten corrigeren (straffen) dan dat hij/zij kan belonen.

Toen ik een paar jaar geleden met NH (Parelli in mijn geval) begon, vond ik het vooral erg fijn dat je eindelijk eens leerde om alle oefeningen in kleine stukjes te hakken en eerst aan deze afzonderlijke punten te werken (bijv. bij het leren zijwaarts gaan het opzij stappen van de voor- en achterhand eerst los van elkaar oefenen en pas daarna combineren). Zo had je duidelijk voor ogen wat je wilde van je paard (bijv. de voorhand 1 stapje opzij), en wist je precies op welk moment je de druk moest loslaten en/of belonen.

Hoe simpel het ook is, in alle jaren lessen op een manege was het element 'reward the slightest try' me nooit aangeleerd en suf genoeg was ik er ook zelf niet opgekomen. Dus was ik voorheen ook pas tevreden als het einddoel in 1x bereikt werd door het paard: dus gelijk een x aantal meter braaf achterwaarts lopen, of in 1x zo de trailer in (en blijven staan..).

Hoewel ik me steeds minder kan vinden in het verhogen van de fases zoals ze bij Parelli doen, vind ik het nog steeds een sterk punt dat ze mensen op een andere manier leren kijken naar de oefeningen en de reactie van het paard. Het heeft mij in elk geval erg geholpen met mijn timing.

Hey Ariane,

vergeet niet dat Spirit nog niet heel lang intensief over verharde ondergrond gereden wordt, ruim 50 kg te dik was en bovendien nog geen paar maanden geleden hoefbevangen was. Dat telt alles bij elkaar redelijk als 'terug naar af' en ik denk dat de mate van gevoeligheid in dat licht bekeken, enorm relatief is.

Het een jaar nodig hebben om minder of niet gevoelig te worden, is een jaar waarin je de voeten traint voor hetgeen je ze sterker wil maken. Een jaar zonder ijzers, maar te dik en met maximaal 2 keer per week een niet heel lang ritje over de weg telt dan niet als training voor steenharde hoeven.

Kortom, rijden maar :).