Martina schreef op zondag 11 november 2012, 7:07:


Ik denk dat je best het verschil weet tussen een tik en een slag. In je jeugd nooit het spelletje 'Tikkerje' gespeeld? Nooit eens aan getikt op je rechter schouder, terwijl de persoon achter je links stond? Heb je daar nog steeds trauma's van?


Ja, dat vraag ik me ook wel eens af, waarom het aantikken wel voldoende is om het paard in beweging te brengen, wat me met tong- en been hulp niet lukt? (tenzij ik er "lang genoeg" op wacht, dat ie toch zelf het besluit neemt om er voorbij/op/over te stappen)


Hmm, dat geloof je zelf niet,"Dreigen" met "pijn" is echt niet voldoende, zelfs fysieke pijn brengt het paard niet in beweging.

Nils en Olly
Zonder fouten,
geen leerproces.

Nils Vellinga schreef op zondag 11 november 2012, 10:45:

Martina schreef op zondag 11 november 2012, 7:07:


mijn arm is niet lang genoeg
en wat heb jij liefst : een tikje op je kont of kuit-gebonk tegen je buik ?

Piet schreef op zaterdag 10 november 2012, 22:42:


Pietje, is het daarom dat ieder kind dol-enthousiast "paardje" zegt als ze een paard zien voorbijkomen ??

Qwienda schreef op zondag 11 november 2012, 12:56:


Aan ouders te danken die overal een verkleinwoord van maken?

Quote van Qwienda'
'.........een tikje van de zweep die ik ALTIJD bij heb.
ben op die manier nog nergens moeten afstappen en zo een waaghals ben ik nu ook weer niet, noch een groot ruiter.daarna wordt dat zweepje terug gebruikt om mee te kroelen dat ze flink is geweest.'

Ach weet je Qwienda, dat is het 'al oude', 'eerst slaan en daarna aaien' principe. Hetgeen nu nog steeds ook heel veel in de opvoeding met jonge kinderen wordt toegepast. Meestal door ouders die bang zijn hun grip op hun kinderen te verliezen. Deze ouders passen dit continue toe om vervolgens in een soort van 'schuldgevoel' het een en ander weer goed te maken. Zij pijnigen hun kinderen eerst mentaal (in ergere gevallen ook fysiek) om ze daarna de hemel in te prijzen. Waardoor het kind uit angst alles zal doen om zijn ouders te 'pleasen', om de pijniging te voorkomen.

Een 'communicatie' gebaseerd op angst, waarbij het kind ( ...of dier) gewillig blijft aan de wil / wens van zijn 'opvoeder'...

Van een werkelijke communicatie of vriendschap is geen sprake. Vader of moeder ben je door de geboorte, vriend of vriendin moet je nog worden...

Zo vergaat het ons ook met dieren. Je bent de verzorger, je bent de berijder, je moet op een veilige manier leiding geven, ...echter, vrienden moet je nog worden!

Qwienda schreef op zondag 11 november 2012, 12:49:


Als Liltje heel af en toe in de achteruit gaat, los ik dit op door haar kont even met mijn hand aan te tikken. Ik zou dit nooit met een zweep willen doen, want hoe voel je met een zweep hoeveel kracht je gebruikt? Bovendien is de verleiding groot om van een tikje een tik te maken als je paard bij het eerste tikje niet luistert.

Mijn arm is ook niet lang genoeg om goed bij haar kont te kunnen, maar voor mij geen reden om een zweep te gaan gebruiken. Ik ga achterover liggen en kan er dan net bij. Tegenwoordig is aanstalten maken om achterover te gaan liggen al genoeg voor Liltje om verder te lopen.

joop schreef op zondag 11 november 2012, 11:03:



Ik weet zo langzamerhand niet meer hoe ik het opschrijven moet dat ik eens wel begrepen wordt
Het vingertopje van Martina (soms les gehad van Badr Hari?) heeft dezelfde functie als de zweep van Qwienda....
Het cruciale verschil met tikkertje spelen, Nils, zit in de beleving, niet in het tikken en wordt ineens (bijvoorbeeld) een bijzonder sociaal risicovol spelletje wanneer degene die 'getikt' is daar mee gepest wordt.

Ik blijf erbij dat het middel er niets toe doet wanneer er, conform mijn post Nr:251413 , er sprake is van (vermeende) dreiging. Of dat gewenst of ongewenst is, gewild of verwerpelijk, laat ik in het midden. Ik zou alleen zo graag willen dat die realiteit eens structureel herkend wordt.
Bijvoorbeeld, de 'drukfasen' van Parelli zijn een schoolvoorbeeld van dreiging met voorwaardelijke straf (= verhoogde magnitude p+).

Qwienda schreef op zondag 11 november 2012, 12:49:

Heb je wel eens de belofte van een voorwaardelijke beloning geprobeerd in plaats van een straf? Als je totaal geen flauw idee hebt waar ik het over heb, zeg dat dan!

Wil iemand aub zo goed zijn om eens te kijken? Ik heb m'n paardje even laten lopen op zachte ondergrond (wat aanvankelijk niet zo naar haar zin was ), dan op de oprit, gevolgd door filmpje tijdens stappen op de baan. Opmerkelijk, op de baan begon ze weer te slenteren, nu zat er eens niemand op, dus daardoor kan het niet zijn. Ik zie tot m'n ongerustheid dat ze links vooraan haar voetje voorzichtiger (of toch anders) neerzet, als ze op de openbare weg stapt (tijdens het iets teveel bewogen filmpje), op de oprit zie ik enkel dat als ze van links naar rechts loopt, niet zo doordraaft als op de oprit. Iemand tipte me dat het eventueel zou kunnen dat ze aan het bevangen is en gezien haar gevoeligheid voor suikers maak ik me nu doodongerust dat ze inderdaad bevangen is.
Binnenkort komt de hoefbekapper (Koen), maar al een oordeel zou welkom zijn, ik hoop op goed nieuws!
http://www.youtube.com/watch?v=OoC4WIEB0Rk&feature=youtu.be
Thx!!!

Op de openbare weg:http://www.youtube.com/my_videos_upload

Was verkeerde link, moest deze zijn: http://www.youtube.com/watch?v=L81Iq5q98Dg

Aïe...da's minder.
ik las Piet z'n opmerking, je hebt idd niemand nodig.
Aanvankelijk hadden mensen problemen om m'n oudste merrie op te leren (Ridade) en buiten te rijden, ze is ubergevoelig.
Ik ben een jaar gaan stappen aan de hand met haar, ervoor zorgend dat ze mijn grenzen kent(zie Chris Irwin) én dat ze gehoorzaam is terwijl ik in alle zones stap (zone 1-2-3, zie Hempfling). Doe dat alleen, op een rustige baan.
Resultaat? Ik ben voor het ogenblik de enige die m'n merrie goed kan berijden (Charlot hier kan dat bevestigen) , de band is gesmeed en het vertrouwen bevestigd.
Belangerijkste oefening die mij meest helpt: situatieschets: paard wordt nerveus, wil je lijn van schouders passeren, stante pede reageren en stap achteruit zetten, op den duur moet paard je volgen, paard moet vanzelf passen achteruit zetten als jij dat doet, versnellen en vertragen op jouw tempo. Dit 1 à 2 jaar regelmatig doen, meer moet dat niet zijn! Kost geen centjes en je hebt niemand nodig, alleen je tijd (als je daar geduld voor hebt, de oefening ook doen in vrijheid).
Na een jaar ga je erop, met dezelfde soort van energie die je had toen je ernaast liep, nooit forceren, maar focussen. Jij wil daarnaartoe, al de ruis eromheen negeer je, enkel datgene wat je wil zit helder in je hoofd. Handen goed naar voren houden tijdens moeilijke momenten, als je toch moet bijsturen, heel korte signalen geven, nooit blijven houden, kijken waar je heen wil.
Mijn paard wou aanvankelijk niet graag op kop lopen, aanvaarde geen benen (ging heftig in verzet door te slaan naar de benen,, overgevoelige merrie), steigeren als ze bang was (ze is/was enorm bodemschuw van alles wat anders is op de grond/omgeving, reclameborden, enz...).
Nu: met losse teugel laveren we overal, maar dan ook overal door. De kers op de taart, beloning voor geduldwerk!
Succes!

Owja, en ik heb voor m'n paardje een fantastisch leuk bitloos hoofdstelletje ontworpen, kan met zowel de sturing zoals bij gewone sidepull, als sturing vanaf onderaan gebruikt worden. Deze heeft me ook al enorm geholpen om fijntjes te werken na het touwhalster! Bij interesse stuur ik je foto's door . Bit is niet nodig als je een band hebt