Ik heb allerlei dekens in huis omdat ik ze vroeger een keer heb aangeschaft.
Inmiddels gebruik ik ze al jaaaren niet meer, maar doe ze ook niet weg, 'voor het geval dat'.

Ik heb ook dekens liggen uit het verleden en doe ze niet weg. Maar heb ervaren dat je je paard wel moet leren ze te dragen. Deed van de zomer tijdens het bekappen een dun badstof dekentje op Willem, zodat hij minder last zou hebben van de vliegen, werd 'ie helemaal panisch ... Hij had nog nooit zo'n ding op zijn rug gehad.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Trainen hé Els trainen !!
Myriam

Anja Seijn schreef op vrijdag 7 december 2012, 16:40:


Ja mensen kunnen dat ook.
Kunnen we acute pijn buiten beschouwing laten? gaat het alleen om 'beter tegen chronische pijn'?

joop schreef op vrijdag 7 december 2012, 18:02:


Nee, ik denk niet dat dieren beter tegen chronische pijn kunnen. Ik ken genoeg mensen die dag en nacht leven met pijn, maar waar die pijn zo bij hun leven hoort dat ze er niet meer over 'klagen'. Ze lijden in stilte. Als je met die mensen in gesprek gaat dan vertellen ze je hoe ze die pijn ervaren, wat het voor hun betekent en welke beperkingen dat met zich mee brengt ... en je wordt daar alles behalve vrolijk van! Ik ken geen enkel dier die met mij in gesprek kan gaan om mij daadwerkelijk te vertellen hoe of wat ... maar ik neem nooit aan dat dieren er beter tegen kunnen dan mensen!

joop schreef op vrijdag 7 december 2012, 18:02:


Van de week was er een programma op tv, waarin een aantal vrouwen vertelde over het implanteren van een "matje" om verzakking van baarmoeder, blaas en/of darmen tegen te gaan. Dit is een zeer omstreden methode, maar wordt in NL nog steeds toegepast. Deze vrouwen hadden ongelooflijk veel pijn; bij lopen, bij zitten, bij vrijen, noem maar op.
Zulke pijn kan je gerust chronisch noemen en het went écht nooit. Je kunt je er niet aan onttrekken, niet overheen zetten, het is er altijd en overal! Het lijkt mij verschrikkelijk! En als ik dan iemand hoor zeggen dat pijn went, of als ik lees over trainingsmethoden om te leren met pijn om te gaan, word ik daar behoorlijk verdrietig van.

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Myriam schreef op vrijdag 7 december 2012, 17:27:


Ja, dat weet ik. Maar ik had er nooit bij stilgestaan dat Willem daar bang voor zou zijn. Ben van vroeger zo gewend dat je er "gewoon" een deken op gooide ...

Els.
Tell me and I forget. Teach me and I remember.
Involve me and I learn.
(Benjamin Franklin)

Anja Seijn schreef op vrijdag 7 december 2012, 16:40:


Ben het met je eens, heb ik aangevinkt maar ik vind toch dat ik moet aanvullen. Ik vind het woord 'draaglijk' een gevaarlijke lading hebben. Als het ondraaglijk is maak je er een eind aan! Hoeveel lijders aan chronische pijnen van ongetwijfeld grote magnitude doen dat? De biologisch geprogrammeerde levensdrang is nog groter.
Ik heb dus vaak grote bezwaren tegen 'uit het lijden verlossen' als de wens tot dat verlossen niet eenduidig vanuit het lijdend slachtoffer komt. Misschien ligt het aan mij, maar ik zie er te vaak een eufemisme in voor: 'ik ben er flauw van'.

e m kraak schreef op vrijdag 7 december 2012, 19:16:


Goede aanvulling!

Lijkt mij dat de ernst van de pijn een belangrijke rol speelt? Als je links en rechts wat pijntjes hebt, vandaag in de rug, morgen in de schouders en overmorgen willen de benen niet zo, dan is dat vervelend, maar de meeste mensen die ouder worden accepteren het.
Het is geen reden om de stekker eruit te willen trekken.

Gaat het om een alles verterende pijn, dan is dat een ander verhaal. Er zijn dan idd mensen die zichzelf uit het lijden verlossen, terwijl anderen er gewoon psychisch aan onderdoor gaan.

Ik kan totaal niet inschatten hoeveel pijn mijn paarden ervaren. Persoonlijk ben ik geneigd te denken dat het niet in de tweede catagorie valt, zolang ze maar in hun eigen tempo en op eigen manier kunnen bewegen.
Hälga gaf bij mijn ijverige inspanningen haar te laten lopen (dus niet ohz) om haar in beweging te houden en hopelijk iets af te laten vallen, duidelijk aan dat ze er geen zin meer in had. Dat is eigenlijk niets voor haar.
Maar in de wei lijkt ze verder tevreden. Zelfde voor sil. En voor Billy (als we dan toch bezig zijn... hoewel billy mogelijk geen pijn ervaart)

Maar goed,,, kom ik op het volgende. In overleg heeft onze hond een tijd lang rheumocam gekregen ivm pijn in de gewrichten, vaak wat kreupel lopen etc (nooit meer de oude geworden na twee ernstige tekenziektes tw borrelius en erlichiose) In het begin was ik ervan overtuigd dat hij zich beter voelde.
Tegenwoordig krijgt hij het niet meer <(door toeval zo gekomen) en zie ik geen verschil met toen hij het wel kreeg. Hij is wat stijf, komt soms wat moeilijker overeind, maar kan ook nog behoorlijk wild met zijn zoon stoeien, rennen en praatjes maken.
Ik denk dat mbt het middel gewennig is opgetreden en dat hij er nu gewoon mee omgaat. Hij voelt zelf goed aan wat hij kan en als hij op een mindere dag niet zo ver wil wandelen, weet hij dat feilloos aan mij duidelijk te maken ( hij blijft staan, draait zich om, kijkt mij aan, kijkt richting huis, kijkt mij weer aan... totdat ik hem snap) en dan gaan we terug.
Zou dat met paarden -,mits niet dusdanig ernstig dat ze op drie benen gaan of niet meer overeind komen etc- niet ook zo zijn?

Sandra van Bommel schreef op vrijdag 7 december 2012, 19:45:


Dit is toch hetzelfde rondje om de kerk of niet? Wat denk je dan? Dat de hond een touw gaat zoeken en zichzelf gaat opknopen? Kan hij veel meer dan van dag naar dag hobbelen totdat hij sterft? Ik denk van niet. Zo ook bij mensen, alleen kunnen wij mensen zelf nog aangeven 'genoeg is genoeg', maar er zijn ook mensen die rustig wachten op de laatste adem!

I don't have a short temper;
I just have a quick reaction to bullshit!