Frans Veldman schreef op zaterdag, 23 april 2005, 18:30:


Ik ben het met je eens Frans.

Praktijkvoorbeeld van vandaag :
We rijden te paard in het bos.
Plots stormt er achter ons een mountainbiker een heuvel af, piepende remmen, paniek onder de paarden, hetgeen erin resulteert dat er een paar onmiddelijk aan de kletter slaan.
Gelukkig weten desbetreffende rijders het goed op te lossen en wordt de boel binnen een paar seconden gesust.

Als de paarden geen vluchtdieren meer zijn, waarom reageren ze dan zo?

Ik kan mijn paarden hier niet tegen ' wapenen', het enige wat ik kan doen (en hopen) is dat ze in zulke situaties weliswaar schrikken, want dat kan ik niet helemaal voorkomen, maar bij me blijven en hun vertrouwen in mij terug vinden (of houden).

De mountainbiker was het roofdier, het paard het vluchtdier.
Zo kom je dagelijks situaties tegen.
Waarom mag een paard geen vluchtdier meer zijn ?

Groet, Pien

Spirithorses schreef op zaterdag, 23 april 2005, 21:55:


Schrikken doet een hond ook wel van dingen, net zoals een paard of een mens. Tegen ANGST kun je geen zoogdier wapenen, een mountainbike daarentegen is een stalen ros. Ik kwam met mijn geleidehond bij een roedel wolven (achter een hek hoor mijn hond was doodsbang. Geen roofdier in te bekennen, hij wilde maar al te graag vluchten.

Groeten Esther

Esther schreef op zaterdag, 23 april 2005, 22:02:


Het blijft wel boeiend natuurlijk, waarom wordt er gezegd ik heb een Arabier die schrikt harder want het is een warmbloed. Of ik heb een koudbloed dat zijn kinderponnies. Was me ff een kleine aanvulling waard.

Groeten Esther

ik ben het met je eens dat het mooi oogt. als dit echt het resultaat is van een jarenlange dagelijkse training, is het dan niet pure reflex geworden waarin elk ander gedrag (zoals zwiepen met de staart bijv...) uitgedoofd wordt door het 'drillen'? stel dat het paard oorspronkelijk niet echt veel zin had om dit soort oefeningen te doen, maar er werd toch steeds dit gedrag van hem gevraagd gekoppeld aan een beloning (eerst vrijwel onmiddellijk, erna pas na een reeks van gevraagde gedragingen), dan rest hem misschien niet veel anders meer dan het 'leuk' te gaan vinden, namelijk overeenstemming te zoeken tussen zijn attitude en zijn gedrag, ook al was zijn oorspronkelijke attitude niet overeenstemmend met het gevraagde gedrag. In de sociale psychologie noemt men dit attitudeverandering vanwege de cognitieve dissonantie.
het is maar weer een vraagstelling.