HannahFroukje schreef op maandag, 25 april 2005, 7:50:
>> Spirithorses schreef op zaterdag, 23 april 2005, 23:56:
>
>>> Soms wordt het me echt wat te soft hiero.
> Ging het over het "je afvragen wat je paard nu eigenlijk leuk
> vindt?".
>
> Fr
Hoi Frouk , het ging niet echt meteen over iets of iemand persoonlijk, maar het ging over de rode draad die ik vaker in discussies tegenkom.
Al lezende denk ik soms : Waar hébben we het nu nog over, zaken als "dominantie, leiderschap , overwicht" lijken alhaast vieze woorden te worden en als je een paard staat op te voeden of te corrigeren wordt er al gesproken alsof je geweld gebruikt wanneer je je paard bijvoorbeeld tegen je elleboog aan laat lopen, of je, zoals ik ook wel eens moet doen in mijn groep van 8, een trap naar achteren geeft wanneer er 2 paarden mekaar in de haren vliegen en ik daar toevallig tussensta.
Ik kan me ook nog heel goed de discussie vorig jaar over de sleutel van Frans herinneren, daar is me toch een berg commentaar op gekomen.
Join uppen is per definitie fout (maar soms wel even nodig, maar dan moet je het wel goed doen natuurlijk en niet domweg je paard staan op te jagen tottie niet meer kan) ,
Parelli wordt gezien als werken met druk en dat is erg fout.(eh.... niet in mijn ogen he).
Krijg het stellige gevoel dat wanneer ik ga goowen met mijn horse ik goed en lief en vooral zachtaardig bezig ben en dat mag, want mijn paardje mag zelf kiezen wat-ie die dag wil doen..
Dan denk ik (en ik spreek nu even in het algemeen, niet over iemand persoonlijk) ;
kijken jullie nog wel naar je paard of ben je zo bezig met het uitvoeren van je theorie dat je vast blijft hangen in die ene trainingmethode en je eigen zelfopgelegde programmaatje dat bij elk paard hetzelfde wordt toegepast en waarvan je niet durft af te wijken.
Bovendien zie ik veel mensen (en lees ik dat hier) die één of misschien twee paarden hebben, waardoor dat natuurlijke groepsgedrag niet geheel tot uiting komt.
Hoe kun je dan zien : Wat is nou het wezen paard?
Hoe weet je dat nou als je niet zelf je paard verzorgt, voert, hem in zijn dagelijks gedrag meemaakt maar alleen een paar uur per dag dat jij er bent?
Of heb je een braaf ex manegepaard dat al heel lang geleden, en bovendien door een ander opgevoed is.
Maar het zijn wel die mensen die hun mening en oordeel klaar hebben over het omgaan met paarden. Je kunt je afvragen; waarop is dit gebaseerd, bijvoorbeeld papagaaiengedrag, boekenwijsheid of subjectieve observatie....
Waarmee ik dus beslist en stellig niet zeg dat ik de wijsheid in pacht heb omdat ik zelf toevallig in een andere situatie mag verkeren en het is ook niet zo dat iemand met maar 1 paard geen recht van spreken zou hebben.
We hebben allemaal dezelfde vragen, dezelfde onzekerheden, dezelfde twijfels, de een misschien wel op een andere manier....maar om die ander nou te gaan oordelen of een trainingsmethode te gaan verheiligen....
-en onderstaande geldt wel even voor Nick:-
Ja, opvoeden mag voor mij zo natuurlijk mogelijk, en ja, ik geef wel een waarschuwing, nee, ik sla er niet op los, heb nog nooit een paard een mep gegeven, zie ik ook niet snel gebeuren, maar je weet maar nooit.
Het opvoeden van een jonge hengst is iets anders dan die ruin van 15, zeker als die hengst een onopgevoede arro frusty hormoongestuurde etterbak is van 5, die nooit geleerd heeft om aan een touwtje te lopen omdat eigenaar daar bang van is.
Vertrouwen in die hengst heb ik niet nee, ik kijk wel uit. Voor ik het weet hangt ie in mijn nek omdat ik degene was die net iets te laat reageerde. Dat onderlinge vetrouwen zal moeten groeien tijdens het gezamelijke werk. Daar wat gaan staan "brááf paardje, knuffel, knuffel, aai, aai, over het neusje" is niet wat ik zou doen nee en hem zelf laten bepalen lijkt me ook niet zo'n goed idee..
Me afvragen wat mijn paard leuk vindt doe ik dagelijks, ik kan er wakker van liggen wanneer er een met opgetrokken neusje (en dus niet blij) heeft gelopen, of wanneer ik zie dat er een pijn aan zijn voeten heeft.
Maar daarbij ga ik niet zover dat ik mijn paarden actief laat kiezen of ze wel of niet zullen werken, of eh... het halster voorhouden en als ze dan weglopen hebben ze een dagje vrij.
Paarden zijn zeer sterke wezens en zelf ook helemaal niet soft of tuttebellerig, en dat is wel wat ik die mens vaak zie doen:
Paard krijgt zijn zin en wordt de baas en loopt te bepalen.
Ik kom niet voor niks bij veel 'probleempaarden' en in 9,9 van de 10 gevallen ligt het probleem niet bij het paard maar aan de onduidelijkheid van diens eigenaar.
Een uitspraak overigens als "paard moet weten wie de baas is" zul je
nooit van mij horen, daar geloof ik niet in want dat zijn stellige uitspraken van mensen die niet weten waarover ze het hebben.
De wens is ook vaak vader van de gedachte hoor, bijvoorbeeld : Iemand komt bij zijn wei en roept zijn of haar paard, deze komt hinnikend op hem of haar aangaloperen en krijgt vervolgens een wortel.
Die persoon zegt dan : "Ow, ik heb toch zo'n goede band met mijn paard, hij is zo blij me weer te zien, ow wat heb ik hem toch goed getraind".
Het is puur conditionering (van de eigenaar ?)
, zonder dattie zich hiervan bewust is. En dat bedoel ik nou met
kijken naar je paard.
Situaties worden zo verkeerd ingeschat, geïnterpreteerd, vaak ook vermenselijkt, he altijd dat shit ego.
Een paard is echt zo soft niet, het is weer de mens die er zijn stempeltje opdrukt.
Zo een beetje duidelijker wat ik bedoelde?
Groetjes, Pien
Warboel
