Spirithorses schreef op zondag, 24 april 2005, 8:57:

Spirithorses schreef op zondag, 24 april 2005, 8:57:


Jullie zijn (paarden)mensen naar mijn hart!

Elzaliene Proost schreef

Dank je, Elzaliene, we knokken stevig door, al valt het vaak niet mee om onze ideeën en filosofieën daar op de plek te krijgen waar het thuishoort, in de hoop iets te kunnen bijdragen aan het welzijn van de paarden.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag, 25 april 2005, 9:45:


Da's fundamenteel verschillend dan Pien; ik rij met het hoofd mijn paard loopt met het hart.
Verder rij ik met gevoel en zoveel mogelijk met alleen 'focus' vanuit 'het centrum van mijn zelfbewustzijn'; mijn hóófd. Ik zit verder op mijn gat, kijk niet naar de sterren en wortel ook niet in de grond.
Bij dat rijden vind ík het erg prettig dat mijn paard niet alleen in de vier windstreken maar ook álle graden ertussen voor- en achteruit, hellingop en -af gaat en ver- en/of hoog kan springen wanneer ik dat vraag.

Net weer een rustige staprit gemaakt met Arabella en dan oefen ik veel zowel voor haar als voor mezelf en het is bár fijn dat we samen vooruit gaan. Dat maakt het allemaal een stuk ontspannender en veiliger als we eens een keer een écht lastige rit maken.

Wat de hulpen betreft: wat is er ingewikkeld aan consequent wijken-voor-druk? Met combinaties daarvan kan je supersimpel en niet verwarrend letterlijk álle kanten op en zelfs linker- of rechtergalop aangeven.
Op de hals, aan de teugel, met de benen, met gewicht met focus is allemaal in lijn, logisch en op die manier 'natuurlijk' in de zin van instinctief voor paard en ruiter. Voor míj is dat simpel. Dat wil echter niet zeggen dat ik nooit over na hoef te denken.

Onderwijl wacht ik met smart op het boek van Inge; om te lezen, om van te leren, om wéér wat gereedschap voor de praktijk in mijn gereedschapskist toe te voegen.
Ík ervaar theorie 'studeren' als enorm effectief;
- ik heb regelmatig een 'aha'-ervaring waarbij praktijk en theorie puzzelstukjes in elkaar laten passen
- ik heb regelmatig een 'oh-ja'-ervaring waarbij een praktijk-situatie zich als een deja-vu voordoet omdat ik daarover al, verschillende, stukken gelezen had

De uitvinding van de boekdrukkunst, de halfgeleider en het www-protocol geven mij de gouden kans om in een relatieve oogwenk van de levenservaring van anderen te leren.
Het boek van Inge is een goed voorbeeld; kan ik zomaar kennis nemen van een schát aan kennis en ervaring. Tóp!!

Tis maar wat je wil. Zoals ik echter al eerder opmerkte is NH niet zelden een excuus voor ontwijkend gedrag; 'als mijn paard dat niet wil, dan hoéft het ook niet'..... Ok, tis maar wat je wil.
Ík wil dat mijn paard wil wat ik wil en ik wil véél; paardrijden volgens HC namelijk.

I love Max schreef op maandag, 25 april 2005, 9:55:


Tja, da's een wijsheid die van Confusius had kunnen komen. Een andere is dat eraf vallen door een oververhitte kop het paard áchter de wagen spannen is....
Heb een tijdje met een skaters-potje gereden; had daar een set grote gaten bij gemaakt. Helaas is het nylon van de straps door de zon verpulverd.
Heb nu een helm voor lichte motorfetsen hier. Is érg goed geventileerd en licht, doch blijft f*kking warm. Maar ja, tis wél slim.

Tis hier inmiddels al zó zonnig op droog dat de aarde centimeter brede scheuren begint te vertonen en je tussen tien en zeven eígenlijk niet lang zonder hoofdbedekking kan rijden.
Heb vanmorgen met een rieten-campo-sombrero gereden die we op het Trabuco feest 2004 gekregen hadden. Licht, prima koel maar idee strandhoed jaren zestig... Voorlopig is het de keuze echter. Hoef ook geen lus in mijn kraag te hangen, want het ding is zó slap dat het bandje er gelijk uit scheurt als er een tak in blijft hangen en me niet kan kelen.
Bijkomend voordeel van dit ding is dat Bor er net als pa ook een op wil en dat is helemaal goed voor zijn blonde bol.

Vond déze op ebay:
Beetje tekkie en ik heb liever een witte, maar tis wel een autentieke cavalerie-pet.

Zálige rit overigens vanmorgen. Tis vandaag een soort officieuze feestdag; San Marcos en bijna niemand werkt. Lekker rustig dus en ik kwam onderweg langs een schaduwplek onder de bomen naast de rivier en kon daar niet verder.... Een stel bekenden was daar met de hele familie neergestreken en ik mocht niet voorbij voor ik halfvol gevoerd was met op het houtvuurtje gebraden lamsribbetjes.
Arabella bleef heel geduldig wachten. Ze stond gewoon los lekker te chillen onder een berk.
Het laatste stuk in een half uurtje gedraafd. 'bella is inmiddels bijna de hele wintervacht kwijt en was droog, dus ik ben niet door de rivier gestapt.
Een leuke rit.

Gregoor Lendfers schreef op zondag, 24 april 2005, 21:46:


Bijvoorbeeld:

Is van superlichte en -luchtige grofgeweven gesteven katoen. Goedkoper dan een El Cheapo cap, duurder dan een rieten hoed.

Spirithorses schreef op maandag, 25 april 2005, 9:13:


ik voel mij desalniettemin toch een beetje aangesproken want ook volgens anderen lijk ik blijkbaar de stelling geponeerd te hebben dat als mijn paard geen zin of motivatie heeft, dat hij dan op de wei moet gezet worden.en dus ben ik te soft voor mijn paard. ik heb me gewoon iets afgevraagd . en ik dacht dat het op dit forum wel kon, waar trouwens toch iedereen lekker zit te theoretiseren?
Het ongemotiveerde paard betreft hier een 12 jarige quarterruin, die lang heeft moeten herstellen van een bijna-perforatie van de zool en die dankzij natuurlijk bekappen er weer stilaan bovenop komt. Hij wordt regelmatig uit de kudde gehaald, er rijden kinderen op hem, ik rijd op hem, hij doet grondwerk enz. het is niet zo dat ik werkelijk toegeef aan zijn grillen, ik zet hoegenaamd toch door, maar rijden op een gemotiveerd paard is wel leuker.
voor de rest hebben we in totaal een kudde van 7 paarden, in twee gesplitst maar in elkaars oogveld, de ene subkudde bestaat uit twee ruinen en twee merries, de andere uit twee ruinen en een jaarling hengst (die ook hengst zal blijven). De paarden staan op de boerderij van familie en hebben continu weidegang met schuilstal. Wij zijn dagelijks enkele uren aanwezig en op vrije dagen de hele dag. we observeren veel en staan volledig zelf in voor de verzorging van paard en weiland.

ik vind het alleen verwonderlijk hoe gemakkelijk hier op dit forum iemands woorden verkeerd begrepen worden, uit hun context gerukt worden en verder verweven worden met eigen fantasie en je krijgt een sneeuwbal effect. of hoe de grens tussen over iets nadenken en iets daadwerkelijk doen maar al te vlug vervaagt. dat de boodschapper zelf niet altijd even duidelijk verwoordt wat hij bedoelt kan natuurlijk ook meespelen.
maar toch.

kristel

kristel schreef op maandag, 25 april 2005, 19:04:
*********************
Ik voelde me eigenlijk ook een beetje aangesproken. Hoewel ik me (door jou Pien) best kan vinden in datgene wat geschreven is, vraag ik me af of datgene dat daar VOOR geschreven werd, eigenlijk wel over hetzelfde ging, als jullie snappen wat ik bedoel. Ik voelde me zelf aangesproken omdat het even leek alsof het je simpelweg afvtragen van "wat vindt mijn paard eigenlijk leuk?" en "vindt hij dat wel leuk", eigenlijk al te soft zou zijn. Terwijl dat in feite alleen een VRAAG is. Het zegt niet meteen iets over wat je zelf al of niet doet.

Het lastige is denk ik, dat als je je zoiets afvraagt dat het dan al snel overkomt als : "we doen het maar niet, WANT m'n paardje vindt het niet zo leuk". Voor mij gaat dat dus niet op. Voor jou blijkbaar ook niet. Maar (bij mij) blijft de vraag nog steeds wel (eens) in m'n hoofd hangen. Vindtie het eigenlijk wel zo leuk? Van m'n ene paard weet ik het zeker (dat ze het leuk vindt). Van m'n andere - volwassen - paard ben ik er niet zo heel zeker van omdat het gewoon niet zo'n enthousiasteling is. Komt niet hinnikend en galopperend naar je toe en staat niet te trappelen om het bos in te gaan. Hij laat WEL bij tijden merken dat hij best graag een rit wil maken (door bij het zadel te gaan staan b.v.), andere keren dan weer helemaal niet, krijg ik een air van "laat mij maar hier hoor, ik hoef echt niet" en loopt met z'n oren op half zes weg. Tsja ... Dan gaan we dus gewoon WEL. Of ik doe eerst even wat anders, om even wat "dikke punten op de i te zetten", want of hij nou zin heeft of niet, z'n oren in de nek leggen doet hij maar bij iemand anders en niet bij mij. Als ik hem daarin z'n gang laat gaan, heb ik binnen de korste keren een paard dat zich nog meer denkt te kunnen veroorloven. Maar ik zie dan liever de houding van ons andere paard, die alles leuk vindt, altijd mee wil doen, en altijd alles gezelli vindt. Wel een verschil. En vin'k dan toch jammer. Ik moet hem er altijd "bij halen", en hij blijft zich maar wat hooghartig opstellen. Erg moeilijk vind ik dat soms.

Ik weet wel zeker dat ik goed met hem omga. Dat ik hem in z'n waarde laat en goed behandel. Ik weet ook zeker dat hij me wel weet te waarderen en op waarde weet te schatten. En hij weet me te vinden als er eens iets aan de hand is. Zoals laatst toen er een vreemd paard bij in kwam, en hij weggejaagd werd en hij meteen naar mij toestoof en achter m'n rug ging staan hihi (trouwens ook in zekere zin aangeleerd hoor dus laat ik me nou niet op de borst kloppen). Hij had het zeker een stuk slechter kunnen treffen dan met mij. Maar dat beetje-arrogante, "ik-heb-je-niet-nodig" houdinkje, nee, dat gaat er niet meer uit denk ik (behalve als hij ziek is, want dan hangt hij als een kleuter met z'n hoofd op m'n nek te hangen en kijkt me met grote ogen triest aan als ik weg moet).

Desalniettemin gaan we gewoon elke keer uit rijden naar het bos (wat hij eerst helemaal niet wou dus). Ik redeneer dan ook maar zo: hij krijgt er tenslotte ook wat voor terug: veiligheid, eten, gras, een kudde, een goede behandeling.

*******************
Ik snap denk ik wel wat je bedoelt. Het is bij mijn paard ook moeilijk om hem een motivatie te geven om er WEL lol in te hebben. Ik zoek dan maar naar dingen die hij graag doet (racen bijvoorbeeld, maar ook wel sommige vormen van dressuren, nieuwe dingen leren). En zoek het in vooral veel belonen. Maar ja, dan kijkt hij me af en toe nog aan van : "t had van mij niet gehoeven hoor". Blijft moeilijk.

**********************
Mee eens, en is ook weleens lastig.
(en zal altijd lastig blijven denk ik).

Gistermiddag heb ik "geschreven" bij het jureren van de L2 bij een dressuurwedstrijd. Voor alle duidelijkheid; degene naast mij zegt wat ik moet opschrijven, een cijfer maar ook op en aanmerkingen of tips en adviezen.

Ik had geen idee dat er nog zoveel bij komt kijken om een mooie cijferlijst te krijgen. Maar goed, het zijn maar cijfers beoordeeld door 1 iemand!

Ik heb ongeveer 20 pony's met ruiter gezien die 2x hun proef doen.

Het maakte me er niet vrolijker op... zoveel pony's die "het maar over zich heen laten komen". Hele serieuze gezichten die absoluut geen plezier uitstralen. Niet zo vreemd dus dat de pony's die uitstraling ook niet hebben.
1 Pony lag aan de zijkant open van de sporen, het bloedde!
Geen mens die daar van wakker lag... Ik ben er met een aantal mensen over begonnen maar Tsja, dat kan wel eens gebeuren! Het meisje zelf zei dat ze nu wel andere sporen had want die wieltjes waren toch wat te scherp!

Ik werd er misselijk van.
Mijn dochter wil heel graag af en toe wat dressuurwedstrijdjes rijden. Maar ik weet het eigenlijk niet meer. Ik denk persoonlijk dat dressuur niet verkeerd is voor de pony, als ik het gymnastiseren van het paardenlijf voor ogen houd.
Maar wat een aanfluiting zo'n wedstrijd, zowel voor het paard als het kind. In eerste instantie reageerde ik van "nou dit is dus de eerste en de laatste keer" . Maar wat ik me nou afvraag is of er mensen zijn met andere ervaringen met zo'n dressuurwedstrijd. Is dit nog wel leuk voor kind en dier? Of is het jagen op winstpunten en op naar het volgende niveau?

Gr Caroline

kristel schreef op maandag, 25 april 2005, 19:04:


Kristel, denk helemaal niet zo bedoeld door Pien, ik slikte ook wel even hoor. Ook wij hebben hier een kudde, ( 6 paarden varierend in leeftijd, helaas niet in geslacht) en een paardje van 24 die gewoon geen "zin" meer heeft. Ik ben vaak degene die nogal reageert op druk opvoeren, ook bedoel ik daarmee nooit mee dat het niet mag of kan of verkeerd is, het is mijn perceptie van de werkelijkheid. The world according to Falka zeg maar.
Ik heb altijd wat moeite om te accepteren dat we "paardentaal" horen te spreken, kun je als soft uitleggen, maar ik denk ook niet zo bedoeld.
Ik ga van het idee uit dat ik een ander zoogdier ben als een paard, en dat "dominantie" enkel tussen soortgenoten bestaat. Omdat ik geen soortgenoot ben van een paard gaat het naar mij idee om conditioneren, en niet om paardentaal. Ook tussen soortgenoten wordt geconditioneerd. Als 2 benrr en 4 bener kun je hoogstens dialect proberen te verstaan. Maar naar mijn idee doet een paard iets wat hem iets opbrengt, die denkt echt niet laat is es effe lekker dominant zijn. We zijn gewoon verschillende zoogdieren, en daar kan geen goeroe of methode tegenop die die perceptie dus anders heeft. Wij zijn geen vierbeners, alhoewel ik soms wel een paardenstaart heb

Groeten Esther

Esther schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 20:14:


Hoor ik daar het woord: koudbloedpaard?
We hebben alleen maar kudbloedpaarden ( op èèn na).
Zij hebben 24 uur per dag rondbal (geperst gras met mierenzuur) ter beschikking.
Wanneer eten ze zich rond en vet?
In de zomer, als er vers groen gras is.
Er is er maar 1, een fjord die zich ook in de winter tonnetje rond eet.
Wat helpt dan? Laten werken en ja laten zweten.
Daar kunnen ze best tegen.
De paarden staan hier ook bij - 18 of nog kouder buiten.
Dan moeten ze ook wel wat te stoken hebben.


In een stal, in de winter zijn de paarden zelf de kachel.
Het is in de stal ver onder nul als ze binnen komen en s'ochtends is het rond de nul of er een paar graden er boven.
De overgang van binnen naar buiten is dan ook niet zo extreem groot, lijkt me veel prettiger dan een echte kachel.

Aangepast zijn op het klimaat.