Gistermiddag heb ik "geschreven" bij het jureren van de L2 bij een dressuurwedstrijd. Voor alle duidelijkheid; degene naast mij zegt wat ik moet opschrijven, een cijfer maar ook op en aanmerkingen of tips en adviezen.

Ik had geen idee dat er nog zoveel bij komt kijken om een mooie cijferlijst te krijgen. Maar goed, het zijn maar cijfers beoordeeld door 1 iemand!

Ik heb ongeveer 20 pony's met ruiter gezien die 2x hun proef doen.

Het maakte me er niet vrolijker op... zoveel pony's die "het maar over zich heen laten komen". Hele serieuze gezichten die absoluut geen plezier uitstralen. Niet zo vreemd dus dat de pony's die uitstraling ook niet hebben.
1 Pony lag aan de zijkant open van de sporen, het bloedde!
Geen mens die daar van wakker lag... Ik ben er met een aantal mensen over begonnen maar Tsja, dat kan wel eens gebeuren! Het meisje zelf zei dat ze nu wel andere sporen had want die wieltjes waren toch wat te scherp!

Ik werd er misselijk van.
Mijn dochter wil heel graag af en toe wat dressuurwedstrijdjes rijden. Maar ik weet het eigenlijk niet meer. Ik denk persoonlijk dat dressuur niet verkeerd is voor de pony, als ik het gymnastiseren van het paardenlijf voor ogen houd.
Maar wat een aanfluiting zo'n wedstrijd, zowel voor het paard als het kind. In eerste instantie reageerde ik van "nou dit is dus de eerste en de laatste keer" . Maar wat ik me nou afvraag is of er mensen zijn met andere ervaringen met zo'n dressuurwedstrijd. Is dit nog wel leuk voor kind en dier? Of is het jagen op winstpunten en op naar het volgende niveau?

Gr Caroline

kristel schreef op maandag, 25 april 2005, 19:04:


Kristel, denk helemaal niet zo bedoeld door Pien, ik slikte ook wel even hoor. Ook wij hebben hier een kudde, ( 6 paarden varierend in leeftijd, helaas niet in geslacht) en een paardje van 24 die gewoon geen "zin" meer heeft. Ik ben vaak degene die nogal reageert op druk opvoeren, ook bedoel ik daarmee nooit mee dat het niet mag of kan of verkeerd is, het is mijn perceptie van de werkelijkheid. The world according to Falka zeg maar.
Ik heb altijd wat moeite om te accepteren dat we "paardentaal" horen te spreken, kun je als soft uitleggen, maar ik denk ook niet zo bedoeld.
Ik ga van het idee uit dat ik een ander zoogdier ben als een paard, en dat "dominantie" enkel tussen soortgenoten bestaat. Omdat ik geen soortgenoot ben van een paard gaat het naar mij idee om conditioneren, en niet om paardentaal. Ook tussen soortgenoten wordt geconditioneerd. Als 2 benrr en 4 bener kun je hoogstens dialect proberen te verstaan. Maar naar mijn idee doet een paard iets wat hem iets opbrengt, die denkt echt niet laat is es effe lekker dominant zijn. We zijn gewoon verschillende zoogdieren, en daar kan geen goeroe of methode tegenop die die perceptie dus anders heeft. Wij zijn geen vierbeners, alhoewel ik soms wel een paardenstaart heb

Groeten Esther

Esther schreef op zaterdag, 29 januari 2005, 20:14:


Hoor ik daar het woord: koudbloedpaard?
We hebben alleen maar kudbloedpaarden ( op èèn na).
Zij hebben 24 uur per dag rondbal (geperst gras met mierenzuur) ter beschikking.
Wanneer eten ze zich rond en vet?
In de zomer, als er vers groen gras is.
Er is er maar 1, een fjord die zich ook in de winter tonnetje rond eet.
Wat helpt dan? Laten werken en ja laten zweten.
Daar kunnen ze best tegen.
De paarden staan hier ook bij - 18 of nog kouder buiten.
Dan moeten ze ook wel wat te stoken hebben.


In een stal, in de winter zijn de paarden zelf de kachel.
Het is in de stal ver onder nul als ze binnen komen en s'ochtends is het rond de nul of er een paar graden er boven.
De overgang van binnen naar buiten is dan ook niet zo extreem groot, lijkt me veel prettiger dan een echte kachel.

Aangepast zijn op het klimaat.