Ik schrijf hier nog zelden (vergeleken met jaren terug, en ook onder een andere naam wegens wachtwoord vergeten ) maar ik lees hier nog steeds graag eens. En dat komt omdat ik hier nog steeds het idee heb dat er een groepje 'zielsgenoten' samen zit. En dan gaat het me niet over al de praktische details en het dagelijkse forumgebeuren, maar over weten dat er een groep mensen bestaat die allemaal in de gaten hebben dat het met paarden anders en beter kan, als wat 'daarbuiten' de norm is.
En daarom is het leuk dat PN er is, en blijft zijn, en dat je daar dan af en toe eens langs kan surfen..

Zo dat wilde ik eens even zeggen, in de eerste plaats tegen de bedenkers van deze site, maar ook tegen alles gebruikers.

Groetjes,
Elke

Mijn excuses, ik had de reacties helemaal niet gezien, en zie dat er nu een recente post is. Gelukkig vrij snel na het begin van mijn zoektocht, heb ik een super bijrijdster gevonden, en het werkt voor ons allen prima zo.

Mijn probleem is (of was eigenlijk) dat dit een tuigpaard is, en hij een zekere mate van onderhoudstraining nodig heeft. I know, het klinkt stom, maar serieus.
Als hij 'niks' doet (lees: enkel in weide/loopstal) krijgt hij ADHD en breekt dan de hele tent af, hij vindt het ook duidelijk leuk om te werken.
Daarnaast; als hij echt zonder nette training in de weide staat, krijgt hij een scheefheid terug, die dan steeds erger wordt. Hij heeft echt een valse start gehad, vandaar dan een graasvoetje, enz.
Nou is het niet echt fijn om met een tuiger te rijden (believe me, I know) maar hij is in het verleden mishandeld, waardoor hij pertinent niet voor de kar kan/durft. Met zijn bouw -van zichzelf geen fijne rug als tuigmans- ben ik er niet gerust op dat hij met enkel buitenritjes toe kan. (aan de lange lijnen er achter is hierom ook geen goede optie voor hem)

Ben er wel een beetje achter waar we tegen aan liepen. Hij heeft écht de tijd nodig voor opbouw, zowel opbouwen van dag tot dag, als in de training zelf. (i.v.m. zijn lijf, nou wist ik dat al wel)
Nu was ik heel erg verwend, met een super fijn te rijden paard, waar je -bij wijze van- op kon stappen, en weg rijden. En na het plotselinge overlijden van deze vriendin van ons, wat nog veel meer zijn vriendin was, dan de mijne. Botste het gewoon ofzo...

Hij is nu 10 jaar bij mij (van de 15) en verder echt m'n maatje. Maar het trainen ging met weerstand, omdat mijn verwachtingen gewoon niet meer realistisch waren op dat moment.
Zoals nu gaat het prima, mijn bijrijdster rijdt hem een paar x p/w. Zij is blij met ieder goed pasje wat hij geeft, en dat heeft hij nodig, hij vindt het al moelijk. Terwijl ik dan onbewust dacht 'he he, het zou tijd worden' tja dat werkte totaal niet natuurlijk.

De enige reden die ik kan bedenken voor mijn huidige bijrijdster om te stoppen is tijdgebrek, en dan zal ik me hier weer melden.

ElkeW schreef op vrijdag 8 februari 2013, 20:55:


je bent een veel te goed mens, ElkeWatje !