ojee, angst ken ik ook!
Remedie:
gewoon een stap (of meerdere) terug doen naar DAT, wat je nog wel durft: dit
kan heel ver terug zijn, eventueel idd. naar grondwerk (of zelfs alleen er
gewoon naast staan)

Vervolgens een bord voor je kop binden: want iedereen wil zich ermee
bemoeien, maar lekker en alleen op je eigen tempo weer met je paard bezig
gaan.
Ik ging terug naar stap en draf en heb een aantal maanden daarin vanalles
gedaan, als ik het ZELF maar vertouwde!

Na 2,5 maand stappen en draf (met heel veel wendingen, parcourtjes, etc. om
de afwisseling voor zowel mij als mijn paard erin te houden) kreeg ik toch
stiekem zo heel af en toe zin in galop en zowaar nu galoppeer en cros ik er
weer wat af!

Maar let op: SNEL willen lukt dus niet: mijn ervaring is dat angst opgebouwd
in 1 week door er 3 keer goed hard af te vallen een half jaar duurt voor dat
ECHT weer weg was!!!! En ik ben bang, dat ik er ook weer sneller in terug
zal vallen dan eerst, maar dat zie'k dan wel weer!

Het grote voordeel van die maanden stap en draf was, dat we intussen wel
ERRUG mooi wendingen om de voor- en achterhand kunnen maken!!

Ik ben ook bij Emiel Voest geweest en kan dat absoluut aanraden, maar in een
weekend kan ook hij geen wonderen doen: het is aan jezelf en aan tijd,
eventueel gewoon heeeeel veeeeel tijd! (jemig wat oudewijverig....)

Succes ermee!!

Groetjes Bianca

Esther schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:38:
knipknip

Hoi Esther

Bedankt voor je reactie,

Fritske staat helaas niet bij mij thuis maar in de manege enkele minuutjes rijden van bij mij thuis.Het is echt een paardvriendelijke manege waar hun welzijn op de 1 ste plaats komt.Het nadeel is wel dat-telkens je ernaar toe gaat-je het gevoel/de vraag krijgt :"rij je vandaag met Fritske"waardoor je je een deel gedwongen voelt om te rijden of wanneer je hem dan gewoon gaat voor te verzorgen je het gevoel hebt alsof je je paard te kort gedaan hebt omdat je er net mee gereden hebt.

kathleen(tibken)

e m kraak schreef op zaterdag, 30 april 2005, 3:14:


Zo weinig als mogelijk.
Nou is het ook maar net hoe nauw je er naar gaat kijken.
De stal bijvoorbeeld, ik kan er niet elke dag zijn en alles alleen doen.
Dus moet ik accepteren dat ook anderen mijn paard handteren.
Eèn persoon is een zenuwlijer, zij komt als een wervelstorm binnen, zwaait met armen en touw rond zich heen.
Gevolg.......volgende dag als ik mijn paard wil begroeten, draait ze haar kont naar me toe.
Maar ik kan mijn paard niet voor alles afschermen.


Afgelopen weekend ben ik naar een NH cursus geweest van Ellen Ofstad.
Ik had jonge meiden verwacht, coltruitjes, parelkettinkjes en iedereen onder de 30 jaar.
Maar er waren ook mannen.
Van scholen die als richting het "paardenvak" hebben.
Kinderbescherming-pedagogen.
Jonge mensen en mensen over de vijftig jaar.
Mensen met barefotpaarden, een dierenmedium, enz, enz.
Ik was blij verrast.
Er is nog hoop voor de paarden en hun eigenaren.

De andere kant............
Het werd gegeven op een landbouwschool, die ook de paarden(vak)lijn heeft.
Eerst dacht ik "wauw", was ik jong geweest, misschien moet ik mijn dochter over twee jaar op deze school zien te krijgen, enz.
(Ik ben me bewust van het gevaar dat ik mijn dochter haar moeder zijn droom wil laten verwezelijken, dus dat doen we niet :) ).
Maar toen ik er wat langer rond liep, ging mijn haar overeind staan.
Maar èèn paard van de twintig zonder ijzers.
Vier paarden met dekens op, ook èèn s'nachts in de stal......en het was goed warm overdag.
Bandages bij de meeste.
Slechte hoeven bij de meeste.
Een lijst van liflafjes dat ze zo over een dag heen te eten kregen.
Blue spray alsof het versiering was op paarden.
En maar een paar uur buiten en hooguit twee uur bereden(rijden) op een schitterende dag.
Veel paarden stonden op "spilt" (met touw aan een muur vast), terwijl ze zeker 17 uur binnen stonden van zaterdag op zondag.

En dan de lijst bij elk privè paard van zijn jonge eigenaresse........ als het paard naar buiten gaat: bandage en deken........niet galloperen bij warm weer en draf hooguit 10 min.

Ik denk niet dat mijn dochter het op die school twee weken uit houdt bij princesjes met hun levende "my little pony's".
En een school die niet met zijn tijd mee gaat en de oude stempel blijft aanleren.

Zo een studie lijkt MIJ hastikke leuk.....paardenvak, maar consessies op zo een manier.........daar bedankt ik voor.

Verder kan ik me helemaal in Nick zijn antwoord vinden.
Ik doe niet aan die poppenkast van wedstrijden en festijnen mee.
Dat zou voor mij en mijn paard geen genieten zijn.

Geef me een meer, mooi weer en een schitterend traktorpad door een natuur gebied en ik ben samen met mijn paard overgelukkig.
Of we dan in stap gaan, draffen, galloperen of zwemmen, dat bestemmen we dan samen wel ter plekke.

Joke.

wow mooi gezegd!
gr. bianca

Hebben jullie wel eens van haar gehoord?

Zij is noorse, woont in Zweden.
Heeft boeken geschreven en in ieder geval twee video's gemaakt over paarden, communiseren en hoe je problemen kunt oplossen.

Zij gaf afgelopen weekend een seminair/kursus.
Ik had veel goeie dingen over haar gehoord en dat beeld is nu wel bevestigd ook.
Toch was ik verbaast dat ze clickeren promootte en belonen met brokjes.

Werkte het?
Ja, de paarden deden graag wat hun gevraagd werd, als er eten achteraan kwam en dat dat eten tevoorschijn kwam, als Ellen "click" zei, haaden ze ook snel door.

Maar is dit nou de weg die we moeten gaan?
Werkt het ook als je met meerdere paarden op een baan bent en je dan in verschillende hoeken op allerlei momenten "click" hoort?

Net als wanneer iedereen denkt een "hoefsmid" te zijn na een weekendcursus en daardoor veel kan verknallen...........hoeveel kunnen mensen nu na deze cursus verknallen door te pas en te onpas "click" te roepen en hun paarden met brokjes te belonen? :?

De komende maand heb ik nog twee kursussen met haar en ik verheug me er op.
Het zet me aan het nadenken en soms heb ik een "aha" moment.

Het is een heel sympathiek mens die behalve goed met paarden ook goed met mensen overweg kan.
(Dat zal èèn van de verschillen tussen haar en Pieter Baalbergen zijn ).

Hebben jullie wel eens van Piet Bakker gehoord?
In de zomer is er een seminair in Zweden, waar paarden-"guru's" uit verschillende landen aan mee doen.
Hij, Piet Bakker is er èèn van.

Als jullie de site met meer info. daarover willen weten, moet je het maar zeggen.

Groetjes, Joke.

Hoi.

Dit weekend zag ik voor het eerst een shire-ruin.

Jusss, wat een joekel zeg!

Hij was vijf jaar en ik kon me voorstellen dat zijn eigenaresse helemaal weg van hem was.
Ookal had hij al het nodige afgebroken.

En die hoeven..............!
Soepborden leken het wel.
Hij was dan ook niet beslagen en zou dat ook niet gaan worden.

Ik dacht dat ik een groot paard had, maar die woorden slik ik nu in.

Ze vertelde ook, dat ze hem via internet gekocht had.
Toen hij drie jaar was.
En dat ze de foto geheel verkeerd had ingeschat.
De dag dat de transporteur de laadklep opende en ze het hoofd naar buiten zag komen kreeg ze een shok.

Wat ik ook leuk vond om te zien bij dit paard was hoe kinderlijk zijn geest nog was in dat kolosale lichaam.
Alles klossig, slungelig, speels, uitdagend en toch bescherming zoekend.
Hahaha, ik had hem zo meegenomen, als ik het geld en de ruimte er voor had.

jo schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:53:

Iemand schrijft boeken, maakt videao's over communiceren en problemen oplossen met paarden en jij bent dan verbaasd dat zo iemand uiteindelijk bij clikkeren belandt?

Het is een weg die over heel de wereld door trainers van alle soorten dieren als de beste wordt gepredikt, waarom kunnen mensen met paarden die niet of met zoveel achterdocht en tegenzin (tot ze eenmaal het kwartje bij hun paard hebben zien vallen) gaan?
De band met je paard wordt zo duidelijk en voor mensen die het clikkeren niet kennen, zo ongekend groot, dat wanneer ik met mijn paard bezig ben en een ander zou, in mijn geval YES roepen, hij misschien wel even ging kijken of er niets "van de kar voor hem zou vallen" maar gewoon weer bij me terug zou komen als dat niet het geval was. Veruit het slimste lijkt me om een ander korte, duidelijk woord als bridge te gebruiken als er andere mensen vlak bij je werken. Click zeggen lijkt me dat niet echt.
Ik vind het trouwens toch een beetje raar om met meerdere paarden tegelijk te werken. Je leert zeker zoveel van het bestuderen van anderen die aan het werk zijn. Timing, concentratie, de reacties van een paard, de reacties van de trainer zijn veel beter te zien op een paar meter afstand en daar leer je veel meer van dan een beetje voor jezelf lopen klooien .

Ik denk inderdaad dat voor hoefsmid leren veel langer duurt. Je moet leren smeden branden enz. Maar wie wil er nog hoefsmid worden?

Te pas en te onpas.......
Tja, ik denk dat men toch aangeleerd wordt om voor bepaalde dingen te clikken? Ik neem toch aan dat de functie van de bridge is uitgelegd? Dat er eerst getarged wordt en dan beleefdheid geleerd?
Wat hebben jullie gedaan dan? Is dat een cursus van 1 keertje?
Is het totaal van de clikkertraining 3 keer?
Piet

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:


Hallo,

Zoals anderen al schrijven, er zijn zeer veel paardenmensen met angst! Zeker als je ouder bent (40+) ken je de gevaren en en hebben eventuele gevolgen van een val o.i.d. direkt konsekwenties in je dagelijks leven. Je werk, kinderen etc.
Ik heb zelf ook veel last van angst. Behalve de tips als grondwerk die ik kan aanbevelen is wat mij werkt, het toch doen. En dan vaak samen met iemand. Ga er maar weer op, maar zorg dat er iemand bij je is. Desnoods doe je als je alleen bent grondwerk, en als er iemand bij is die je vertrouwt stap je er op. Laat degene anders het paard vasthouden. Maar zorg wel dat je er steeds weer op klimt, anders ga je het vermijden met grondwerk. Tenminste zo werkt dat bij mij.
Wat ik ook als heel prettig ervaar, is centerd riding lessen. Dan ben je heel bewust met je eigen lichaam bezig. Het gaat dan in eerste instantie niet om zo goed mogelijk te galopperen. Het gaat juist heel rustig.

Ik ben zelf bang voor hard galopperen waarbij ik het paard niet meer in de hand heb. Vroeger ben ik uit deze situatie wel eens van het paard afgevallen. Dat krijg ik er moeilijk uit. Maar als ik het eens een keer doe en het gaat goed, vind ik het helemaal te gek.
Nu durf ik het weer niet, maar zou het wel heel graag willen durven.

Laatst kreeg ik wel weer een dip doordat ik een artikel in BIT las van een hele bekend paardrijinstructeur, die zei dat je als je angst had dit je paard niet aan kon doen. Dan kon je er beter mee stoppen.
Maar als je je paard zo natuurlijk mogelijk houdt, heeft hij toch een leuk leven?

Gr Anna

Zo, een poosje wat minder geschreven en wat meer met de core busines bezig geweest Dwz. rijden met Don en oefenen met Shiny.
Vaak ook gezamenlijk door Shiny mee te nemen als handpaard.
Langs en over de Dutch Mountains.
Omdat je dan beneden de boomgrens blijft is het onder hoge populieren aangenaam banjeren door het opgeschoten gras.
Nu komt ook hier het voordeel van het Libra touwhoofdstel naar voren, ik hoef geen halster of leidtouw meer mee te nemen.
Dankzij een simpele maar ingenieuze knoop is van het hoofdstel een halster met leidtouw te maken.
Dus even rusten? Hoofd omlaag en eten zonder een bit wat lastig in je mond zit!
Het sturen van Shiny gaat steeds beter.
Zo nu en dan gaat hij op het commando "stap" ook inderdaad vooruit (moeten we dus nog wat aan werken :) en kan ik hem met 2 teidtouwen over zijn rug keurig links en rechts sturen.
Stoppen en achteruit is altijd zonder probleem gegaan.
Gistermiddag een klein plastic zakje geintroduceerd.
Door hem eerst met de neus te laten targetten en steeds een beetje verder te vragen ( dus hem het zakje aan te laten raken met zijn hoofd, hals schoft en rug, niet andersom) kon ik dat op zijn rug leggen en hem er uiteindelijk overal, ook aan zijn achterbenen (!), mee aanraken. Daarna met een grote krakende en opwaaiende zak hetzelfde gedaan. Hoewel je dan een enorm gespannen paard ziet lag op een gegeven moment ook deze grote zak op zijn rug en kon ik het plastic laten kraken en er eens op tikken enz. Toen weer een stapje verder door met een wasknijper de zak aan de leidsels vast te maken met een pluk manen van voor de schoft erbij zodat het niet verschoof en met hem los door de bak gaan lopen en draven.
Het ging gewoon goed. Dus ik denk dat ik weer een stapje verder ben met hem over zijn angst voor dingen op zijn rug heen te helpen.....
Maar nu weer een poosje pas op de plaats en hetzelfde oefenen totdat hij de zak gewoon gaat vinden.
Moeilijk hoor, een paard met een trauma. Een stap te snel en het is paniek.
Piet

lyensa schreef op zaterdag, 30 april 2005, 19:27:


Je kunt inderdaad cribox proberen, hoelang doet je paard het al? Mijn vorige paard deed het ook maar dan alleen met de voerbak. Ze staat nu dag en nacht buiten en heef het gewoonweg verleerd, als ze nu op stal komt doet ze niets meer. Hoelanger een paard zich een ondeugd heeft aangeleerd des te moeilijker wordt het om weer af te leren. Staat je paard wel met anderen? In welke situatie begint etc etc moet je proberen uit te zoeken en dan kijken of je de cirkel kunt doorbreken.

gr janet

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:00:


Misschien vergt het wat moed, maar misschien moet je gewoon antwoorden:
"Ik ga niet rijden, want ik vind het griezelig".
Toegeven dat je angst hebt is juist moedig!
succes en doe wat jouw gevoel je ingeeft.

anna schreef op maandag, 2 mei 2005, 16:40:


Precies Anna,
ik krijg morgen m'n 5de les, en misschien......gaan we draven :)

jo schreef op maandag, 2 mei 2005, 16:22:


Doorsnee om en nabij de 20 cm.


Hahahahahahahahaha! Is ze niet gaan kijken dan? Ik heb Bloem ook via internet gekocht, maar ben wel eerst een proefritje gaan maken met haar. Mijn eerste gedachte was ook: "WOW! Jij bent groot". Maar tegelijkertijd keek ik in haar ogen en viel ik onmiddelijk voor haar. Ze stond toen ook nog in een 3x3 boxje gepropt (letterlijk!), dus dat vertekende het beeld ook nogal. Inmiddels ben ik eraan gewend, heb nu 3 van die joekels lopen en vind alle andere paardjes maar klein.


Mooi geschetst! Het zijn en blijven onvoorstelbaar lieve, superbetrouwbare, speelse en zachtmoedige paardekinderen in een veel te groot, maar toch prachtig en sterk lichaam.


Je had er nooit spijt van gekregen!
Wel had je waarschijnlijk dat vermaledijde trapje, bankje, muurtje, boomstammetje of wat je zoal in het wild tegen kunt komen, nodig gehad om er zonder al te veel gesleur op te komen.

Leuk berichtje!
Marjolijn

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:00:

Ja. Das vervelend. Korte metten mee maken is denk ik het beste, dan ben je daar het snelste van af.
Zeg bijvoorbeeld dat je besloten hebt het komende jaar niet te gaan rijden, maar eerst degelijk grondwerk wil gaan doen, hij is nog jong per slot van rekening.
Dat je best snapt dat ze dat gek vinden, maar dat ze daar dan maar even aan moeten wennen.
Mocht je dan eerder het gevoel hebben dat je erop wilt doe je dat lekker, en zo niet ben je voorlopig van het gezeur af.

Als ze zien hoeveel positief effect dat op jullie (paard-mens)relatie heeft zullen ze zich straks achter de oren gaan krabben en zich afvragen of het nu wel zo gek was!

Ik bedacht me trouwens ook nog dat je misschien met een vriend of vriendin kunt gaan rijden buiten, laat diegene dan gewoon mee wandelen en je paard aan een leadrope vasthouden. En dan alleen lekker stappen en wandelen in de buitenlucht.

Doe allemaal dingen waar je je wel goed bij voelt. Het gaat om jou en jouw paard en daar heeft echt niemand iets mee te maken hoor! En neem de tijd.

Veel succes!
Marjolijn