Marina schreef op maandag, 2 mei 2005, 17:45:

Top!

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:23:


Zoals Karin zegt, Kathleen : Paardrijden doe je voor je lol, niet omdat het moet, en al helemaal niet omdat een ander iets van je verwacht.

Je hebt tijd nodig, en die tijd heb je, die tijd moet je jezelf gunnen.
Ik zie niet in waarom een bang persoon niet zou moeten gaan paardrijden, veel valt of staat met de begeleiding en het begrip dat je krijgt, laat je daarbij niet opjagen maar maak je eigen keuzes.

Ik werk veel met beginners en mensen die angst hebben maar toch zo graag willen paardrijden.
Het belangrijkste is dat je één persoon hebt die je kunt vertrouwen en die jouw grenzen respecteert.
Daarnaast is een ontspannen paard een must, ik heb hiervoor een Haflinger en ik weet heel zeker dat hij rekening houdt met bange mensen of beginners, hij gaat dan een versnelling lager en is zeer geduldig.
Daarbij komt dat Stef 1.53 is, niet al te groot en daardoor ook al wat minder eng.

Ik begin altijd met grondwerk, heel simpele basisdingen als : Wat voor signalen zendt je paard uit, hoe kun je zien wat hij wil, hoe kun je hem dingen duidelijk maken, enz. Leren zijn houding en orenspel te interpreteren, het is zo leuk als je daarop gaat letten, het zegt zoveel over jou en je paard en datgene waarmee je bezig bent.

Eenmaal o zijn rug ( en dat kan best een tijdje duren, so what?) ga je eerst eens je paard onder je 'voelen' bewegen, leer je meegaan in zijn bewegingen, leer je zijn signalen te interpreteren en de jouwe duidelijk maken aan hem.

Belangrijk is je houding, "open", je ademhaling, "laag" en je leert rijden vanuit je buik en je energie te sturen vanuit je binnenste, vanuit je centrum. Dat is heel makkelijk, je kunt het binnen 5 minuten bereiken en ik hoor altijd van iedereen dat het je heel prettig en solide verbindt met het paard.
Door buikademhaling toe te passen krijg je jezelf onder controle, ontspan je je.
Als je echter gaat hyperen is dat veel moeilijker dus daar moet aan worden gewerkt.
Daarnaast werk je aan het ontspannen van je spieren. In deze fase is het niet van belang dat je mooi technisch leert rijden, maar juist die ontspanning is zo belangrijk om rustig te worden en weer te leren plezier te beleven. Ik begin daarbij bij de voeten en eindig bij de vingertoppen.
Al zit je als een zoutzak in het begin, nou en? - komt allemaal wel.
Velen zeggen dat het haast op yoga lijkt.

Het paard waarmee ik op deze therapeutische manier werk kent dit en doet het spel goed mee. Je moet het ook zien als spel, ook al is het pure ernst voor jou, paardrijden moet ontspannend zijn, het moet nog altijd je eigen keuze zijn.

Steeds verder ga je, steeds meer durf je wanneer je voelt dat het paard naar je luistert, niet alleen in zijn doen , maar met zijn oren, hij reageert op jouw woorden, en op je zit. Door te praten tegen je paard ga je die verbinding aan en wordt je zelf ook minder bang.

Je mag je vasthouden aan je zadel, en je zult merken dat je al gauw een hand durft los te laten, dan 2, dan durf je weer wat heen en weer te bewegen, hem aan zijn oren te aaien terwijl je op hem zit, of op zijn staart. Je ogen durf je dicht te doen en je durft je aan hem over te geven en hem jou te laten leiden. Samen bepaal je waarheen je loopt, en nog steeds moet niks, maar mag alles, zolang jij en je paard het prettig vinden. Je hebt immers al geleerd zijn signalen te interpreteren....

Werken aan de lounge vind ik niks, veel liever ga ik in een omheinde ruimte met iemand wandelen. Het lopen in rondjes is niet altijd bevordelijk voor je evenwicht en bovendien is het behoorlijk geestdodend voor je paard.

Je kunt het beste zelf leren focussen, ergens in een rechte lijn naartoe lopen, blij zijn dat het je gelukt is, zelf de controle leren houden in de bocht, niet overgeleverd aan die ander die het touw vasthoudt.

Ik let op spierspanning, ik zie gelijk waar iemand "vasthoudt", verkrampt, het verliest of het niet meer weet.
En dan help ik die persoon het weer te vinden.
Echt, het hoeft allemaal niet zo moeilijk of eng te zijn.
Het komt wel, het kost alleen tijd en de juiste begeleiding.

Ga op zoek, Kathleen, er zijn er meer die werken zoals ik.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, heel veel succes, hou je ons een beetje op de hoogte?

Pien

kathleen decroix schreef op maandag, 2 mei 2005, 15:00:


Hoi Kathleen.

Proberen je eigen weg te gaan Kathleen, wat ze ook zeggen. Je hoeft jezelf niet voor een ander te bewijzen. De vreugde van je eigen paard deel je met hem, niet met de anderen. Hoe jij het liefste met je paard omgaat bepaal jezelf. Op het moment dat je dat doet voelt je paard vaak aan dat je voor hem kiest, en krijg je veel liefde en vertrouwen terug. Vertel Fritske gewoon dat je bang bent en dat hij voorzichtig met je moet zijn. Laat de rest vooral kletsen, dit gaat vanzelf over.
Groetjes, en heel veel succes met Fritske.

Palma schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:29:


Nee hoor alle ijzers eraf....


Dees kijk eens goed rond op deze website en dan vind je heel interessante gegevens over hoe je dit moet aanpakken...

Het eerste wat je nu zeker moet doen is een goede natuurlijk bekapper zoeken...

groeten,
Liesbet

Ik denk inderdaad dat je met het ouder worden ook minder risico's wil nemen.
Als ik vroeger viel ging dat soepel en was ik meestal nog niet stijf de dag erna... Maar nu is dat wel anders... Ook heb je een verantwoordelijkheid. Ik kan het mij nu niet permitteren van in de gips te liggen... als ik jong was deed mijn moeder alles voor mij dus toen kon ik wel een aantal weken out zijn...

Ik ben een half jaar geleden ook van mijn (toen) verzorgpaard gevallen (zonder reden ging ze ervandoor in de buitenbak). Heb dan ook mezelf moeten verplichten van te rijden, maar één keer als is reed dan viel de angst ook van mij af... bij mij was het vooral op voorhand zwaar....

Nu staat dat paard terug in de wei, verder weg en heb ik het opgegeven.

Ik ben dan ook gestopt in de manege met rijden... omdat ik vind dat je eerst een duidelijke band moet hebben. Ergens een verzorgpaard waar je maar 1 keer per week op rijd is ook niet voldoende om die band te krijgen... dus voorlopig geen rijden voor mij... en met dit weer mis ik dat enorm....

Als ik dan lees hoe het bij spirithorse gaat dan zou ik morgen op les willen komen, maar dan is er weer de afstand en de tijd....
Ik ga er eens een nachtje over slapen misschien wel terug op les maar dan wel op een andere manier...

groeten,
Liesbet

Diestelmans Liesbet schreef op maandag, 2 mei 2005, 21:29:


Liesbet, er is goede hoop.
Steeds meer mensen willen die echte band met hun paard. Steeds meer mensen gaan leren luisteren naar zichzelf en naar hun paard. Er komt ook een tijd voor jou. Je hebt de 1e stap al gezet. Van een paard houden kun je ook zonder een eigen paard. 1x in de week een uurtje wandelen (aan de hand) met een paard is ook leuk. Goed voor jezelf en goed voor het paard. Goed, je wordt misschien met argusogen bekeken maar wat kan jou het schelen. (ik zeg dit ook even voor mezelf, heb net weer een heftige discussie gehad met mijn manegehoudster die vindt dat ik een slappeling ben en dat ik volgens haar geen doorzettingsvermogen heb om dressuur vol te houden)
De groep natuurlijk paarden liefhebers groeit gelukkig mét de dag, en die hebben geen voorgeschreven wetten over dwangmatig rijden. Niet voor jezelf en niet voor je paard. Angst kun je overwinnen, vooroordelen en oogkleppen zul je altijd houden!
Tijd heb je niet die moet je maken en elke afstand is te overbruggen. Twee cliché's maar daarom niet minder waar. Volgens mij (en dat kan ik binnenkort aan den lijve ervaren) is een les van Pien dit dubbel en dwars waard! Verslag volgt... (van de les van Pien) Kop op, plant het boompje en geef het elke dag voldoende water dan komt je droom wel uit. :)

Groetjes Nel.

Nel Gommans schreef op maandag, 2 mei 2005, 22:23:


Ps Liesbet, ik ben 43

Palma schreef op maandag, 2 mei 2005, 14:29:


Hoi Dees, omdat je zwanger bent haal je het paard van de ijzers??
Vind het een bijzondere reden, heb je je erin verdiept wat natuurlijk bekappen betekent? Een paard heeft dan ook zeker wisselende bodem nodig, hard en zacht. Als je nu erg misselijk bent, vraag dan iemand die wat uurtjes kan wandelen met je paard. Als ie alleen maar op zachte bodem staat heeft dit totaal geen enkele zin. Natuurlijk bekappen is ook voorijzers eraf!! De omstandigheden doen er ook nog eens toe. Dus stap 1, alle ijzers eraf, stap 2 voldoende wisselende bodem zodat er natuurlijke slijtage nagebootst kan worden,. Als je dit allemaal niet kan doen, ja dan raad ik je aan om op oude voet verder te gaan. Het is niet een kwestie van enkel de ijzers er afhalen, er komt veel meer bij kijken.

Groeten Esther

Hallo,
Ik zit met een probleempje.
Mijn Arabiermerrie heeft nog steeds platte zolen. Ik heb haar sinds juli
vorig jaar natuurlijk bekapt en steeds heel goed bijgehouden.
De hoeven zijn al helemaal vernieuwd, maar de zolen dus nog steeds plat.
Mijn andere paard (Haflinger) heeft al vanaf december prachtige holle
hoeven.

Het vervelende van die platte zolen is dat het paard snel uitglijdt. En
daarom denk ik er over om een Strasser bekapper te laten komen, omdat die in
de zool snijdt. In de hoop dat de zolen dan geholpen gaan worden om hol te
worden.

Is er iemand op dit forum die dergelijke ervaring heeft?
En lijkt het jullie een goed idee?
Groet,
Coralie

Spirithorses schreef op donderdag, 28 april 2005, 0:51:


Nog 2 paarden en rijders gezocht uit de omgeving van Maastricht.

We beelden de burgemeester en zijn gevolg uit tijdens de reuzenstoet.

Ieder paard krijgt één op één meelopende begeleiding van onze eigen mensen dus je bent nergens aan overgeleverd, bovendien zijn er voldoende rustmomenten voor de paarden.
We krijgen een rustige plek in de stoet, ver van reuzen en drumbands enzo.
Moet zeggen dat er alle rekening gehouden wordt met de wensen van de paardenmensen.

Wie durft ?????????

Pien

Coralie van Wingerden schreef op dinsdag, 3 mei 2005, 7:11:


arabieren hebben doorgaans hoeven die heel snel groeien
met hele harde hoorn die hier in onze natte landen te traag afslijt.
Gevolg is dat arabierenvoetjes ook niet breed opengaan maar
eerder "in de hoogte groeien".
Daardoor blijft ook de zool smal maar wordt heel dik
met bijgevolg nog minder veerkracht in de hoef zelf
(minder hoefmechanisme dus) kortom een vicieus cirkeltje.
Je doet er zeker goed aan een onderlegd iemand te raadplegen
zoals je strasseraar.
Zelf haal ik bij dergelijke hoeven altijd een stuk van de zool weg :
vanaf de stralen naar de hoefwand toe zodat je de aanzet geeft
om de zool hol te laten worden.
Met een dunnere zool wordt de ganse voet elastischer en zou zo
ook wat breder moeten worden.
sukses
peter

Coralie van Wingerden schreef op dinsdag, 3 mei 2005, 7:11:


Ik zou het gewoon proberen. Zoek wel iemand uit de richting die bereid is niet ineens te veel te doen want dan kun je vervelende dingen krijgen (ik heb te vaak gehoord van abcessen, erge kreupelheid enz). Maar aan de andere kant zijn er ook paarden die er goed op reageren. Als je de eventuele gevoeligheid te veel vindt kun je ook gewoon stoppen.

Het állermooiste zou zijn dat je een erg grof grindpad aan zou kunnen leggen, zodat de zool de gehele dag wat bijgesleten kan worden. (ook als je strasser doet) Ik heb dat zelf ook niet hoor, maar ik weet dat het t beste is De zolen hier zijn ook niet zo hol als ze zouden kunnen zijn.

Ilona
--
Let's keep on moving naturally!

knipknip


Eerst en vooral bedankt voor de vele bemoedigende reacties die ik tot hiertoe kreeg.Ik krijg nu ergens het gevoel dat ik er niet alleen voor sta en dat ik niet de enige ben met angsten.

Wat het buiten wandelen betreft Marjolijn : Fritske is nog niet verkeersmak en de manege ligt langs een tamelijk drukke baan dus dat hou ik niet direct voor mogelijk.Had al gedacht om hem gewoon eens aan de hand mee te nemen maar in de manege raden ze dat af en zeggen dat het beter is dat hij de eerste keer met een andere ruiter met de andere paarden mee gaat.Dat Fritske zich dan meer op zijn gemak zou voelen.

kathleen

Coralie van Wingerden schreef op dinsdag, 3 mei 2005, 7:11:


Hoe is de witte lijn van haar hoeven?

Nel Gommans schreef op maandag, 2 mei 2005, 22:25:


Hallo,
Dit verhaal komt me heel bekend voor hoor, ben zelf pas op latere leeftijd begonnen met paardrijden, en heb een zware val meegemaakt aan het einde van mijn tiende rijles (met botbreuken als gevolg). 't is een lang verhaal, maar als het je een steun kan wezen probeer ik het enigszins verkort te vertellen. Pas 4 maanden later ben weer kunnen beginnen, met heel veel schrik dus, terug in de beginnelingenles (want daar wordt niet gegaloppeerd). Na dik een jaar heb ik een eigen paard gekocht, maar die angst is uiteindelijk meer dan twee jaar blijven duren. In die tijd heb ik ook heel veel steun gehad van mijn instructrice en van andere ruiters. Het heeft ook lang geduurd voor ik het aandurfde om een buitenwandeling te maken, maar toen ik het erop wilde wagen heb ik een ruiter bereid gevonden met mij mee te gaan, het hele traject uitsluitend in stap of draf (ik bepaalde zelf wat we deden); dat moeten verdraaid saaie wandelingen geweest zijn voor die man. Pas na weken en weken heb ik een stukje galop aangedurfd, en zo bouwden we die wandelingen stilaan op naar een hoger tempo. Volgende stap: in groep buitenrijden, die eerste ritten waren een zenuwslag voor mij. Gelukkig bleef mijn paard rustig.
Maar sinds enige tijd neem ik zelf ook mensen mee die voor het eerst willen buitenrijden, rustige ritjes in kleine groepjes, waar ik me altijd aanpas aan degene die meerijden. Ik weet uit ervaring hoe belangrijk dit is! Ik heb ook steeds toegegeven dat ik bang was als iemand me raar bekeek omdat ik weer eens iets niet aandurfde, en dan merk je ook dat je helemaal niet de enige bent!
Mijn advies: doe het gewoon rustig aan, alleen dat waar je je zeker bij voelt: elke stap, hoe klein ook, is er één. Afwisseling is waarschijnlijk niet slecht, alhoewel ikzelf me in het begin alleen maar 'veilig' voelde in een les in de binnenbak . Laat je niets opdringen door iemand anders, alles komt na verloop van tijd wel in orde! Nog steeds heb ik momenten (tijdens buitenritten) waar de angst even de bovenhand neemt (en ik ben daarin ook helemaal niet de enige), en geloof het of niet: meestal haalt mijn paard me daar doorheen door dan extra braaf en rustig te blijven op momenten dat de andere paarden even wat zenuwachtig worden. Op den duur wordt je een 'team' met je paard en weet je wat je van hem kan verwachten. Gewoon 'Super' die band die je met hem krijgt.
Ik hoop dat je ook zo'n steun mag krijgen van bekenden (ruiters en instructeurs), dan kom je er zeker door. Rustig aan en niet opgeven is de boodschap. Ik duim alvast voor je.
Perdida