Jet van Gulik schreef op maandag 17 juni 2013,
. En elke situatie met een geliefde huisgenoot die niet meer

Mooi gezegd Jet!

Wanneer ik de beslissing neem om een dier te laten inslapen, doe ik dat uit pure liefde, onvoorwaardelijke liefde. Wanneer een dier lijd en er is geen zicht op verbetering, dan is dat het beste wat ik voor het dier kan doen.

Fleur had ook nog die kies kunnen laten trekken, de veearts stelde dat voor, dan moest haar gebit gewoon goed bijgehouden worden door de tandarts.
Dan had ik haar misschien nog gehad, maar wat zou dat voor haar betekenen? Ze mankeerde naast het gebitsprobleem nog andere dingen, ik denk dat ze cushing had (bol voorhoofd, lange vacht, slecht verharen, hormonaal in de war), maar dat heb ik nooit verwacht bij haar, omdat ze zo jong was. Pas na haar overlijden paste dat puzzelstukje in elkaar.
Ik heb een dierentolk met haar laten praten, voordat ik de knoop doorhakte. Ja even hard lachen allemaal, de meeste mensen vinden dat grote onzin, dat weet ik.
Maar ik vind het geen onzin en het heeft bij mij alle puzzelstukjes op zijn plaats gelegd.
De tolk wist van te voren niets, alleen dat de pony iets mankeerde en dat ik mij afvroeg
of ze zelf zo nog wel door wilde. De tolk begon gelijk over de juiste kies in de onderkaak, over druk in het voorhoofd, vooral bij linkeroog (ze hield toen ook haar hoofd wat scheef naar links), en dat ze eigenlijk gewoon helemaal op was. Ze vertelde de tolk dat ze van mij niet meer hoefde te werken en dat ik haar zo lekker onder haar manen kriebelde. De tolk vertelde mij dingen waardoor het voor mij heel helder werd, dat zij niet langer in dat lichaam kon blijven, het was zo'n lijdensweg.
De dingen die ik eerst niet wilde zien, zijn door die tolk duidelijk gemaakt. Ik heb daarna nog 2 dagen gewacht tot maandag, maar eigenlijk had ik beter op zaterdag al de veearts laten komen.
Ik ben in ieder geval blij dat we de keuze hebben om dieren leed te besparen.