Ik heb even een vraagje, een buurvrouw van me heeft pas geleden een cursus "Paardenfluisteren" gedaan, ja ja nou niet allemaal gelijk vallen over de term, zo noemen ze het, dus voor het gemak noem ik het ook even zo.
Daar heeft ze een paar dingen geleerd, waarvan ik zelf denk dat er geen hout van klopt. Die dingen blijven maar door mijn hoofd spoken en nu vraag ik mij af wat jullie mening hierover is.
Ok, stelling 1:
Volgens de cursusleidster, heeft het paard een centrale as (lijn loopt van boven naar beneden, precies ter hoogte van de singel), en de zone vóór de centrale as (dus hoofd, hals, borst, schouder, schoft) is een no go zone (een gebied waar paarden niet graag zomaar worden aangeraakt en waar paarden elkaar ook niet zomaar aanraken). Ze zouden elkaar daar alleen aanraken na duidelijke toestemming. Het zomaar aanraken van deze zone, zou voor het paard erg stressvol zijn en mag pas gebeuren nadat je eerst voorzichtig achter de centrale as aangeraakt hebt en het paard je via lichaamstaal laat weten dat het aanraking ok vind, dat je pas dan de zone vóór de centrale as mag aanraken, omdat het anders stress geeft.

Ik vind dat een hele vreemde stelling, ik zie paarden elkaar vaak genoeg aanraken in die no go zone, zowel positief als negatief. Heeft hier iemand ervaring mee?

Stelling 2:
Toen mijn buurvrouw vroeg wat ze kon doen aan het feit dat één van haar shetlanders heel bang is voor trekkers, zei de cursusleidster dat je daar niets aan kon doen, dat trekkers gewoon echt heel erg eng zijn voor paarden en dat je die angst er niet uit kan krijgen, omdat het een logische angst is (in haar ogen dus).

Dat vond ik helemaal van de zotte, mijn beide pony's zijn totaal niet bang voor trekkers, Jarél eerst wel, hij was ze niet gewend, stond bij vorige eigenaren binnen, maar na een tijdje wende hij eraan en nu reageert hij er niet eens meer op als ze vlak langs hem scheuren.
Ik heb in mijn leven veel ervaring met paarden die over hun angst heen geholpen waren, door training of gewoon door ervaring opdoen en die waren op den duur helemaal niet meer bang voor groot verkeer.
Ik ben er zelfs een beetje boos om dat die vrouw dat gezegd heeft, want nu denkt mijn buurvrouw dat ze toch niets kan doen aan die angst en probeert ze het ook niet eens meer. En dat terwijl deze pony totaal niet bang was voor trekkers toen hij net bij hun kwam. Ik heb al 2 keer geprobeerd om iets aan zijn trekkerangst te doen en dat lukte prima, hij werd minder paniekerig, maar als ik het dan weer aan de buurvrouw overliet, ging hij ook snel weer achteruit.
Die pony moet daar toch vanaf kunnen komen? Zeker omdat hij het in het begin niet had! Hij was 2,5 toen hij bij hun kwam en hengst, na zijn castratie is hij wel angstiger geworden, maar ondanks dat kreeg ik zijn angst wel minder toen ik wat tijd aan hem besteedde. Hij moest gecastreerd worden omdat hij wel erg veel interesse toonde naar de shetlander merries die in het weiland ernaast stonden. Hij is nu 4.
Wat vinden jullie?