jessica96 schreef op dinsdag 17 december 2013, 22:57:


Tot het natuurlijke gedrag van het paard behoort meen ik "trekken" ... en het trauma speelt dus een grote rol.. kan het zijn dat jij het vertaalt naar saai? Of misschien trekt het jou niet? Of misschien noem jij het saai omdat jij het ook , zou heel aannemelijk zijn, wat eng vindt? Als je nu uit je vel vliegt zou in bovenstaande wat waarheid kunnen zitten ..
Lees het verhaal van Piet of neem contact met hem.. zó kan hij - wat hij met Shiny kwijt is ook weer (aan jou) doorgeven. en wordt jouw shy ook tot een shyni..mooi toch! :)
Nog heel wat spannend werk aan de winkel! 5 à 6 jaar

Myriam

ik las het op fb. Onvoorstelbaar dat een paard zomaar opeens dood gaat. Heel erg veel sterkte, Piet. Ik weet hoeveel pijn dat doet.

Zoals jullie misschien weten, ben ik shakira aan het beleren om straks voor het wagentje te lopen. Ik kom veel met haar op straat, doe leeg mennen en heb haar wat lichte dingetjes laten slepen.
Niet meer, omdat ik nog geen goed tuig heb,. Dat komt binnenkort (is de bedoeling)

Op zich gaat het allemaal prima. Het is een leuke shet, stout op zijn tijd zoals je dat mag verwachten, maar een typisch shettenbeest met eigen mening.

Dat is allemaal prima, maar ik zit met een dilemma. Ze vind het aan de lange teugel e.d. niet zo boeiend om van huis te gaan. Wandelend aan een lang koort (met de mogelijkheid af en toe gras te jatten) vind ze het prima.
Maar met 'leeg' mennen' nääää.
Dat uit zich dan vooral in slingeren, dralen, om willen draaien (niets heftigs hoor... gewoon van oke... dat was het wel weer... we gaan naar huis) en stoppen. Evt in de achteruit gaan.

Nu is ze niet erg bang uitgevallen en geloof ik ook niet dat angst hier de drijfveer is. Eerder een gebrek aan werklust (je zou maar eens moe worden en bovendien kun je niet werken en eten tegenlijk) Op weg naar huis heeft ze trouwens wel werklust

Goed... mijn dilemma... wat is de beste manier om dit op te lossen.
Laat ik beginnen met de mededeling dat wortelschijfjes hier niet tegenop kunnen (geloof me.... ik heb het geprobeerd met de clicker) en dat van graspol naar graspol rennen niet erg handig is straks voor de wagen.

Druk toepassen is een optie, maar een beetje shet wordt daar snel genoeg 'doof' voor, even afgezien van het al dan niet willen toepassen van druk

Laten staan totdat ze er genoeg van krijgt. Heb ik geprobeerd. Enig idee hoe lang een shet stil kan staan, zonder dat het haar stoort?????

En dat een shet een hele straat zonder problemen achterwaarts gaat als je denkt: als je achterwaarts wil, dan doe je dat maar, maar dan net wat langer dan je leuk vindt... hmmm.... het verbaast mij dat ze in de wei niet achterwaarts loopt.

Mijn laatste tactiek: als ze draalt of stopt, gewoon naar voren lopen, bij kopstukje nemen en doorlopen (om het dralen en stoppen geen gewoonte te laten worden), maar dan wel eventjes stevig doorlopen , totdat er weer wat vaart inzit en dan er weer achter gaan lopen.
Maar ik weet nog niet of dat de beste optie is.
Zie nog niet zo goed de haken en ogen, hoewel het vanuit de kar praktich straks wel wat lastiger wordt.

Ben benieuwd naar jullie meningen,

De zweep erover!!! Haha, nee hoor
Vond het zo toepasselijk, moest even, !!!

Ik vraag mij af als je gaat wandelen, maak je dan een rondje of loop je heen en weer over straat? Het komt op mij een beetje over als verveling, alsof er geen uitdaging(meer) inzit?
Ik kan natuurlijk mis zitten???
Heb je al eens een paar stokken aan het tuig gehangen(als zijnde de bomen?) en een band of krat erachter gehangen aan de strengen?
Ik kan het niet precies goed inschatten, maar misschien even laten rusten tot het tuig er is en dan verder op gaan bouwen?
Succes!

Groetjes Marlies

Jeetje Piet, lees het nu pas. Wat een ongelooflijk bericht.
Leef heel erg met je mee! Sterkte!

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Pas als de laatste boom gekapt,
De laatste rivier vergiftigt,
De laatste vis gevangen,
Pas dan zal de mens vaststellen ...
dat je geld niet kunt eten ....

Hallo,
We zijn al 4 jaar bezig met haar en het gaat steeds beter :)
Ik ben totaal niet bang
Ik vind wandelen zelf indd ook niet heel erg leuk..
Dankje zal ik zeker gaan doen! :)

jessica96 schreef op dinsdag 17 december 2013, 23:19:


Je zegt: "Ik doe wel afwisseling met haar longeren, dressuur, springen, balkjes, western grondwerk racen e.d."

je doet vanalles en ik denk dat je dat van alles gewoon moet stoppen tot je wel contact hebt met je paard. Je paard lijkt misschien autistisch, maar is dat wel zo? Je hebt er geen contact mee en ziet niet hoe je contact kan krijgen. In je ogen van je paard ben jij misschien een autist. (ik bedoel dit niet negatief maar je ziet het zo vaak, mensen zijn bezig met de eindfase (dressuur enz) maar hebben geen begin, nl gewoon contact gemaakt) Je paard vertrouwt niet dat het allemaal wel in orde is en weigert een stap buiten de deur te doen. Ik vind het een heel goed idee eens met Piet te overleggen, intussen, ga gewoon met je paard niks doen, zet een stoel in de wei en ga zitten, wedden dat hij naar je toe komt. Zorg dat hij zich prettig bij je voelt en geinteresseerd raakt. Intussen leg je je toe op trainen met beloning (clicker) en ga je aan de slag als je dat onder de knie hebt. Je hebt niet zo veel tijd te besteden door je studie maar de tijd die je hebt zou ik besteden aan contact krijgen met je paard. De rest komt dan vanzelf. En dan wordt het rijden ook leuk voor allebei.

Hallo,
Ik begrijp je maar denk niet dat dat het is
Ze vertrouwd me helemaal ik kan iets over haar hoofd doen zodat ze niks kan zien en als ik het vraag loopt ze dan gewoon braaf mee.
Het probleem is echt haar te pakken te krijgen..
Als ik naar haar toe loop gooit ze dr staart in de lucht rent ze een stukje en wacht tot ik dichterbij ben en doet het dan weer.
Als ik haar heb loopt ze zonder touw achter me aan en als ik zeg staan blijft ze staan tot ik terug ben..
Het terrein probleem had de vorige eigenaar ook met haar en ik vind het niet heel erg
Als we nooit op buitenrit kunnen dan niet

Marlies Sanders schreef op woensdag 18 december 2013, 10:24:


Verschillend, zowel met wandelen als met lange lijnen, probeer vaak verschillende richtingen uit te gaan,.... gaan ook regelmatig naar de molen waar vrienden wonen en altijd wat lekkers te halen is... dat soort dingen.

Stokken heb ik nog niet gebruikt, wel een dun boompje, een sleetje met houtblokjes, een sleep etc erachter gehad en geoefend tussen bomen in staan van de wagen. Is allemaal geen probleem.

Ik denk niet dat een nieuw tuig verschil uit maakt, want op straat heb ik er vrijwel nooit wat achter hangen en vaak niet eens een tuig aan en dat maakt geen verschil.

Volgens mij vindt ze werken per definitie geen uitdaging... je kunt nl niet eten en werken tegenlijk. Gewoon wandelen is dan leuker, want dan kan ze van graspol naar graspol hollen en hoeft ze niet op te letten

Hm ja.... denk dat de zweep inderdaad de enige oplossing is Flink erop timmeren... zal ze leren,....

jessica96 schreef op woensdag 18 december 2013, 11:01:


wie snapt wie nou niet, je paard speelt krijgertje met je en jij zegt dat ze autistisch is

je probleem is een echte klassieker en er talloze mensen die er mee tobben. Ook het meewerken zodra je paard aan het halster is standaard.


alles kan als je de juiste methode maar toepast. Een paard is van huis uit gemaakt om van overal te lopen en niet alleen op bekend terrein. Werken met beloning werkt altijd.

Hhhmmmm...wat is jou definitie van gewoon wandelen?
Bij mij wordt er tijdens de gewone wandeling niet gegraasd eigenlijk, een beetje opletten terwijl ze met mij op stap zijn lijkt me toch wel handig???
Bij jou staan ze toch heel de dag al op de wei te grazen, dacht ik?
Niet dat je de zweep moet gebruiken, maar het is toch wel de bedoeling dat jij de leiding hebt en niet de pony?
Dan lijkt mij de oplossing die jij al noemt, even bij het halster pakken en doorlopen toch wel een goeie, maar dan wel consequent, he?
Dan zou ze zich uiteindelijk toch wel moeten schikken?
Groetjes Marlies

jessica96 schreef op woensdag 18 december 2013, 11:01:


Hallo, Jessica,

Ik heb met mijn Tinker het probleem gehad dat ik wandelend overal met haar naar toe kon, zat ik erop kwam ik niet van de oprit af. Wandelde ik eerst een stukje en stapte ik dan erop ging het een tijdje goed tot ze heel plotseling omdraaide en gewoon naar huis liep. Ik had totaal geen invloed meer en ze banjerde desnoods gewoon door een heg of tuin heen om de kortste weg naar huis te nemen. Ik snapte er niks van, het omdraaien kwam voor mij destijds als een volslagen verrassing, zonder enige aanleiding en waarschuwing.

Mijn tinker komt van een kindermanege waar ze heel jong ingereden is door stoere kerels tijdens een jaarlijkse rodeo en daarna gereden door kinderen die alleen maar aan de teugels rukten en haar met een zweep sloegen. Ze gold als koppig en niet leuk voor kinderen, want ze had een hekel aan getut en draaide steeds om, terug naar de manege. Daarom stond ze te koop. Een tinkermerrie van net vier jaar, verwaarloosd, mishandeld, levend in haar eigen wereldje, doodsbang. Gewoon helemaal de vernieling ingeholpen. Waarom ik haar gekocht heb? Omdat het op de een of andere manier paste. En wat hebben we aardige opmerkingen gehad: Is dat een paard of een kameel, zit de mot erin. Erg fraai. En ik vond haar prachtig, ik zag alleen datgene wat ver weggestopt zat: Een zachtaardig gevoelig paard.

Inmiddels is ze vier jaar bij me. Ze is hier echt thuis. Buitenritten zijn geen enkel probleem meer. Niet van het erf af willen en omdraaien bleek gebrek aan vertrouwen te zijn. Ik bood haar niet voldoende zekerheid als ik op haar rug zat. Met wandelen liep ik immers voor haar en zij liep achter me met haar neus tegen mijn rug of hand gedrukt. Wat een gezicht: Een grote harige tinker die zich net een olifantje aan je vasthoudt en zich achter je probeert te verschuilen.

Ik miste tijdens het rijden haar subtiele vragen of het wel in orde was wat we onderweg tegenkwamen. Geen antwoord betekende foute boel voor haar en wegwezen naar huis waar ze immers veilig was. Ik heb haar manier van vragen stellen moeten leren, een oor naar achter, nek iets buigen, heel eventjes vertragen. Ze wilde alleen maar van mij weten of het goed was en of ze door kon lopen. We hebben tegenwoordig hele gesprekken onderweg.

Jouw houding, humeur, heeft een grotere invloed op je paard dan je denkt. Heb je ergens geen zin in, dan heeft je paard er ook vaak geen zin in. Heb je weinig tijd, spookt je paard van alles uit, gooit van alles om. Als je met een houding van - de vorige eigenaar kon er ook niet mee naar buiten, ik dus ook niet, mijn paard is autistisch dus gaat dit of dat vast mis - naar je paard kijkt, gaat het meestal ook mis en kom je niet verder.

Ik heb een tijdje erg te kampen gehad met medelijden. Ik vond het zo erg voor mijn paard dat ze zo graag contact wilde maken en het gewoon niet durfde. Ze was gewoon gevangen in haar verleden. Zij kon niets met die emoties van mij en werd er onzeker van. Op een gegeven moment heb ik dit achter me gelaten en alleen naar de toekomst gekeken, alles met hele kleine stapjes gedaan, haar laten begaan totdat ze zover was voor de volgende stap. En het ging steeds beter.

Misschien heb je hier iets aan?
Succes.

Marlies Sanders schreef op woensdag 18 december 2013, 12:18:


Mja, weet je... wandelen is bij mij ontspanning... lekker erop uit met zijn tweetjes en doen waar we zin in hebben itt tot werk.
En ja dan loopt ze aan de lange lijn en mag best graspolletjes plukken,. Die zijn nu eenmaal lekkerder dan in de wei.

Natuurlijk hebben we ook dan regels. Zo mag ze niet voor mijn voeten gaan lopen, trekken, gekke dingen doen... weet ik het. Ik wandel gewoon en zij loopt mee aan de lange lijn en jat ondertussen graspollen. Beetje intervaltraining: gras happen, bijhollen totdat ze voor mij uitloopt, gras happen en weer hollen.
Ze houdt zich daarbij keurig aan de regels die we hebben 'afgesproken' , rent niet voor mijn voeten langs, trekt niet, doet geen gekke dingen.

Ik denk op dat moment niet echt in termen van leiding: we zijn gewoon samen lekker op stap en het moet gewoon leuk en gezellig zijn, ook voor haar.
En eigenlijk is dat gewoon heel leuk en gezellig om te doen. Vind ze ook prachtig.

Niet helemaal volgens de regels van paardenvolk denk ik, maar of dat dan verkeerd is...

Logischerwijs vind ze dat wel leuk.

Maar werken is natuurlijk een ander verhaal. Ze weet heel erg goed het verschil. Dat is het punt niet. Ze duikt niet de berm in of doet andere rare dingen. Ze heeft er alleen niet zoveel zin in. Het ontbreekt een beetje aan werklust, zeg maar ...

Sandra van Bommel schreef op woensdag 18 december 2013, 12:55:


Als je op die manier met mijn Shetlander op stap zou gaan, zou het lachen je rap vergaan. Mijn Kim is erg zelfbewust, een keer toegestaan is altijd toegestaan en we pakken er nog wat bij. Halster om betekent daarom werk en niet eten, de sloot induiken en andere dingen doen waardoor het touw strak gaat staan. Vanzelfsprekend niet voor de voeten lopen, knijpen, jolig aansteigeren, even een mep tegen je scheenbeen uitdelen. Kim is erg speels en kan volledig doordraaien. Geef Kim een vinger en je bent je arm kwijt.



Natuurlijk vind ze dat leuk. Kim zou dat ook leuk vinden.


Kim zou niet met die twee mogelijkheden naast elkaar om kunnen gaan. Heb ik de keus tussen spruitjes of een lekker ijsje, dan neem ik het ijsje.....

jessica96 schreef op woensdag 18 december 2013, 11:01:


Goh tja wát is het probleem dan?
Je vindt het niet heel erg.. en tóch wil je er wat aan doen. Het niet heel erg vinden is al een goeie instelling..
Ik denk zelf wél dat ze op één of andere manier dat vertrouwen in jou niet helemaal heeft , wél op bekend terrein met voor haar bekende dingen.. jij bent dan één van die dingen van dat vertrouwde terrein.
Met een échte leider ga je mee , ook als je de omgeving (nog) niet vertrouwt, je kunt je aan de leider overgeven en dát doet ze niet.
Het wegrennen in de wei kan een soort ingetrainde actie zijn...... dus effe inderdaad op die stoel :)
Buitenritten zijn een uitdaging voor jullie allebei!? :) is leuk hoor! én spannend!! pff! ik vond het wél spannend maar de uitdaging is ook aantrekkelijk en het succesgevoel helemáál fantastisch.. maar dit geldt voor mij hé!
Myriam