jessica96 schreef op woensdag 18 december 2013, 11:01:


wie snapt wie nou niet, je paard speelt krijgertje met je en jij zegt dat ze autistisch is

je probleem is een echte klassieker en er talloze mensen die er mee tobben. Ook het meewerken zodra je paard aan het halster is standaard.


alles kan als je de juiste methode maar toepast. Een paard is van huis uit gemaakt om van overal te lopen en niet alleen op bekend terrein. Werken met beloning werkt altijd.

Hhhmmmm...wat is jou definitie van gewoon wandelen?
Bij mij wordt er tijdens de gewone wandeling niet gegraasd eigenlijk, een beetje opletten terwijl ze met mij op stap zijn lijkt me toch wel handig???
Bij jou staan ze toch heel de dag al op de wei te grazen, dacht ik?
Niet dat je de zweep moet gebruiken, maar het is toch wel de bedoeling dat jij de leiding hebt en niet de pony?
Dan lijkt mij de oplossing die jij al noemt, even bij het halster pakken en doorlopen toch wel een goeie, maar dan wel consequent, he?
Dan zou ze zich uiteindelijk toch wel moeten schikken?
Groetjes Marlies

jessica96 schreef op woensdag 18 december 2013, 11:01:


Hallo, Jessica,

Ik heb met mijn Tinker het probleem gehad dat ik wandelend overal met haar naar toe kon, zat ik erop kwam ik niet van de oprit af. Wandelde ik eerst een stukje en stapte ik dan erop ging het een tijdje goed tot ze heel plotseling omdraaide en gewoon naar huis liep. Ik had totaal geen invloed meer en ze banjerde desnoods gewoon door een heg of tuin heen om de kortste weg naar huis te nemen. Ik snapte er niks van, het omdraaien kwam voor mij destijds als een volslagen verrassing, zonder enige aanleiding en waarschuwing.

Mijn tinker komt van een kindermanege waar ze heel jong ingereden is door stoere kerels tijdens een jaarlijkse rodeo en daarna gereden door kinderen die alleen maar aan de teugels rukten en haar met een zweep sloegen. Ze gold als koppig en niet leuk voor kinderen, want ze had een hekel aan getut en draaide steeds om, terug naar de manege. Daarom stond ze te koop. Een tinkermerrie van net vier jaar, verwaarloosd, mishandeld, levend in haar eigen wereldje, doodsbang. Gewoon helemaal de vernieling ingeholpen. Waarom ik haar gekocht heb? Omdat het op de een of andere manier paste. En wat hebben we aardige opmerkingen gehad: Is dat een paard of een kameel, zit de mot erin. Erg fraai. En ik vond haar prachtig, ik zag alleen datgene wat ver weggestopt zat: Een zachtaardig gevoelig paard.

Inmiddels is ze vier jaar bij me. Ze is hier echt thuis. Buitenritten zijn geen enkel probleem meer. Niet van het erf af willen en omdraaien bleek gebrek aan vertrouwen te zijn. Ik bood haar niet voldoende zekerheid als ik op haar rug zat. Met wandelen liep ik immers voor haar en zij liep achter me met haar neus tegen mijn rug of hand gedrukt. Wat een gezicht: Een grote harige tinker die zich net een olifantje aan je vasthoudt en zich achter je probeert te verschuilen.

Ik miste tijdens het rijden haar subtiele vragen of het wel in orde was wat we onderweg tegenkwamen. Geen antwoord betekende foute boel voor haar en wegwezen naar huis waar ze immers veilig was. Ik heb haar manier van vragen stellen moeten leren, een oor naar achter, nek iets buigen, heel eventjes vertragen. Ze wilde alleen maar van mij weten of het goed was en of ze door kon lopen. We hebben tegenwoordig hele gesprekken onderweg.

Jouw houding, humeur, heeft een grotere invloed op je paard dan je denkt. Heb je ergens geen zin in, dan heeft je paard er ook vaak geen zin in. Heb je weinig tijd, spookt je paard van alles uit, gooit van alles om. Als je met een houding van - de vorige eigenaar kon er ook niet mee naar buiten, ik dus ook niet, mijn paard is autistisch dus gaat dit of dat vast mis - naar je paard kijkt, gaat het meestal ook mis en kom je niet verder.

Ik heb een tijdje erg te kampen gehad met medelijden. Ik vond het zo erg voor mijn paard dat ze zo graag contact wilde maken en het gewoon niet durfde. Ze was gewoon gevangen in haar verleden. Zij kon niets met die emoties van mij en werd er onzeker van. Op een gegeven moment heb ik dit achter me gelaten en alleen naar de toekomst gekeken, alles met hele kleine stapjes gedaan, haar laten begaan totdat ze zover was voor de volgende stap. En het ging steeds beter.

Misschien heb je hier iets aan?
Succes.

Marlies Sanders schreef op woensdag 18 december 2013, 12:18:


Mja, weet je... wandelen is bij mij ontspanning... lekker erop uit met zijn tweetjes en doen waar we zin in hebben itt tot werk.
En ja dan loopt ze aan de lange lijn en mag best graspolletjes plukken,. Die zijn nu eenmaal lekkerder dan in de wei.

Natuurlijk hebben we ook dan regels. Zo mag ze niet voor mijn voeten gaan lopen, trekken, gekke dingen doen... weet ik het. Ik wandel gewoon en zij loopt mee aan de lange lijn en jat ondertussen graspollen. Beetje intervaltraining: gras happen, bijhollen totdat ze voor mij uitloopt, gras happen en weer hollen.
Ze houdt zich daarbij keurig aan de regels die we hebben 'afgesproken' , rent niet voor mijn voeten langs, trekt niet, doet geen gekke dingen.

Ik denk op dat moment niet echt in termen van leiding: we zijn gewoon samen lekker op stap en het moet gewoon leuk en gezellig zijn, ook voor haar.
En eigenlijk is dat gewoon heel leuk en gezellig om te doen. Vind ze ook prachtig.

Niet helemaal volgens de regels van paardenvolk denk ik, maar of dat dan verkeerd is...

Logischerwijs vind ze dat wel leuk.

Maar werken is natuurlijk een ander verhaal. Ze weet heel erg goed het verschil. Dat is het punt niet. Ze duikt niet de berm in of doet andere rare dingen. Ze heeft er alleen niet zoveel zin in. Het ontbreekt een beetje aan werklust, zeg maar ...

Sandra van Bommel schreef op woensdag 18 december 2013, 12:55:


Als je op die manier met mijn Shetlander op stap zou gaan, zou het lachen je rap vergaan. Mijn Kim is erg zelfbewust, een keer toegestaan is altijd toegestaan en we pakken er nog wat bij. Halster om betekent daarom werk en niet eten, de sloot induiken en andere dingen doen waardoor het touw strak gaat staan. Vanzelfsprekend niet voor de voeten lopen, knijpen, jolig aansteigeren, even een mep tegen je scheenbeen uitdelen. Kim is erg speels en kan volledig doordraaien. Geef Kim een vinger en je bent je arm kwijt.



Natuurlijk vind ze dat leuk. Kim zou dat ook leuk vinden.


Kim zou niet met die twee mogelijkheden naast elkaar om kunnen gaan. Heb ik de keus tussen spruitjes of een lekker ijsje, dan neem ik het ijsje.....

jessica96 schreef op woensdag 18 december 2013, 11:01:


Goh tja wát is het probleem dan?
Je vindt het niet heel erg.. en tóch wil je er wat aan doen. Het niet heel erg vinden is al een goeie instelling..
Ik denk zelf wél dat ze op één of andere manier dat vertrouwen in jou niet helemaal heeft , wél op bekend terrein met voor haar bekende dingen.. jij bent dan één van die dingen van dat vertrouwde terrein.
Met een échte leider ga je mee , ook als je de omgeving (nog) niet vertrouwt, je kunt je aan de leider overgeven en dát doet ze niet.
Het wegrennen in de wei kan een soort ingetrainde actie zijn...... dus effe inderdaad op die stoel :)
Buitenritten zijn een uitdaging voor jullie allebei!? :) is leuk hoor! én spannend!! pff! ik vond het wél spannend maar de uitdaging is ook aantrekkelijk en het succesgevoel helemáál fantastisch.. maar dit geldt voor mij hé!
Myriam