Toch vraag ik me af of het zin heeft om mengsels van kwetsbare inheemse grassen samen met raaigras te zaaien. Ik denk dat 5 jaar later er dan alleen nog raaigras staat. Heeft iemand hier ervaring mee?

Talitha schreef op woensdag 15 januari 2014, 17:35:

Laat maar joh, in het kader van meer rust en stilte in het hoofd
Poeh, nog een hele maand doorbijten dus Sterkte! Maar wel, heel fijn, met een goed vooruitzicht dus

Talitha schreef op woensdag 15 januari 2014, 17:56:


Ik betwijfel deze stelling. Paarden zijn selectieve eters i.t.t. bijv. een schaap. Een paard zal zijn keuze maken tussen wat het lekker vindt en minder lekker. Alle grassoorten hebben hun eigen smaak lijkt mij en ook het fructaangehalte zal verschillen. Aangezien het paard een zoetekauw is zullen de grassoorten die lekker zoet smaken tot op de grond worden afgevreten en zullen bijna nooit tot wasdom komen, waarbij ze niet in het zaad kunnen schieten. Hierdoor kunnen zij zich dus niet vermenigvuldigen. Engels- en Italiaans raaigras hebben zo'n beetje het hoogste fructaan en eiwitgehalte en zullen dus de voorkeur genieten van onze vreters. De niet zo smakelijke rassen, veel minder gegeten, krijgen die kans wel om zaad te produceren en daarmee hun omgeving te kunnen voorzien van zaad. Conclusie : Na enige jaren hebben de onsmakelijke rassen de overhand in het weiland en zijn de lekkere rassen, zoals de raaigrassen juist verdwenen.

De volgende grassoorten zijn zeer geschikt voor vezelrijke paardenweiden met lage fructaangehalten: grote vossenstaart, timothee, roodzwenkgras, kamgras, veldbeemd, honinggras en kropaar.